اسارت در فقه اسلامی
مقدمه
عنوان اسیر بر هر نیرویی که در حال نبرد یا پس از آن به اسارت یکی از دو جبهه متخاصم درآمده است اطلاق میگردد؛ خواه مرد باشد یا زن، خردسال باشد یا بزرگسال. بر زن و کودک اسیر "سَبیّ" نیز اطلاق شده است. جایگاه اصلی بحث، باب جهاد است؛ هر چند از آن به مناسبت در باب‌های طهارت، صلات و صوم نیز سخن رفته است.
اسیر یا نیروی دشمن است که مسلمانان او را به اسارت گرفتهاند و یا نیروی خودی که به چنگ کفّار در آمده است. اسیر در صورت نخست یا کافر است و یا مسلمانی که بر امام عادل خروج کرده است.[۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۵۲۰-۵۲۱.