سفیان بن عیینه
مقدمه
ابو محمد سفیان بن عیینه هلالی کوفی، در سال ۱۶۳ در مکه رحل اقامت افکند و همان جا ماند تا اینکه در سال ۱۹۸ درگذشت. او از بزرگان سلف، از جمله امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است و بسیاری از بزرگان اهل حدیث نیز از او روایت کرده‌اند. احمد بن حنبل می‌گوید: «در میان فقیهان کسی را به اندازه او دانا به قرآن و سنن ندیدم». ابن سعد او را «ثقه، ثبّت، کثیر الحدیث و حجت» می‌خواند. امام شافعی می‌گوید: «کسی را در فرآوردن مسائل علمی مانند ابن عیینه ندیدم. هیچ کس نسبت به مسائل فقهی از او آشناتر نبود». درباره علم و فقاهت و حدیث و گستردگی دانش وی سخن بسیار گفته‌اند. [۱]
نجاشی می‌گوید: «او نوشته‌ای دارد که از گفتار جعفر بن محمد فراهم آورده است»؛ آنگاه طریق (سند) خود را نسبت به آن نوشته، از وی بیان می‌کند.
شیخ طوسی و برقی او را از اصحاب امام صادق(ع) شمرده‌اند. ابن داود او را از ممدوحین یاد می‌کند. احادیثی که درباره ذم وی آورده‌اند، به سفیان ثوری مربوط است. ثقة الاسلام کلینی در «کافی» و شیخ طوسی در «تهذیب» و علی بن ابراهیم قمی در «تفسیر» از او روایت کرده‌اند. [۲].[۳]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ تهذیب التهذیب، ج ۴، ص۱۱۷، شماره ۲۰۵.
- ↑ ر. ک: معجم رجال الحدیث، ج ۸، ص۱۵۷، شماره ۵۲۳۶.
- ↑ معرفت، محمد هادی، تفسیر و مفسران، ص ۴۲۴.