رجال الطوسی (کتاب)
| رجال الطوسی | |
|---|---|
 | |
| زبان | عربی |
| نویسنده | شیخ طوسی |
| موضوع | علم رجال |
| مذهب | شیعه |
| ناشر | [[:رده:انتشارات انتشارات ج‍ام‍ع‍ه م‍درس‍ی‍ن|انتشارات انتشارات ج‍ام‍ع‍ه م‍درس‍ی‍ن]][[رده:انتشارات انتشارات ج‍ام‍ع‍ه م‍درس‍ی‍ن]] |
| محل نشر | قم، ایران |
| سال نشر | ۱۴۱۵ ق، ۱۳۷۳ ش ش |
| تعداد صفحه | ۵۹۵ |
| شابک | ۹۶۴-۴۷۰-۲۵۸-۱ |
| شماره ملی | م۷۴-۱۱۹۲ |
رجال الطوسی کتابی است به زبان عربی که به بررسی علم رجال شیعه می‌پردازد. این کتاب به قلم شیخ طوسی نوشته شده و انتشارات ج‍ام‍ع‍ه م‍درس‍ی‍ن نشر آن را به عهده داشته است.
دربارهٔ کتاب
در معرفی این کتاب آمده است: «این کتاب، یکی از چهار کتاب اصلی رجال شیعه به حساب می‌‌آید که مشتمل بر فهرستی از اسامی اصحاب و راویان معصومان(ع)، شامل اشخاص امامی و غیر امامی است که در مجموع، ۶۴۲۹ مورد را شامل می‌‌شود.
کتاب، در سیزده باب تنظیم شده است: دوازده باب، به اصحاب و راویان از معصومان(ع) که مستقیما از ایشان روایت نقل کرده‌اند، اختصاص یافته است.
در این بخش، اسامی اصحاب و راویان هر معصوم، به طور مستقل و با ترتیب حروف الفبا تنظیم شده است. باب سیزدهم، شامل فهرست اسامی راویانی است که به صورت مستقیم، از معصوم(ع) روایت ندارند. البته در این باب به نام برخی راویان نیز برمی خوریم که در زمره اصحاب معصومان(ع)هم آورده شده‌اند که درباره آنها بحث‌ها و توجیهاتی از طرف علمای رجال، مطرح شده است.
مقدمه محقّق، مشتمل بر معرّفی مختصر کتاب‌های اصلی علم رجال و بررسی ویژگی‌های کتاب و چگونگی تحقیق آن است.»
فهرست کتاب
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.
دربارهٔ پدیدآورنده
ابوجعفر محمد بن حسن طوسی (۳۸۵ ق، طوس - ۴۶۰ ق، نجف) مشهور به به شیخ الطائفة و شیخ طوسی، بزرگ‌ترین دانشمندان شیعی در طول تاریخ است. شیخ طوسی همواره مورد احترام دانشمندان و بزرگان شیعه و سنی بود و علمای فریقین از محضر درس او استفاده می‌کردند؛ تا آنجا که شاگردان وی از مجتهدان شیعه به سیصد تن می‌رسید. عظمت شیخ تا آنجا بود که خلیفه وقت، القائم بامر الله، کرسی تدریس در بغداد را به او واگذار کرد. اهمیت این کرسی به آن است که به کسی تعلق می‌گرفت که علامه دهر و یگانه عصر باشد. با کاهش قدرت آل‌بویه، افزایش قدرت دستگاه خلافت عباسی، بروز درگیری‌های فرقه‌ای در بغداد و سرانجام چیره شدن سلجوقیان بر بغداد، عرصه بر شیخ طوسی چنان تنگ شد که در سال ۴۴۸ق مجبور به ترک بغداد و مهاجرت به نجف اشرف شد.
حضور شیخ طوسی در نجف اشرف موجب پی‌ریزی حوزه علمیه در آن شهر شد که تا امروز پابرجاست. اگرچه شیخ طوسی در علوم و فنون مختلف، تألیفات فراوانی دارد، شهرت وی در جهان اسلام، به‌ویژه نزد امامیه بیشتر به سبب توانایی در دانش فقه است. به‌طور کلی، اندیشه‌های وی سرفصل دوره‌ای نو در تاریخ تحول فکری شیعه، به‌ویژه در عرصه فقه و اصول به‌شمار می‌رود و مدت‌ها پس از وفات شیخ، دیدگاه‌های او بلامعارض بود. ازاین‌روست که ابن‌ادریس حلی، علمای پس از شیخ طوسی را دانشمندانی مقلد به‌شمار می‌آورد