نظریه امامت در اسماعیلیه (مقاله)

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۳ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۴۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

نظریه امامت در اسماعیلیه عنوان مقاله‌ای است که به بررسی امامت از دیدگاه اسماعیلیه می‌پردازد.این مقاله توسط مهدی فرمانیان و ریحانه هاشمی به زبان فارسی نوشته شده و در فصلنامه امامت‌پژوهی به چاپ رسیده است.[۱]

نظریه امامت در اسماعیلیه
زبانفارسی
نویسندگانمهدی فرمانیان و ریحانه هاشمی
مذهبشیعه
منتشر شده درفصلنامه امامت‌پژوهی
وابسته بهبنیاد فرهنگی اهل‌بیت
محل نشرقم، ایران
تاریخ نشرتابستان ۱۳۹۲
شماره۱۰
ناشر الکترونیکپایگاه مجلات تخصصی نور

چکیده مقاله

نویسندگان در چکیده مقاله خود می‌نویسند: «نظریۀ امامت اسماعیلیان مبتنی بر تئوری تاریخ مقدس آنان است. در نگاه اسماعیلیه، تاریخ بر اساس یک طرح از پیش تعیین شده به هفت دور تقسیم می‌‌شود که هر دوری با یک پیامبر(ص) اولوالعزم شروع می‌شود و جانشینان آنان تأویل‌گر باطن دین آن دوره‌اند. آخرین دور با پایان تاریخ که همان دور قائم القیامة است به اتمام می‌رسد. در نگاه اسماعیلیه در هر زمان یک پیامبر ناطق و یک پیامبر صامت وجود دارد و امامت استمرار وصایت در اسماعیلیه است. امامت در اسماعیلیه از آن جهت اهمیت دارد که امامت زمینی را با معانی آسمانی ادوار فلکی و عوالم عقول مرتبط می‌سازد. امام(ع) در این راستا باید از خاندان رسول باشد که با دلایل عقلی و نقلی وجوب امامتش ثابت شده و دارای تنصیص، عصمت، علم و افضلیت است. معرفت امام(ع) موجب قبولی طاعات بوده و اطاعت از او موجب پذیرش اعمال می‌‌گردد. پایان تاریخ در اندیشۀ اسماعیلیه شامل معاد روحانی است که در آن ناطق هفتم به عنوان قائم القیامة حقایق باطنی عالم را بیان کرده و گاه این ناطق به عنوان مهدی موعود(ع) مطرح می‌شود. با توجه به ظهور مهدی‌های مختلف در اسماعیلیه، تعابیر جدیدی در این رابطه ظهور کرده و ناطق هفتم و قائم القیامة به عنوان امامی مطرح شده که انسا‌ن‌ها را به نهایت روحانیت و بعثت می‌رساند»[۱].

فهرست مقاله

درباره پدیدآورندگان

پانویس

دریافت متن

پیوند به بیرون