مبانی نظام اقتصادی: تفاوت میان نسخه‌ها

مبانی بینشی [[نظام اقتصادی]] از اهمیت به‌سزایی برخوردار است؛ زیرا ریشه تفاوت در نظام‌های مختلف در آن نهفته است. مبانی نظام اقتصادی مشتمل بر بخش‌های [[معرفت‌شناختی]]، خداشناختی، [[جهان‌شناختی]]، [[انسان‌شناختی]] و جامعه‌شناختی است. هر چند مباحث معرفتی‌شناختی به لحاظ رتبه، مقدم بر مباحث [[هستی‌شناختی]] است و لیکن [[فلاسفه]] [[مسلمان]] به دلیل [[ارزش]] دادن به مباحث خداشناختی ذیل مباحث [[هستی‌شناسی]] این مباحث را پیش از مباحث معرفت‌شناختی مطرح می‌کنند.

مبانی خداشناختی<ref>تقریرات فلسفه (امام خمینی)، ج۲، مقصد سوم: الهیات.</ref> نظام اقتصادی [[روابط]] مؤثر [[اقتصادی]] [[خداوند]] با [[جهان]]، [[طبیعت]] و [[انسان]] اطلاق می‌گردد. از نظام‌های رایج، نظام اقتصادی [[سرمایه‌داری]] بر پایه [[فلسفه]] دئیسم<ref>{{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ...}} «و یهودیان گفتند که دست خداوند بسته است، دستشان بسته باد و بر آنچه گفته‌اند لعنت بر ایشان باد بلکه دست‌های او باز است.».. سوره مائده، آیه ۶۴؛ بر اساس این دیدگاه خداوند همانند ساعت‌سازی بازنشسته بعد از خلقت جهان، آن را به حال خود رها کرده و هیچ گونه دخالتی در آن ندارد.</ref> و [[نظام]] [[سوسیالیستی]] بر پایه [[نفی]] [[خدا]] [[استوار]] است؛ لذا در عمل نظام‌های رایج هیچ نقشی برای خدا قائل نیستند<ref>علی‌اصغر هادوی‌نیا، دئیسم و اصول نظام سرمایه‌داری، ۱۳۷۸.</ref>.

در نگرش [[اسلامی]] صفات [[فعل خداوند]] چون [[خالقیت]]، رازقیت، [[مالکیت]]، [[ولایت]] و [[هدایت]] بیشترین [[ارتباط]] را با [[نظام اقتصادی اسلام]] پیدا می‌کنند این صفات با نشانگر رابطه خدا با [[جهان هستی]] بوده یا از رابطه خدا با [[انسان]] حکایت دارد<ref>جهت اطلاع بیشتر، رک: میرمعزی، سید حسین، نظام اقتصادی اسلام، ۱۳۹۱.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۳.</ref>

با رنسانس و شروع [[پیشرفت]] [[علمی]] [[غرب]]، نه تنها [[انسان‌محوری]] رواج یافت بلکه [[مشیت]] و [[عنایت الهی]] بر جهان هستی زیر سؤال برده شد و دیگر جایی برای تأثیر و تأثر از [[عالم غیب]] نماند<ref>علی‌اصغر هادوی‌نیا، دئیسم و اصل نظام سرمایه‌داری، ۱۳۷۸.</ref>. در نقطه مقابل [[اسلام]] در حوزه مبانی جهان‌شناختی [[نظام اقتصادی]] مشخصه‌های زیر را ارائه می‌دهد:

# خدا [[خالق]] و مالک [[حقیقی]] جهان بوده و همه امور جهان بسته به [[اراده]] او است<ref>تفسیر سوره حمد، ص۳ و ۳۴.</ref>. این دیدگاه از اصل [[توحید افعالی]] سرچشمه می‌گیرد<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷.</ref>.

# جهان تنها محدود به [[جهان مادی]] نبوده و [[خداوند]] می‌تواند از [[خزائن]] [[غیب]]<ref>{{متن قرآن|وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ}} «و کلیدهای (چیزهای) نهان نزد اوست؛ (هیچ کس) جز او آنها را نمی‌داند» سوره انعام، آیه ۵۹.</ref> به منابع بالفعل محدود آن بیافزاید<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷؛ شرح چهل حدیث، ص۶۳۴ و ۶۱۰.</ref>. البته این دو [[جهان]] در [[ارتباط]] کامل با یکدیگر بوده و از همدیگر تأثیر و تأثر می‌پذیرند.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۴۶۲۰.</ref>

بحث در رابطه با [[انسان]] و ویژگی‌های او نه تنها مورد توجه [[فیلسوفان]] و [[عالمان]] [[علوم اجتماعی]] بوده بلکه به خاطر نقش محوری آن در [[نظام‌سازی]] تحلیل مبانی انسان‌شناختی از اهمیت به‌سزایی برخوردار می‌باشد. مبانی انسان‌شناختی نظام اقتصادی اسلام بر پایه [[جهان‌بینی اسلامی]] و در [[تقابل]] کامل با [[لیبرالیسم]] است<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۱۱.</ref>. این مبانی عبارت‌اند از:

هرچند [[هدف خلقت انسان]] رسیدن به [[سعادت]] است منتهی این سعادت با [[بعثت]] [[انبیاء]] به سمت [[عبودیت]] [[تربیت]] می‌گردد<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۱۸۹.</ref>. یعنی سعادت انسان در گرو [[اطاعت]] از [[قوانین]] ابلاغی [[خداوند]] توسط انبیاء است<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷.</ref>. انسان برای رسیدن به سعادت جامع -[[دنیا]] و [[آخرت]] - و خلاصی از بن بست [[مادی‌گرایی]] راهی جز اطاعت از آن قوانین ندارد<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۴۰۷.</ref>. با اطاعت و [[اجرای قوانین]] [[اقتصادی]] [[اسلام]]، [[جامعه]] به یک [[اقتصاد]] پیشرفته دست خواهد یافت<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۲۴۲؛ ج۵، ص۳۸۷.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۵.</ref>

انسان به عنوان عصاره [[خلقت]] تنها دارای بعد مادی نیست<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۹.</ref>. او از نباتات و حیوانات متکامل‌تر است. همین [[تکامل]]، منشاء [[اختلاف]] در [[هدف غایی]] انسان با دیگر موجودات می‌گردد.

«انسان؛ این هیکل موجود، این جثه موجود، و این حواس موجودی که ما احساسش می‌کنیم؛ این انسان نیست. به این معنا حیوانات و انسان مثل هم هستند. همه مادی هستند. همه این نحو ادراکاتی [دارند] متنها یک قدری کم و زیاد. یک بعد انسان عبارت از این موجود فعلی که دارای این حواس و دارای [[خواص]] هست، بعدهای دیگرش اصلا به آن توجه نشده است و یا کم شده است»<ref>صحیفه امام، ج۱۱، ص۲۱۶.</ref>.

انسان مرکب از [[روح]] و [[جسم]] است. [[انسانیت]] انسان به تبع روح اوست<ref>صحیفه امام، ج۶، ص۲۴۶.</ref>. [[قرآن]] و کلیه کتب [[آسمان]]، [[احکام]] و [[معارف الهی]] برای تکمیل بعد [[معنوی]] [[انسان]] و تبدیل به «[[انسان کامل]]» می‌باشد<ref>صحیفه امام، ج۳، ص۲۱۸.</ref>. مکاتب مادی از این نکته [[غافل]] بوده و تنها در [[امور مادی]] دور می‌زنند<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۸.</ref>. این مکاتب انسان را در حد [[پست‌ترین]] موجودات [[نزول]] می‌دهند<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۹؛ ج۷، ص۵۳۲.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۶.</ref>

«انسان موجودی بالقوه و مستعد برای جمیع مراتب است و [[خداوند]] احدیت جنبه [[انسانی]] او را به استعدادات مختلفه مستعد قرار داده تا به هر نحوی که خواست حرکت کند، منتها خداوند احدیت به مقتضای [[لطف]] و [[مرحمت]] برای این انسانی که در حاق وسط است وسایل یک طرف را فراهم نموده و او را به [[سعادت]] خویش [[ارشاد]] نموده است. لکن طبایع مختار و صاحب [[اراده]] با [[اختیار]]، خود را یا به سعادت آبادی و یا به [[شقاوت]] [[ابدی]] می‌رسانند»<ref>صحیفه امام، ج۱، ص۲۹۸.</ref>.

از این منظر در طراحی [[نظام اقتصادی]] تنها نباید به جنبه مادی توجه داشت و [[مرگ]] را پایان امر انسان دانسته، از [[آخرت]] غافل بود. در این رابطه [[امام]] [[معتقد]] است:

از طرف دیگر باید به این نکته توجه داشت که خداوند انسان را برای کمال اختیار کرده است<ref>تفسیر سوره حمد، ص۴۰.</ref>. ابدی بودن انسان برای رسیدن به بالاترین مراتب کمال و سعادت است.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۷.</ref>

«طبایع مختار و صاحب اراده با اختیار، خود را یا به [[سعادت ابدی]] و یا به شقاوت ابدی می‌رسانند»<ref>تقریرات فلسفه، ج۱، ص۲۹۹.</ref>.

برخلاف مکاتب [[لیبرال]] که تنها [[عقل]] را وسیله رسیدن به [[رفاه]] مادی می‌دانند، انسان در [[گزینش]] شقاوت و سعادت و [[پیروی]] از عقل با نفس مختار است<ref>آداب الصلاة (آداب نماز)، ص۲۶۴.</ref>. باید در تحلیل اهداف [[نظام]] و رفتارهای [[اقتصادی]] همچنین [[الگوسازی]] به این بعد توجه نمود. این ویژگی باعث می‌گردد [[انسان]] نسبت به تمامی اعمالش [[مسئول]]<ref>{{متن حدیث|كُلُّكُمْ رَاعٍ وَ كُلُّكُمْ مَسْئُولٌ}}.</ref> و جوابگو باشد<ref>صحیفه امام، ج۱۵، ص۷۴.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۷.</ref>

بر اساس مبانی [[امام خمینی]] انسان‌ها به غیر از [[خداوند متعال]] نباید [[تسلیم]] و [[بنده]] هیچ موجودی باشند. از این رو هیچ [[انسانی]] [[حق]] نداشته دیگران را مجبور به امری نماید. این همان اصل [[اعتقادی]] آزادی انسان بوده که هیچ کس نمی‌تواند فرد، [[جامعه]] یا ملتی را [[اسیر]] و از آزادی [[محروم]] نماید. بر این اساس همه در پیشگاه [[الهی]] برابرند<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷.</ref>.

بر اساس اصل آزادی، حق [[قانون‌گذاری]] تنها برای خداست و آزادی [[سعادت انسان]] و جامعه در گرو [[اطاعت]] از [[قانون الهی]] است که از [[طریق وحی]] بر [[انبیاء]] [[ابلاغ]] شده است<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷.</ref>. این حق ناشی از [[ولایت خداوند]] می‌باشد و همان‌گونه که [[قوانین]] هستی و [[خلقت]] را [[خداوند]] مقرر کرد، حق قانون‌گذاری در [[جامعه بشری]] - [[ولایت تشریعی]] - نیز دارد. بر این اساس [[حاکم]] اصلی خداست و هیچ [[ولایت]] و حاکمیتی بر انسان‌ها جز به تنفیذ [[شارع]]، [[مشروع]] نیست.

«جامعه بشری بدون [[ولایت الهی]] به [[صلاح]] نمی‌رسد. تنها شکل [[حکومت مشروع]] ولایت الهی بر [[جامعه انسانی]] است. هر جامعه‌ای که تحت ولایت [[فقیهان]] [[عادل]] نباشد، تحت [[ولایت طاغوت]] است. هر حاکمی که بدون [[نصب]] شارع [[حکومت]] کند، [[طاغوت]] است»<ref>کتاب البیع، ج۲، ص۴۷۲، ۴۸۸، ۴۸۹ و ۴۹۵.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۷.</ref>

در مقابل اصل آزادی و [[برابری]] انسان، اصل [[مسئولیت انسان]] در مبانی [[انسان‌شناختی]] [[نظام اقتصادی اسلام]] حائز اهمیت است.

[[حضرت امام خمینی]] می‌فرماید:

بر این اساس [[محاسبه اعمال]] و [[رفتارها]] از مهم‌ترین مسائل و توصیه‌ها در [[مکتب اسلام]] است<ref>شرح چهل حدیث، ص۴۴۱.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۸.</ref>

هرچند عقل انسان [[توانایی]] [[درک]] [[روابط]] بین [[محسوسات]] عالم [[طبیعت]] را دارد، ولی شناخت کلیه عوامل فراطبیعی و روابط آن فراتر از توانایی [[عقل]] است. پیوند بین این عوامل با [[سعادت دنیوی]] و [[اخروی]] [[انسان]] سبب [[نیازمندی]] انسان به [[وحی]] به عنوان یکی از منابع شناخت در کنار عقل می‌گردد<ref>صحیفه امام، ص۲۳۷.</ref>.

[[امام]] در [[نامه]] [[تاریخی]] خود به گورباچف می‌نویسد:

«مادیون، معیار شناخت در [[جهان‌بینی]] خویش را [[حس]] دانسته و چیزی را که محسوس نباشد، از [[قلمرو علم]] بیرون می‌دانند و هستی را همتای ماده دانسته و چیزی را که ماده ندارد، موجود نمی‌دانند. قهراً [[جهان غیب]] مانند وجود [[خداوند تعالی]] و وحی و [[نبوت]] و [[قیامت]] را یک‌سره [[افسانه]] می‌دانند؛ در حالی که معیار شناخت در [[جهان‌بینی الهی]] اعم از حس و عقل می‌باشد و چیزی که معقول باشد، در قلمرو علم می‌باشد؛ گرچه محسوس نباشد؛ لذا هستی، اعم از [[غیب و شهادت]] است و چیزی که ماده ندارد می‌تواند موجود باشد و همان‌طور که موجود مادی به مجرد استناد دارد، [[شناخت حسی]] نیز به شناخت عقل متکی است»<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۱۸۸.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۹.</ref>

[[قرآن]] برای [[امت‌ها]] – جامعه‌ها- [[سرنوشت]] مشترک، کارنامه مشترک، [[فهم]] و [[شعور]]، عمل، [[طاعت]] و [[عصیان]] قائل است. در ذیل به برخی از مبانی جامعه‌شناختی [[اسلام]] از دیدگاه امام اشاره می‌گردد.

فرد مورد نظر [[لیبرالیسم]]، فرد [[واقعی]] موجود در جامعه و [[تاریخ]] است که با ویژگی‌های خاص فردی و [[حقوق]] و [[خواسته‌ها]] و [[تمایلات]] [[انسانی]] منحصر به فرد خود از دیگر [[انسان‌ها]] ممتاز و مشخص می‌گردد و قطعاً چنین فرد واقعی و معینی است که از دید لیبرال‌ها مقدم بر جامعه و در نقطه مقابل مفاهیمی همچون: طبقه، [[ملت]]، جامعه و [[حزب]] [[جامعه بی‌طبقه]] یا همان [[بهشت]] [[موعود]] [[سوسیالیسم]] است<ref>آنتونی آریاست، فصل دوم: «مبانی فردگرایی لیبرالیسم»، کتاب ظهور و سقوط لیبرالیسم غرب، مترجم عباس مخبر، ۱۳۹۱.</ref>. در مقابل [[اسلام]] با نسبت دادن برخی از کنش‌ها، کارکردها و نگرش‌ها به گروه‌های قومی و [[جوامع]]، برای [[جامعه]] [[هویت]] استقلالی قائل است. از این رو [[خداوند]] فرد را به عنوان [[خلیفة الله]] [[مأمور]] [[تغییر]] [[نظام اجتماعی]] می‌کند.

[[امام خمینی]] در [[تقابل]] با مبانی نظری [[لیبرالیسم]]، جامعه را تنها ترکیبی از جمع جبری افراد آن ندانسته و [[معتقد]] است [[انسان]] فاعل مختار بوده و فرد در جامعه [[شخصیت]] مستقل و اصالت دارد، و در [[انتخاب]] [[راه کمال]] مجبور نیست<ref>طلب و اراده، ص۱۴۸.</ref>. در عین حال فرد و [[اجتماع]] از یکدیگر اثر می‌پذیرند<ref>صحیفه امام، ج۱۹، ص۲۰.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۲۹.</ref>

[[سنت]] در لغت به معنای [[سیره]] و روش و در اصطلاح [[متکلمان]] [[سنت الهی]] عبارت است از روش‌هایی که [[خداوند متعال]] امور عالم و [[آدم]] را بر پایه آن [[تدبیر]] و اداره می‌کند<ref>مصباح یزدی، محمد تقی، جامعه و تاریخ از دیدگاه قرآن، ص۴۲۵.</ref> یا در اصل ضوابطی که در [[افعال الهی]] وجود دارد.

تقسیمات مختلفی راجع به سنت‌های الهی وجود دارد، از جمله تقسیم [[سنت‌ها]] به [[دنیوی]] و [[اخروی]] که سنت‌های دنیوی نیز دو قسم است؛ دسته‌ای مربوط به رفتارهای فردی انسان و دسته‌ای نیز مربوط به رفتارهای [[اجتماعی]] هستند. سنت‌های الهی سه ویژگی فراگیری، قیاس‌ناپذیری و تحول‌ناپذیری دارند<ref>سلیمی، مهدی، مجله رشد آموزش معارف اسلامی - بهار ۱۳۸۵ - شماره ۶۰.</ref>.

بر پایه همین سنت‌ها امام خمینی [[فروپاشی]] بلوک [[شرق]] را [[پیش‌بینی]] نمود<ref>صحیفه امام، ج۲۱، ص۲۲۰.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۳۰.</ref>

مباحث معرفت‌شناختی به دو بخش [[هستی‌شناختی]] [[معرفت]] یعنی [[اثبات]] اصل و وجود [[علم]]، بیان تجرد و تقسیم آن به [[ذهنی]] و خارجی و... همچنین مباحث شناخت‌شناختی [[معرفت]] که به امکان [[شناخت]]، [[ارزش]]، ابزار، ملاک [[صحت]] و سقم و... تقسیم می‌شود.

[[امام خمینی]] [[راه و رسم]] [[نظام]] [[اسلام]] را با نظام‌های مختلف [[اقتصادی]] [[غرب]] متفاوت می‌داند<ref>صحیفه امام، ج۵، ص۳۸۷؛ ج۱۴، ص۳۰۲.</ref>. در بحث [[معرفت‌شناسی]] شاخه شناخت‌شناختی معرفت، یکی از شاخه‌هایی است که محل [[اختلاف]] اساسی دیدگاه‌های موجود اقتصادی با نظام اسلام است. البته بررسی مبانی [[شناختی]] [[فلسفه]] غرب بسیار پیچیده و در عین حال تأثیرگذار در شناخت [[نظام اقتصادی]] غرب است.