قریش: تفاوت میان نسخه‌ها

* کار اصلی قریش [[تجارت]] بود و [[تجارت]] قریش محدود در [[مکه]] بود تا اینکه [[هاشم بن عبدمناف]]، [[تجارت]] قریش به [[شام]] و [[یمن]] را بنیان نهاد و برادرانش [[تجارت]] به [[حبشه]] و [[عراق]] را راه انداختند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج؟ ؟؟، ص۲۴۲؛ ابن حبیب بغدادی، المنمق فی اخبار القریش، ص۴۵-۴۲؛ احمد بن یحیی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱۱، ص۵۹؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۲، ص۲۵۲-۲۵۱.</ref>. قریشی‌ها نیز بازارگاه‌هایی در [[مکه]] برپا کردند که [[قبایل]] برای [[تجارت]] در آن جمع می‌شدند<ref>ر. ک: [[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[قریش (مقاله)|قریش]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ص۲۲۷-۲۲۸.</ref>.

* [[مردم]] [[مکه]]، همواره بر [[آیین]] [[اسماعیل]] {{ع}} بودند تا اینکه [[عمرو بن لحی]] [[خزاعی]]، [[بت‌پرستی]] را در آنجا رواج داد. [[عزی]]، [[هبل]]، أساف، [[نائله]] و مناة، از بت‌های معروف قریش بودند و "[[عزی]]"، بزرگ‌ترین بتشان بود؛ از این رو، قریش را [[عزی]] هم می‌گفتند. آنان [[عزی]] را [[زیارت]] و برایش [[قربانی]] می‌کردند<ref>هشام بن محمد کلبی، الاصنام، ص۱۸.</ref>. به خاطر سخت‌گیری قریش در امر [[دین]]، به آنان "حمس" یعنی سخت گیر اطلاق می‌‌شد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۵۹؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج؟ ؟، ص۲۵۶.</ref>. اما قریش به تدریج شروع به [[بدعت‌گذاری]] کردند و وقوف در [[عرفه]] را که از مشاعر [[دین ابراهیم]] {{ع}} بود ترک کردند. این بدعت‌گذاری‌ها، بعد از تار و مار شدن [[لشکر]] ابرهه، شدت بیشتری گرفت و آنان ساکنان خارج از [[حرم]] را وادار ‌کردند فقط از غذای [[اهل]] [[حرم]] استفاده کنند و موقع [[طواف]] از لباس‌های ملی و قومی [[مردم]] [[مکه]] بپوشند و...<ref>ابن حبیب بغدادی، المنمق فی اخبار القریش، ص۱۲۷؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۱۲۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۵۹.</ref>. با این حال، عده‌ای از قریش از [[پرستش]] [[بت‌ها]] [[دست]] برداشته و [[نصرانی]] یا پیرو [[دین حنیف]] [[ابراهیم]] {{ع}} شدند<ref>ر. ک: [[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[قریش (مقاله)|قریش]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ص۲۲۷-۲۲۸.</ref>.