آخرالزمان پس از ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام حسین]]{{ع}} فرمود: در [[آخرالزمان]] فتنه‌ای همه جا را فرا خواهد گرفت، سپس [[حضرت قائم]]{{ع}} ظهور خواهد کرد و تمام [[اختلافات]] برطرف خواهد شد<ref>غیبت نعمانی: ص ۲۰۶.</ref>.

آنگاه [[خداوند]] [[سیصد و سیزده]] نفر [[یاران]] او را جمع خواهد کرد، مانند پاره‌های ابری که در پاییز به هم متصل می‌شوند... و در میان [[رکن و مقام]] با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌کنند. عهدنامه [[رسول خدا]] (که نشانه [[امامت]] اوست) همراه اوست. این عهدنامه پیمانی است که اوصیای [[الهی]] به همدیگر به [[ارث]] داده‌اند، زیرا [[حضرت قائم]]{{ع}} از [[فرزندان]] [[حسین]]{{ع}} است و کار او در یک شب [[اصلاح]] می‌شود و ظهور می‌کند. اگر (تشخیص اینکه او همان [[مهدی]]{{ع}} است) بر شما مشکل آمد، اما [[وارث]] بودن او از اوصیای قبل خود واضح می‌باشد، و اگر این هم برای شما واضح نبود، ندایی آسمانی خواهید شنید که اسم او و [[پدر]] و مادرش را صدا می‌زند، و این دیگر علامتی آشکار و انکارناپذیر است<ref>غیبت نعمانی: ص ۲۷۹.</ref>.

[[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[حدیثی]] طولانی خود از حوادث [[زمان ظهور]] سخن می‌گوید و می‌فرماید: وقتی از سوی [[خدا]] إذن خروج یافتم، در میان [[صفا و مروه]] در میان [[سیصد و سیزده]] نفر ظهور خواهم کرد. به [[کوفه]] می‌روم و [[مسجد]] آن را خراب کرده و مانند روز اول که بنا شده بود دوباره می‌سازم. ساختمان‌های افراد [[ستمگر]] که در حوالی [[مسجد کوفه]] بنا شده را ویران می‌کنم. سپس با [[مردم]] به [[حج]] می‌روم و پس از آن به [[مدینه]] می‌روم و حجره [[رسول خدا]]{{صل}} را خراب می‌کنم، دو تن از منافقین [[صدر اسلام]] (جبت و [[طاغوت]]) را از [[قبر]] بیرون می‌آورم و در حالی بدن‌‌شان‌تر و تازه است، آنها را مقابل [[بقیع]] به دو چوبه ‌دار می‌آویزم. آنگاه چوبه دار آنها سبز می‌شود و برگ می‌رویاند و این امتحانی سخت برای [[مردم]] آن زمان خواهد بود. در آن هنگام ندایی از [[آسمان]] بر‌می‌خیزد که‌ای [[آسمان]] هلاک کن ([[کافران]] را) و‌ای [[زمین]] آنان را فرو ببر. پس از آن دیگر در روی [[زمین]] هیچ کافری باقی نمی‌ماند و تمام [[مردم]] [[مؤمن]] خواهند بود که دل‌هایی آکنده از [[ایمان]] [[خالص]] دارند<ref>نوائب الدهور: ج ۳ ص ۳۵۴.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} ظهور کند، [[زمین]] چنان از [[نور الهی]] آن جناب [[نورانی]] شود که [[مردم]] دیگر احتیاجی به [[خورشید]] نداشته باشند و تاریکی‌ها برطرف شود و شب و روز یکسان و مساوی می‌شود. هر نفر در آن روزگار عمری هزار ساله خواهد داشت، و هزار پسر از خود خواهد داشت. [[لباس]] را که بر تن [[فرزند]] خود می‌کند همواره با بلند شدن قد آن بچه بلندتر می‌شود و احتیاجی به تعویض [[لباس]] نخواهد بود و به هر رنگی که دلخواه اوست در خواهد آمد. [[زمین]] گنج‌های خود را آشکار می‌کند و آن گنج‌ها روی [[زمین]] قرار می‌گیرد. [[مردم]] به واسطه [[معرفت خدا]] [[غنی]] می‌شوند و [[فقیر]] یافت نمی‌شود و [[خداوند]] همه [[مردم]] را از [[فضل]] و [[کرم]] خود بی‌نیاز می‌گرداند، تا جایی که اگر کسی بخواهد [[زکات]] بپردازد، فقیری را نمی‌یابد که مستحق [[گرفتن زکات]] باشد. او در پشت [[شهر]] [[کوفه]] مسجدی بنا خواهد کرد که هزار درب داشته باشد و خانه‌های [[کوفه]] به [[شهر]] [[کربلا]] متصل می‌شود<ref>وافی: ج ۲، ص ۱۱۳ و غیبت طوسی: ص ۲۸۰ و دلائل الامامة: ص ۲۶۰.</ref>.

در [[حدیثی]] [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[حضرت مهدی]]{{ع}} ظهور نماید: ابتدا به سراغ [[قریش]] می‌رود و حق‌ستانی را از [[قبیله]] خود شروع می‌کند و این حق‌ستانی جز با [[شمشیر]] نخواهد بود، اگر حقی را بدهد، با [[شمشیر]] می‌دهد و اگر حقی را بستاند با [[شمشیر]] می‌گیرد. او در میان [[قریش]] چنان [[شمشیر]] می‌نهد که [[مردم]] دست به [[اعتراض]] می‌زنند و می‌گویند: اگر این شخص، فردی از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}} بود رحم می‌کرد<ref>غیبت نعمانی: ص ۲۳۳. ر.ک: قریش.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} در توصیف زمان [[پس از ظهور]] فرمود: زمانی که [[حضرت مهدی]]{{ع}} ظهور نماید، به همراه [[لشکر]] خود از [[مکه]] خارج می‌شود، منادی ایشان ندا می‌کند: هیچ کس [[آب]] و [[غذا]] و آذوقه همراه نیاورد. [[حضرت قائم]]{{ع}} [[سنگ حضرت موسی]]{{ع}} (همان سنگی که برای [[بنی‌اسرائیل]] از میان آن [[آب]] بیرون می‌آورد) برمی‌دارد و در هر مکانی که اتراق می‌کنند، از آن سنگ چشمه‌ای خواهد جوشید که هر گرسنه‌ای از آن بیاشامد سیر، و هر تشنه‌ای سیراب خواهد شد؛ و بدین منوال سیر خواهند نمود تا به [[شهر]] [[نجف]] برسند. [[حضرت مهدی]]{{ع}} به [[کوفه]] خواهد رفت و [[مسجد سهله]] را خانه خود و [[مسجد کوفه]] را دارالحکومه و محل [[قضاوت]] خود قرار می‌دهد. او در قضاوت‌ها روشی را به کار می‌گیرد که [[حضرت داوود]] و [[حضرت سلیمان]]{{عم}} بدان روش [[قضاوت]] می‌نمودند. [[حضرت]] در محاکمه‌های خود از کسی [[گواهی]] نمی‌طلبد و با [[علم الهی]] خود از حقایق امور [[آگاه]] است و بدون [[شاهد]] [[حکم]] صادر خواهد نمود<ref>ر.ک: قضاوت، مسجد سهله، مسجد کوفه. کافی: ج ۱ ص ۲۳۱.</ref>.

[[امام صادق]]{{ع}} درباره یکی از [[نشانه‌های ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} ظهور نماید، هر شیعه‌ای صبح که از [[خواب]] برمی‌خیزد زیر سر خود نامه‌ای می‌یابد که در آن نوشته شده {{متن حدیث|طاعَةٌ مَعْرُوفَةٌ}}. این واژه به معنای "[[پیروی]] شناخته شده" است<ref>سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۵۳۰ و وافی، ج ۲ ص ۱۱۲.</ref>. (این عبارت شاید به معنای پیامی است که به تمام [[شیعیان]] داده می‌شود، یعنی زمان [[اطاعت]] از امامی که بدان نوید داده شده‌اید و در [[انتظار]] آن به سر می‌بردید فرا رسیده است).

[[ابی الجارود]] از [[امام باقر]]{{ع}} پرسید: چه زمانی [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] خواهد نمود؟ [[حضرت]] فرمود: آن زمان را [[درک]] نخواهی کرد، [[قائم آل محمد]]{{ع}} هنگامی برای اجرای حقایق ظهور خواهد کرد که [[شیعیان]] [[ناامید]] شده‌اند. او سه روز [[مردم]] را [[دعوت]] خواهد کرد ولی کسی به دعوتش پاسخ نمی‌دهد. در روز چهارم او پرده خانه [[کعبه]] را در دست می‌گیرد و به درگاه [[خداوند]] عرضه می‌کند: "خدایا مرا [[یاری]] برسان" دعای او [[مستجاب]] می‌شود و فرشتگانی که در [[جنگ بدر]] [[رسول خدا]]{{صل}} را [[یاری]] رساندند فرود می‌آیند و با او [[بیعت]] می‌کنند. آن [[فرشتگان]] هنوز سلاح‌های [[جنگی]] خود را از خود جدا نکرده‌اند. پس از [[بیعت]] [[ملائکه]]، [[سیصد و سیزده]] تن از [[مردم]] با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌نمایند. آنگاه [[حضرت]] به سوی [[مدینه]] رهسپار می‌شود و [[مردم]] نیز همراه وی به راه می‌افتند. او هزار و پانصد نفر از قریشی‌ها که همه [[فرزندان]] [[نامشروع]] هستند را به [[هلاکت]] می‌رساند. سپس به [[مسجد النبی]] رفته و دیوار [[مسجد]] را از بنیان خراب می‌نماید. "ازرق" و "زریق" (جبتِ و [[طاغوت]] که دو تن از [[منافقان]] [[صدر اسلام]] هستند) را از [[قبر]] بیرون می‌کند. برخی از [[مردم]] به خاطر این کار به [[شک]] و [[تردید]] دچار می‌شوند (و به آن حضرت‌ [[کافر]] می‌شوند) و [[حضرت]] آنان را به [[درک]] واصل می‌کند. سپس باقی‌مانده هیزم‌هایی که [[مردم]] پس از [[رسول خدا]]{{صل}} جمع نموده و می‌خواستند با آن [[خانه فاطمه زهرا]]{{ع}} و [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] و [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} را بسوزانند، حاضر می‌نماید و ازرق و زریق را با آن هیزم‌ها می‌سوزاند. آن هیزم‌ها اکنون نزد ما به [[امانت]] قرار دارد. [[حضرت]] قصر (دارالاماره‌ی) [[مدینه]] را ویران می‌کند و سپس به سوی [[کوفه]] حرکت می‌کند. در [[کوفه]] شانزده هزار نفر [[زیدی]] [[مذهب]] هستند. آنان مردانی [[دین]] شناسند که تا دندان مسلح‌اند و [[قرآن]] می‌خوانند و از شدت [[عبادت]] پیشانی آنان پینه بسته است، اما [[نفاق]] تمامشان را فرو گرفته است. آنها به [[حضرت]] می‌گویند:‌ای [[فرزند فاطمه]]! برگرد، ما به شما نیازی نداریم. [[حضرت]] در پشت [[شهر]] [[نجف]]، در روز [[دوشنبه]]، هنگام عصر با آنان درگیر می‌شود و همه را در یک نیم‌روز از دم [[شمشیر]] می‌گذراند و جملگی چون شتران [[قربانی]] کشته می‌شوند و حتی یک نفر از [[اصحاب]] [[حضرت]] هم آسیبی نمی‌بیند. سپس به [[کوفه]] برمی‌گردد و با گروهی از مردان [[جنگی]] [[نبرد]] می‌کند و آنان را [[شکست]] داده و می‌کشد، تا اینکه [[خداوند]] از او [[راضی]] گردد. [[ابوجارود]] پرسید: از کجا می‌فهمد که [[خدا]] [[راضی]] شده است؟ [[حضرت]] فرمود:‌ای اباجارود! [[خداوند]] (در [[قرآن]] می‌فرماید) به [[مادر موسی]] [[وحی]] نمودیم و به [[زنبور عسل]] نیز [[وحی]] می‌نماییم<ref>سوره قصص، آیه ۷: {{متن قرآن|وَأَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّ مُوسَى أَنْ أَرْضِعِيهِ فَإِذَا خِفْتِ عَلَيْهِ فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ وَلَا تَخَافِي وَلَا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَجَاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ}} «و به مادر موسی الهام کردیم که به او شیر بده و اگر بر (جان) او ترسیدی او را (در صندوقی بنه و) به دریا فکن و مهراس و اندوهگین مباش! ما او را به تو باز می‌گردانیم و او را از پیامبران خواهیم کرد»؛ سوره نحل، آیه ۶۸: {{متن قرآن|وَأَوْحَى رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا وَمِنَ الشَّجَرِ وَمِمَّا يَعْرِشُونَ}} «و پروردگارت به زنبور عسل الهام کرد که بر کوه‌ها و بر درخت و بر داربست‌هایی که (مردم) می‌سازند لانه گزین!».</ref>، [[حضرت مهدی]]{{ع}} از [[مادر موسی]] و [[زنبور عسل]] بهتر است! (یعنی [[خداوند]] به [[حضرت]] مانند [[مادر موسی]] [[وحی]] می‌فرستد و [[رضایت]] خود را به ایشان می‌رساند). سپس [[حضرت]] [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: [[حضرت قائم]]{{ع}} [[سیصد و نه سال]] مانند [[اصحاب کهف]] در [[زمین]] باقی می‌ماند و [[خداوند]] [[شرق]] و [[غرب]] عالم را برای او مهیا می‌سازد و تمام [[کفار]] کشته خواهند شد، تا جایی که جز [[اسلام]] [[محمد]]{{صل}} بر روی [[زمین]] [[دینی]] برقرار نخواهد ماند. او همانند [[سلیمان]] [[نبی]]{{ع}} [[رفتار]] می‌کند، به [[خورشید و ماه]] هر دستوری بدهد [[اطاعت]] می‌کنند، [[زمین]] در زیر پای او می‌پیچد و [[دستورات الهی]] را [[خداوند]] به [[قلب]] [[حضرت]] فرو می‌فرستد و ایشان نیز همان‌گونه عمل می‌نمایند<ref>بحار الانوار: ج ۵۲ ص ۳۶۵ و غیبت نعمانی: ص ۳۱۹.</ref>.