سوره حشر: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[سوره حشر در علوم قرآنی]]| پرسش مرتبط  = }}

«[[حشر]]» به معنای جمع شدن و انجام کار جمعی است. کلمه «حشر» در [[آیه]] {{متن قرآن|يَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ذَلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنَا يَسِيرٌ}}<ref>«روزی که زمین از آنان که شتابانند، بشکافد؛ این گردآوردنی است که بر ما آسان است» سوره ق، آیه ۴۴.</ref> و آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ}}<ref>«اوست که کافران اهل کتاب را از خانه‌هایشان در نخستین گردآوری بیرون راند (هر چند) شما گمان نمی‌کردید که بیرون روند و (خودشان) گمان می‌کردند که دژهایشان بازدارنده آنان در برابر خداوند است اما (اراده) خداوند از جایی که گمان نمی‌بردند بدیشان رسید و در دل‌هایشان هراس افکند؛ به دست خویش و به دست مؤمنان خانه‌های خویش را ویران می‌کردند؛ پس ای دیده‌وران پند بگیرید!» سوره حشر، آیه ۲.</ref> به کار رفته است.

و از [[آیات]] برجسته این سوره، هفت آیه آخر آن است که [[خدای سبحان]] در آنها [[بندگان]] خود را دستور می‌دهد به اینکه از طریق [[مراقبت نفس]] و [[محاسبه]] آن آماده دیدارش شوند، و [[عظمت]] [[کلام]] و جلالت قدر خود را در قالب بیان عظمت ذات مقدسش، و [[اسمای حسنی]] و صفات علیایش، بیان می‌فرماید.

# [[مدنی]] است و آیه مکی ندارد.

# [[تسبیح خداوند]] توسط همه اشیا؛

# [[احکام]] [[فیء]](زمین‌هایی که بدون جنگ به‌دست می‌آید)؛

# [[تمجید]] از زحمات و فداکاری‌های [[مهاجران]] و [[انصار]]؛

# [[سرزنش]] [[منافقان]]<ref>فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائرذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱، صفحه ۴۵۸؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۲۳، صفحه ۴۷۶؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن(باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۴؛ هاشم زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۴۲۳؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۷؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۸۷؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۱، صفحه (۴۱-۴۳)؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۱۹، صفحه ۲۰۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ص:۲۸۷۳.</ref>