جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۱) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[روابط با بیگانگان در حدیث]] - [[روابط با بیگانگان در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط = }} | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[روابط با بیگانگان در حدیث]] - [[روابط با بیگانگان در معارف و سیره نبوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
از آنجا که [[کردار]] و [[رفتار]] و کنش‌های [[پیامبر]]، دور از [[هوا و هوس]] و [[امیال]] [[شهوانی]] و منطبق بر [[آیات قرآنی]] و [[کلام]] [[وحیانی]] بوده است، بنابراین ابتدا به آیاتی که مؤید [[سیره]] [[رسول الله]]{{صل}} هستند اشاره می‌کنیم و سپس به [[سیره عملی]] آن [[حضرت]] خواهیم پرداخت. | از آنجا که [[کردار]] و [[رفتار]] و کنش‌های [[پیامبر]]، دور از [[هوا و هوس]] و [[امیال]] [[شهوانی]] و منطبق بر [[آیات قرآنی]] و [[کلام]] [[وحیانی]] بوده است، بنابراین ابتدا به آیاتی که مؤید [[سیره]] [[رسول الله]]{{صل}} هستند اشاره می‌کنیم و سپس به [[سیره عملی]] آن [[حضرت]] خواهیم پرداخت. | ||
#[[خداوند سبحان]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا}}<ref>«با مردم سخن خوب بگویید» سوره بقره، آیه ۸۳.</ref> یعنی با [[بشر]] بد نکنید. در این [[آیه]] نفرمود، که با [[مؤمنان]] یا [[اهل کتاب]] بد نکنید، بلکه توصیه کرده به تمام [[مردم]] روی [[زمین]] [[احسان]] کنید. مراد از {{متن قرآن|قُولُوا}} مطلق عمل است، یعنی در گفتار، رفتار، نوشتار، دادوستد و... با مردم به [[نیکی]] عمل کنید. نه تنها با [[مسلمانان]] و [[موحدان]] بلکه با «مردم به معنای عام» احسان کنید<ref>عبدالله جوادی آملی، «جزوه درسی حقوق بشر در اسلام»، سال ۱۳۶۸، جزوه نهم، ص۱۰.</ref>. | # [[خداوند سبحان]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا}}<ref>«با مردم سخن خوب بگویید» سوره بقره، آیه ۸۳.</ref> یعنی با [[بشر]] بد نکنید. در این [[آیه]] نفرمود، که با [[مؤمنان]] یا [[اهل کتاب]] بد نکنید، بلکه توصیه کرده به تمام [[مردم]] روی [[زمین]] [[احسان]] کنید. مراد از {{متن قرآن|قُولُوا}} مطلق عمل است، یعنی در گفتار، رفتار، نوشتار، دادوستد و... با مردم به [[نیکی]] عمل کنید. نه تنها با [[مسلمانان]] و [[موحدان]] بلکه با «مردم به معنای عام» احسان کنید<ref>عبدالله جوادی آملی، «جزوه درسی حقوق بشر در اسلام»، سال ۱۳۶۸، جزوه نهم، ص۱۰.</ref>. | ||
#در آیه دیگر آمده است: {{متن قرآن|وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا}}<ref>«و اگر به سازش گرایند، تو نیز بدان گرای» سوره انفال، آیه ۶۱.</ref>، یعنی اگر از طرف آنها ستمی بر شما [[تحمیل]] نشد و خواستار [[صلح]] و [[صفا]] شدند، شما هم جناح صلح و صفا پهن کنید. | #در آیه دیگر آمده است: {{متن قرآن|وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا}}<ref>«و اگر به سازش گرایند، تو نیز بدان گرای» سوره انفال، آیه ۶۱.</ref>، یعنی اگر از طرف آنها ستمی بر شما [[تحمیل]] نشد و خواستار [[صلح]] و [[صفا]] شدند، شما هم جناح صلح و صفا پهن کنید. | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۰: | ||
نکته‌ای که در این [[پیمان]] قابل [[تأمل]] است این که [[حضرت]] [[حیات اجتماعی]] را در [[زمان]] [[صلح]] و [[صفا]] بر اَیمان و عدم [[پیمان‌شکنی]] استوار ساخته است و احتمالاٌ این [[سیره]] دوراندیشانه حضرت بدین جهت است که با این‌گونه [[رفتارها]]، آنان را به فطرتشان سوق داده تا بدین واسطه آنان به [[اسلام]] و [[مسلمانان]] [[خوش‌بین]] گردند و از سوی آنها گزندی به مسلمانان نرسد. | نکته‌ای که در این [[پیمان]] قابل [[تأمل]] است این که [[حضرت]] [[حیات اجتماعی]] را در [[زمان]] [[صلح]] و [[صفا]] بر اَیمان و عدم [[پیمان‌شکنی]] استوار ساخته است و احتمالاٌ این [[سیره]] دوراندیشانه حضرت بدین جهت است که با این‌گونه [[رفتارها]]، آنان را به فطرتشان سوق داده تا بدین واسطه آنان به [[اسلام]] و [[مسلمانان]] [[خوش‌بین]] گردند و از سوی آنها گزندی به مسلمانان نرسد. | ||
نمونه دیگر از [[سیره نبوی]] در [[روابط]] با [[بیگانگان]] را که بر پایه اَیمان صورت گرفته را می‌توان در [[امان‌نامه]] [[یهود]][[ بنی عادیا]] [[مشاهده]] کرد. یهود بنی عادیا از واحه تَیماء<ref>واحه تیماء، سرزمین کوچکی است در اطراف شام که میان شام و وادی القری، بر سر راه حاجیان شام و دمشق قرار دارد.</ref> هنگامی که از آمدن [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به [[وادی القری]] در [[سال نهم هجری]] [[آگاه]] گشتند، کسی را به نزد وی فرستادند و با قرار پرداخت سرگزیت ([[جزیه]])، میان ایشان و پیامبر اسلام پیمان صلحی بسته شد. بر پایه این پیمان، [[مردم]] تیماء پذیرفتند که در برابر پرداخت جزیه، در جایگاه خود بمانند و زمین‌هایشان در دست خود آنان باشد، [[پیامبر]] نیز پذیرفت که بر یهود بنی عادیا ستمی نرود و از [[سرزمین]] خویش رانده نشوند<ref>محمد حمیدالله، نامه‌ها و پیمان‌های سیاسی حضرت و اسناد صدر اسلام، ترجمه سید محمد حسینی، ص۱۴۴.</ref>. | نمونه دیگر از [[سیره نبوی]] در [[روابط]] با [[بیگانگان]] را که بر پایه اَیمان صورت گرفته را می‌توان در [[امان‌نامه]] [[یهود]][[بنی عادیا]] [[مشاهده]] کرد. یهود بنی عادیا از واحه تَیماء<ref>واحه تیماء، سرزمین کوچکی است در اطراف شام که میان شام و وادی القری، بر سر راه حاجیان شام و دمشق قرار دارد.</ref> هنگامی که از آمدن [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به [[وادی القری]] در [[سال نهم هجری]] [[آگاه]] گشتند، کسی را به نزد وی فرستادند و با قرار پرداخت سرگزیت ([[جزیه]])، میان ایشان و پیامبر اسلام پیمان صلحی بسته شد. بر پایه این پیمان، [[مردم]] تیماء پذیرفتند که در برابر پرداخت جزیه، در جایگاه خود بمانند و زمین‌هایشان در دست خود آنان باشد، [[پیامبر]] نیز پذیرفت که بر یهود بنی عادیا ستمی نرود و از [[سرزمین]] خویش رانده نشوند<ref>محمد حمیدالله، نامه‌ها و پیمان‌های سیاسی حضرت و اسناد صدر اسلام، ترجمه سید محمد حسینی، ص۱۴۴.</ref>. | ||
نکته جالب توجه در همه این [[پیمان‌نامه‌ها]] یا امان‌نامه‌ها و... این است که پیامبر هیچ‌وقت به [[زور]] آنان را به اسلام نخوانده است، بلکه طوری با آنها برخورد کرده که وقتی به خودشان [[رجوع]] می‌کنند می‌بینند که به خودشان [[ظلم]] کرده‌اند همان‌طور که پیامبر پس از [[فتح مکه]] انجام دادند، همانند سبک و سیره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}}. {{متن قرآن|فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّكُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ}}<ref>«آنگاه (نخست) به خود آمدند و (به خود یا به یکدیگر) گفتند: بی‌گمان شمایید که ستمگرید» سوره انبیاء، آیه ۶۴.</ref> یعنی این [[دوراندیشی]] [[پیامبر]]، آن اثری را که می‌خواست در [[مردم]] ایجاد شود، ایجاد می‌کرد؛ چراکه مردم به خودشان مراجعه می‌کردند و [[فطرت]] و وجدانشان بیدار می‌گشت و می‌گفتند که ما به خودمان [[ظلم]] کرده‌ایم. | نکته جالب توجه در همه این [[پیمان‌نامه‌ها]] یا امان‌نامه‌ها و... این است که پیامبر هیچ‌وقت به [[زور]] آنان را به اسلام نخوانده است، بلکه طوری با آنها برخورد کرده که وقتی به خودشان [[رجوع]] می‌کنند می‌بینند که به خودشان [[ظلم]] کرده‌اند همان‌طور که پیامبر پس از [[فتح مکه]] انجام دادند، همانند سبک و سیره [[حضرت ابراهیم]]{{ع}}. {{متن قرآن|فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّكُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ}}<ref>«آنگاه (نخست) به خود آمدند و (به خود یا به یکدیگر) گفتند: بی‌گمان شمایید که ستمگرید» سوره انبیاء، آیه ۶۴.</ref> یعنی این [[دوراندیشی]] [[پیامبر]]، آن اثری را که می‌خواست در [[مردم]] ایجاد شود، ایجاد می‌کرد؛ چراکه مردم به خودشان مراجعه می‌کردند و [[فطرت]] و وجدانشان بیدار می‌گشت و می‌گفتند که ما به خودمان [[ظلم]] کرده‌ایم. | ||
| خط ۵۰: | خط ۴۹: | ||
[[رده:روابط با بیگانگان]] | [[رده:روابط با بیگانگان]] | ||