ابراهیم بن محمد تبریزی

مقدمه

از کسانی است که حضرت مهدی (ع) را زیارت کرده و بر جنازه پدر حضرت نماز خوانده است^[۱]. می‌گوید: روز رحلت امام حسن عسکری (ع) در سامرا وارد دودمان امامت شدم. جنازه آن حضرت را آوردند و ما ۳۹ نفر بودیم که یک کودک به ظاهر ده ساله بیرون آمد. عبای خود را به سر مبارکش کشیده بود. هنگامی که در صحن خانه ظاهر شد، همه ما پیش از آنکه او را بشناسیم، در مقابل شکوه، هیبت، عظمت و وقارش بی‌اختیار بپا خاستیم. در برابر جنازه ایستاد و همگی در پشت سرش صف کشیدیم و به امامت او بر پدر بزرگوارش نماز خواندیم. چون از نماز فارغ شد، به یکی از اطاق‌های منزل وارد شد که از غیر آن بیرون آمده بود^[۲] همین مطلب از زبان یکی دیگر از حاضران به نام "احمد بن عبدالله هاشمی" نیز نقل شده است^[۳].