عمار بن یاسر در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = عمار بن یاسر

[[امام علی]]{{ع}} در فرازی از [[نهج البلاغه]]، آن‌گاه که با تمرد و [[سستی]] [[کوفیان]] در اجرای [[فرمان]] او و مقابله با [[شامیان]] رو‌به‌رو می‌شود، در رثای [[یاران]] [[وفادار]] خویش، از جمله [[عمار بن یاسر]]، چنین می‌فرماید: [[راستی]] برادرانمان که در [[نبرد]] [[صفین]] خونشان ریخته شد و شربت [[شهادت]] نوشیدند، هرگز ضرر ندیدند، زیرا امروز نیستند که شوکران غصه را سر کشند و شرنگ [[اندوه]] را به کامشان ریزند. به [[خدا]] [[سوگند]]، به [[دیدار]] [[حق]] شتافتند و پاداششان را دریافت کردند و از ظلم‌آباد و غمستانی که در آن بودند، در خانه امن و [[شادی]] جایشان دادند. آه کجایند برادرانم که در خط [[خدا]] حرکت کردند و تا آخرین لحظه حیات، مسیر [[حق]] را وانگذاشتند کجاست [[عمار]]؟ کجاست [[ابن تیهان]]؟ کجاست [[ذوالشهادتین]]؟ کجاست هستند دیگر برادرانم که با [[شهادت]] [[پیمان]] بسته بودند و سرانجام به خیل [[شهدا]] پیوستند و سرهاشان را برای پلیدان و پلشتان به هدیه بردند؟ [[راوی]] گوید: آن‌گاه [[امام]] دست بر [[محاسن شریف]] و [[نورانی]] خود زد و سخت گریست و فرمود: دریغا بر برادرانم، آنان که [[قرآن]] را [[تلاوت]] کردند و به‌دقت به کار بستند، [[واجبات]] را نیک اندیشیدند و به‌پا داشتند، [[سنت]] را زنده کردند و [[بدعت‌ها]] را ریشه‌کن ساختند و چون [[فرمان]] [[جهاد]] صادر می‌شد، به‌ [[جبهه‌ها]] می‌شتافتند و به [[فرمانده]] [[دل]] می‌سپردند، به او [[اطمینان]] داشتند و از او [[پیروی]] می‌کردند <ref>{{متن حدیث|مَا ضَرَّ إِخْوَانَنَا الَّذِينَ سُفِكَتْ دِمَاؤُهُمْ وَ هُمْ بِصِفِّينَ أَلَّا يَكُونُوا الْيَوْمَ أَحْيَاءً يُسِيغُونَ الْغُصَصَ وَ يَشْرَبُونَ الرَّنْقَ؟ قَدْ وَ اللَّهِ لَقُوا اللَّهَ، فَوَفَّاهُمْ أُجُورَهُمْ وَ أَحَلَّهُمْ دَارَ الْأَمْنِ بَعْدَ خَوْفِهِمْ. أَيْنَ إِخْوَانِيَ الَّذِينَ رَكِبُوا الطَّرِيقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ؟ أَيْنَ عَمَّارٌ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ وَ أَيْنَ ذُو الشَّهَادَتَيْنِ وَ أَيْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِيَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَةِ؟ قَالَ ثُمَّ ضَرَبَ بِيَدِهِ [إِلَى] عَلَى لِحْيَتِهِ الشَّرِيفَةِ الْكَرِيمَةِ فَأَطَالَ الْبُكَاءَ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام): [أَوْهِ] أَوِّهِ عَلَى إِخْوَانِيَ الَّذِينَ تَلَوُا الْقُرْآنَ فَأَحْكَمُوهُ، وَ تَدَبَّرُوا الْفَرْضَ فَأَقَامُوهُ، أَحْيَوُا السُّنَّةَ وَ أَمَاتُوا الْبِدْعَةَ، دُعُوا لِلْجِهَادِ فَأَجَابُوا، وَ وَثِقُوا بِالْقَائِدِ فَاتَّبَعُوهُ.ثُمَّ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ: الْجِهَادَ الْجِهَادَ عِبَادَ اللَّهِ، أَلَا وَ إِنِّي مُعَسْكِرٌ فِي يَومِي هَذَا، فَمَنْ أَرَادَ الرَّوَاحَ إِلَى اللَّهِ فَلْيَخْرُجْ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۵۸۷-۵۸۸.</ref>.

== منابع ==