آسیب‌های انتظار

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

هر پدیده و اتفاق زمانی به آسیب می‌رسد که در ورطه افراط و تفریط گرفتار آید و یا با نگاهی ناقص و به دور از جامع‌نگری مورد قبول واقع شود. به لحاظ واقعیت‌های جامعه منتظر، می‌توان این امور را از آسیب‌های انتظار برشمرد:

نگاه بیمار‌گونه به انتظار: از آسیب‌های اساسی انتظار ورود از دریچه خواب، داستان‌ها یا راه‌هایی از این قبیل به حیطه ارتباط با امام عصر(ع) است؛ بدین معنا که منتظر همه شخصیت امام عصر(ع) را همان انگارد که در خواب دیده و یا در داستان‌های تشرف خوانده و برای تکمیل نگاه خود، منتظر خواب بعدی یا تشرف بعدی می‌باشد و یا همه پیوند با امام را منحصر در رؤیا یا تشرف بد‌اند. این نگاه علاوه بر آنکه از منتظر، فردی تک بعدی در حیطه انتظار خواهد ساخت، می‌تواند آسیب‌های بزرگ و حتی انحراف‌های خطرناک و پیچیده اعتقادی، عملی و اجتماعی را بیافریند؛ زیرا بسیاری از رؤیاها یا داستان‌های تشرف، که گاه امری مشتمل بر کارهای نامتعارف اخلاقی و عملی از ساحت معصوم(ع) است، به یقین نادرست و از تسویلات شیطان رجیم است. منتظر نباید با هوس‌بازی یا جاه‌طلبی، خود یا اجتماع را دچار آثار این شیطنت‌ها یا خیال‌پردازی‌ها بکند.
انتظار متوقعانه دیدار: مسلم است که غیبت ولی عصر(ع) بر اساس مصالح حکیمانه الهی است و طبق برخی روایات تا بعد از ظهور، حکمت اصلی غیبت پوشیده خواهد ماند^[۱]. بنابراین خروج فرد یا افرادی از حیطه غیبت و توفیق تشرف به محضر ایشان نیز به مصلحت حکیمانه دیگری است^[۲]. رؤیت در زمان غیبت، اگر همراه با نوعی توقع باشد، به طور قطع انتظار بجا و صحیحی نخواهد بود و تشویق، ترغیب یا ایجاد حالت‌های افراطی عاطفی در افراد از طریق بیان داستان‌های مشکوک تشرف و خیال‌پردازی‌های آمیخته با هوس‌بازی - که در برخی کتاب‌ها، سخنرانی‌ها با مداحی‌ها به چشم می‌خورد - مورد رضایت شارع مقدس نیست. این امور گاه سبب رفتارهای غیرمؤدبانه با ابراز کلمات خالی از متانت خطاب به بقیة الله الاعظم(ع) می‌گردد و شخصیتی عظیم که خدمت به او آرزوی انبیا و اولیای الهی است، با سخنانی ساده‌لوحانه و دور از معرفت، مخاطب قرار می‌گیرد‌^[۳].
افراط و تفریط فکری و رفتاری: سخنان و یا رفتارهایی غلوآمیز درباره امام معصوم(ع) و بر زبان راندن کلمات یا انجام دادن رفتارهای سبک و نابجایی که در‌شان و مقام مجالس معصومین(ع) نیست، هر دو به یک اندازه خطرناک و معصیت هستند. چه بسا این اعمال در تاریخ، گروه فراوانی را از حیطه ولایت یا اصل دین بیرون برده است؛ کلماتی از قبیل "لا إله إلا زهرا"، "هو یا علی"، "حسین اللهی"، "خدای من مهدی" است. و نیز رفتارهایی همچون بستن قلاده سگ به گردن و خواستن نان از امام مهدی یا امام حسین(ع)، زخمی کردن سر و صورت، در آوردن صدای سگ، الاغ و... نه تنها ابراز علاقه به خاندان توحید و نبوت شمرده نمی‌شود؛ بلکه نهایت حماقت و نهایت بی‌دینی و فسق اعتقادی و عملی را نشان می‌دهد و چاره‌ای جز توبه سریع و ابراز پشیمانی در مجالس همگانی ندارد.
مرید و مراد بازی: به بهانه مجالس مهدوی گاه کسی - اعم از بانی مجلس، سخنران یا دیگری – در مجلسی آن‌قدر اهمیت می‌یابد که در نبود او دیگر بهانه‌ای برای برگزاری "دعای ندبه" یا "مجلس مهدوی" نمی‌ماند؛ گویا امام معصوم(ع) را جز از طریق این شخص یا این جلسه خاص نمی‌توان شناخت! آری! علاقه مردم به جلسه با شخص خاصی بر پایه دلیل مشروع و معقول، نه تنها عیب نمی‌باشد؛ بلکه مطلوب نیز هست، اما پیوند زدن انتظار و ارتباط عاطفی و عملی مردم با امام عصر(ع) به این امور بنابر ادله نفی نیابت خاص و ادله دیگر به طور قطع مردود است. باید تأکید کرد که جز مراجع عظام تقلید و فقهای عظیم‌الشان - که نواب عام حضرت‌اند - هیچ کس و هیچ چیز دیگری نسبت به امام مهدی(ع) اولویت خاصی ندارد و نمی‌تواند ادعای باب یا رابط بودن یا مرشد و مراد بودن داشته باشد. روی آوردن برخی به این اشخاص، به دلیل حقانیت، که ناشی از ترکیب دو عنصر هوس‌بازی و جاه‌طلبی از یک طرف و ساده‌لوحی و بی‌معرفتی از سوی دیگر است.
علم‌زدگی: گاه غرق شدن در مطالعه مباحث دینی، به ویژه مباحث امامت به گونه‌ای است که فرد همین اندازه از ارتباط با امام عصر(ع) را کافی می‌بیند و در بعد عواطف و احساسات، میان خود و امام پل نمی‌زند. خوشبختانه این آسیب کمتر دیده می‌شود.
عاطفه‌زدگی: پرورش احساسات و عواطف، بی‌اعتنا به غنی‌سازی معرفتی، گونه‌ای از آسیب است که بهره مؤمن را از دین و امام خویش بسیار کم می‌کند. متأسفانه این آسیب در جامعه ما بسیار جدی به نظر می‌رسد.
نگاه به غرب: برخی به مباحث مهدویت فقط از زاویه دید فیلم‌سازان غربی یا مستشرقانی می‌نگرند که در این عرصه، فیلمی ساخته و یا قلم زده‌اند. این امر اگر بحثی حاشیه‌ای و به عنوان دشمن‌شناسی مطرح باشد مطلوب است، اما اگر محتوای جلسات مهدوی بدان خلاصه شود، فرسنگ‌ها از حیطه انتظار و معرفت به دور خواهد بود و دور خواهد کرد^[۴]^[۵].

پرسش مستقیم

آسیب‌های انتظار فرج چیستند؟ (پرسش)

بخش نخست: فلسفه انتظار فصل اول: چیستی انتظار

فصل دوم: ضرورت انتظار (وجوب انتظار)

ضرورت عقلی انتظار (وجوب عقلی)
ضرورت نقلی انتظار (وجوب نقلی)
اهمیت و ارزش انتظار
فضیلت انتظار (مقام و منزلت منتظران راستین)

فصل سوم: چرایی انتظار

اهداف انتظار
- اهداف الهی انتظار
- اهداف منتظران راستین

فصل چهارم: انتظار در ادیان و ملل

بخش دوم: ابعاد و آثار انتظار فصل اول: ابعاد انتظار

فصل دوم: آثار و کارکردهای انتظار (فواید و برکات انتظار)

بخش سوم: لوازم انتظار (وظایف منتظران راستین)

بخش چهارم: آسیب‌های انتظار

بخش پنجم: سرانجام انتظار

منابع

صالح‌نیا، یحیی؛ تنها بر فراز

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ کمال الدین، ج ۲، ص ۴۸۲.
↑ همان‌گونه که از داستان تشرف علی بن عیسی بحرینی این نکته به خوبی استفاده می‌شود.
↑ متأسفانه هر چه که پیش می‌رویم مصادیق متعدد و بیشتری از این پدیده نامطلوب در جامعه پیدا می‌شود. از جمله این پدیده‌های نامطلوب عبارت‌اند از: - نوشتن کتاب‌هایی که مروج دیدار‌های بی‌حساب و کتاب با امام(ع) حتی برای فاسقان و بدکاران است؛ - ادعای رؤیت امام(ع) در برخی هیئت‌ها و تکایا - ادعای همسفره بودن امام با برخی در مجالس گوناگون - امضا گرفتن از امام(ع) - ادعای همسری امام(ع) - بی‌توجه جلوه دادن امام(ع) به حال شیعیان با عباراتی از قبیل: آقا! مگر تو این همه ظلم و فساد را نمی‌بینی؟ و...
↑ در کارنامه برخی مراکز از فرهنگ عظیم مهدویت کاری جز برگزاری جلسه نقد فیلم‌های هالیوودی به چشم نمی‌خورد. این آسیب در برخی مراکز دانشگاهی بسیار جدی است.
↑ صالح‌نیا، یحیی؛ تنها بر فراز، ص ۹۰-۹۳.

[1] کمال الدین، ج ۲، ص ۴۸۲.

[2] همان‌گونه که از داستان تشرف علی بن عیسی بحرینی این نکته به خوبی استفاده می‌شود.

[3] متأسفانه هر چه که پیش می‌رویم مصادیق متعدد و بیشتری از این پدیده نامطلوب در جامعه پیدا می‌شود. از جمله این پدیده‌های نامطلوب عبارت‌اند از: - نوشتن کتاب‌هایی که مروج دیدار‌های بی‌حساب و کتاب با امام(ع) حتی برای فاسقان و بدکاران است؛ - ادعای رؤیت امام(ع) در برخی هیئت‌ها و تکایا - ادعای همسفره بودن امام با برخی در مجالس گوناگون - امضا گرفتن از امام(ع) - ادعای همسری امام(ع) - بی‌توجه جلوه دادن امام(ع) به حال شیعیان با عباراتی از قبیل: آقا! مگر تو این همه ظلم و فساد را نمی‌بینی؟ و...

[4] در کارنامه برخی مراکز از فرهنگ عظیم مهدویت کاری جز برگزاری جلسه نقد فیلم‌های هالیوودی به چشم نمی‌خورد. این آسیب در برخی مراکز دانشگاهی بسیار جدی است.

[5] صالح‌نیا، یحیی؛ تنها بر فراز، ص ۹۰-۹۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]