زید بن وهب جهنی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == ==' به '==') |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[زید بن وهب جهنی در علوم قرآنی]] - [[زید بن وهب جهنی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۴۲
زید بن وهب جهنی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: زید بن وهب جهنی در علوم قرآنی - زید بن وهب جهنی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابوسلیمان زید بن وهب جُهنی کوفی همدانی دوران جاهلیت را درک کرد.[۱] در زمان حیات پیامبر(ص) اسلام آورد، ولی حضرت را درک نکرد.[۲] او ساکن کوفه بود[۳] و از خواص[۴] یاران علی(ع)و فرزندانش بود[۵] و از آن حضرت حدیث آموخت،[۶] چنان که قرآن را نزد ابن مسعود فراگرفت.[۷] زید بن وهب همچنین از ابوذر غفاری، ابن مسعود و جمعی دیگر روایت نقل کرده است[۸] راویانی چون اعمش، حکم بن عیینه، سلمة بن کهیل،[۹] و ابو منصور جهنی[۱۰] و نیز صاحبان صحاح سته از طرق متعدد[۱۱] از او حدیث نقل کرده‌اند. گویند که او از بزرگان تابعان[۱۲] و از محدثان ثقه بود و روایات زیادی نقل کرده است. ایشان سفری نیز به شام داشت.[۱۳] در زمان خلیفه دوم در جنگ آذربایجان شرکت کرد و در زمان علی(ع)در جنگ صفین و نهروان در رکاب آن حضرت بود.[۱۴] همراهی و گفت وگوی زید با امام حسن مجتبی(ع) در مدائن و هنگامی که حضرت ضربت خورده بود، نشان از مرتبه والای او نزد اهل بیت(ع)دارد.[۱۵] در سال ۹۶ هـ درگذشت.[۱۶] در تاریخ وفات او اختلاف است.[۱۷] کتاب خطب امیرالمؤمنین(ع) اثر اوست[۱۸] .[۱۹]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ اسد الغابه ۲/۲۴۲.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۳/۴۲۷.
- ↑ الاصابه ۳/۴۶.
- ↑ رجال ابن داود ۱۶۴.
- ↑ اعیان الشیعه ۷/۱۳۰ رجال الطوسی ۴۲.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۱۰۲.
- ↑ الوافی بالوفیات ۱۵/۴۱.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۲.
- ↑ الاصابه ۳/۴۷.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۷۲.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۵.
- ↑ اسد الغابه ۲/۲۴۲.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۳/۴۲۷.
- ↑ الطبقات الکبری ۶/۱۰۲ اسد الغابه ۲/۲۴۲.
- ↑ الاحتجاج ۲/۱۰.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۰/۱۱۳.
- ↑ الوافی بالوفیات ۱۵/۴۱.
- ↑ الفهرست (طوسی) ۷۲.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۳۵۰-۳۵۱.