آیا زیارت ناحیه مقدسه سند دارد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۷ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۴۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

الگو:پرسش غیرنهایی

آیا زیارت ناحیه مقدسه سند دارد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت
مدخل اصلیسند زیارت ناحیه مقدسه

آیا زیارت ناحیه مقدسه سند دارد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

پژوهشگران مؤسسه آینده روشن
پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، در کتاب «مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها» در این‌باره گفته‌اند:
«این زیارت را مرحوم ابن مشهدی در المزار الکبیر از ناحیه امام زمان (ع) که برای برخی از نواب صادر شده بود، نقل کرده است. ابن مشهدی عالمی ثقه است. وی درباره این زیارت در کتاب می‌نویسد: انها صدرت من الناحیة المقدسة منتهی ایشان به جهت اختصار، سندها را در کتابش ذکر ننموده و در مقدمه کتابش می‌نویسد: و در این کتاب، زیارات مختلفی را درباره مشاهد مشرفه و نیز درباره تشویق و ترغیب به مساجد، ادعیه برگزیده، تعقیب نمازها، مناجات با خداوند، نمونه ای از دعاهای روح بخش و دعاهایی برای امور مهم و عظیم آورده‌ام. این ادعیه را که به سند خود از راویان شیعه به ائمه اطهار می‌رسند، نقل کرده‌ام[۱].
مرحوم محدث نوری در خاتمه مستدرک الوسائل ضمن تجلیل از ایشان می‌نویسد: از مقدمه مؤلف چنین برمی‌آید که تمام آن چه در این کتاب، از مجموعه زیارات و دعاها آمده، از ائمه اطهار رسیده است[۲].
آقای نجم‌الدین طبسی مقاله مفصل و جامعی درباره اثبات سند این زیارت نوشته است؛[۳] آقای سید هدایت طالقانی هم چهار جلد کتاب درباره شرح و پاسخ به اشکالات وارده و سند این زیارت نوشته است[۴] که علاقه‌مندان می‌توانند به آنها مراجعه فرمایند»[۵].

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

  1. المزار الکبیر، ص۳، مقدمه
  2. خاتمه مستدرک الوسائل، ج۱، ص۳۶۴
  3. فصل نامه انتظار، ش۲۰، ص۱۹۱
  4. همره نور، سید هدایت الله طالقانی
  5. مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۳۸۳.