نیایش سی و دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است پس از ادای [[نماز]] [[نافله شب]].

هرچند همه اوقات [[شب]] و [[روز]] برای [[راز و نیاز]] و نجوای عاشقانه با [[خدا]] مناسب است، اما نیمه‌های شب چیز دیگری است. [[خداوند]] در [[قرآن]] بارها به شب [[سوگند]] خورده است و [[شب‌زنده‌داری]] را بر [[پیامبر]] [[واجب]] فرموده: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ * قُمِ اللَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا}}<ref>«ای جامه بر خویش پیچیده * شب را- جز اندکی- بپای خیز» سوره مزمل، آیه ۱-۲.</ref>.

و در ادامه این [[آیات]] می‌فرماید: برخاستن در شب گام‌های تو را [[استوار]] و سخنان تو را محکم می‌کند. خداوند برای [[نماز شب]] پاداشی بیان فرموده که کسی جز خودش نمی‌داند<ref>{{متن قرآن|فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}} «پس هیچ کس نمی‌داند چه روشنی چشمی برای آنان به پاداش کارهایی که می‌کردند نهفته‌اند» سوره سجده، آیه ۱۷.</ref>.

[[امام]] [[عارفان]] ابتدا لب به [[ستایش خدا]] می‌گشود: «ای خداوندی که از آن توست [[پادشاهی]] [[ابدی]] جاویدان؛ ای خداوندی که از آن توست آن [[سلطه]] نیرومند بی‌مددِ هیچ [[لشکر]] و هیچ [[یاور]]؛ ای خداوندی که از آن توست [[عزت]] و [[غلبه]] [[جاودانه]]، هرچند روزگاران بگذرند و سال‌ها به سر آیند و زمان‌ها و روزها سپری شوند.

پس در آن حال که از [[گناهان]] [[خرد]] که هلاک من در آنها بود و [[گناهان بزرگ]] که [[تباهی]] مرا در پی داشت، به سوی تو می‌گریختم، مرا به سر درآورد. تا چون [[مرتکب معصیت]] تو شدم و به [[کردار]] زشتم سزاوار [[خشم]] تو گشتم، لگام عذر خویش باز چید و سخن کفرش بر من خواند، سپس بر من پشت کرد و از من [[بیزاری]] جست و به [[راه]] شوم خود رفت و در وادی [[تنهایی]] در برابر [[غضب]] تو رهایم ساخت و بر آستان خشم تو مطرودم بیفکند. نه شفیعی که در نزد تو شفاعتم کند، نه [[نگهبانی]] که در برابر تو ایمنی‌ام بخشد، نه حصاری که از چشم توام پنهان دارد، نه پناهگاهی که از خشم توام پناه دهد».

«بارخدایا، در اینجا کسی [[ایستاده]] است که به سبب [[اعمال]] خود، از تو شرمنده، بر خود [[خشمگین]] و از تو [[خشنود]] است. پس با [[قلبی]] [[خاشع]] و گردنی کج و پشتی خمیده از بار [[گناه]]، [[امیدوار]] به تو و ترسان از تو به پیشگاه تو ایستاده است. سزاوارتر از تو کس نیافته که دل در او بندد، یا از او بترسد، یا از او بپرهیزد. ای [[پروردگار]] من، آنچه را بدان [[امید]] بسته‌ام به من ارزانی دار و از آنچه بیمناکم [[امان]] ده».