فضائل حضرت خدیجه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت خدیجه]] {{س}} از [[زنان]] شریفی بود که [[خداوند]] به او [[توفیق]] همسری و [[خدمت]] به آخرین پیامبرش، [[حضرت]] [[محمد مصطفی]] {{صل}}، را داد و تمام [[فرزندان حضرت]] محمد {{صل}} به جز [[ابراهیم]]، از [[خدیجه]] {{س}} بودند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۱۲۲؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۳۵.</ref>. توفیق [[پذیرایی]] از [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} از دیگر فضایلی بود که نصیب او گشت. هنگامی که [[ابوطالب]] دچار [[تنگ‌دستی]] گردید، [[پیامبر]] {{صل}} علی {{ع}} را به [[منزل]] خویش برد و او از همان [[دوران کودکی]]، قرین [[حضرت محمد]] {{صل}} و [[خدیجه کبری]] {{س}} گردید<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۲، ص۳۷؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۸، ص۲۹۵.</ref>.

پس از [[نزول وحی]] بر حضرت محمد {{صل}}، خدیجه {{س}} اولین زنی بود که به او [[ایمان]] آورد<ref>ترمذی، محمد بن عیسی، سنن الترمذی، ج۵، ص۳۰۶؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۹، ص۲۹۱؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۶، ص۱۶.</ref>. وی علاوه بر [[تصدیق قلبی]] و زبانی اسلام، در عمل نیز [[احکام]] و [[دستورهای الهی]] را به انجام می‌رساند [[خدیجه]] {{س}}، به همراه [[پیامبر]] {{صل}} و علی {{ع}}، اولین کسانی بودند که نمار بر پا داشتند<ref>یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۳؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۱، ص۴۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۸، ص۱۹۶.</ref>. علی {{ع}} در [[گفتگو]] با مردی [[یهودی]] که اوصاف [[وصی پیامبر]] {{صل}} را پرسید، اظهار کرد: «اولین کسی بودم که [[اسلام]] آورد و هیچ کس جز من و خدیجه {{س}} [[نماز]] نمی‌خواند و به پیامبر {{صل}} [[ایمان]] نداشت»<ref>صدوق، محمد بن علی، الخصال، ص۳۶۶؛ مفید، محمد بن محمد، الاختصاص، ۱۶۵؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۸، ص۱۶۸.</ref>. شواهد دیگری نیز ایمان خدیجه {{س}} و [[کوشش]] او را برای برپایی [[دین]] [[تصدیق]] می‌کنند؛ چنان که قبل از اعلام [[دعوت]] رسمی در ایام [[حج]]، و آنگاه که امکان نداشت علناً به [[عبادت]] بپردازند، در کنار محمد {{صل}} و به همراه علی {{ع}}، در کنار [[کعبه]] به عبادت برمی‌خاست<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۱۷ - ۱۸؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ص۵۶- ۵۷؛ طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۱۸، ص۱۰۰ – ۱۰۱.</ref>. گفته‌اند که غیر از ایام حج، پیامبر {{صل}} و او پنهانی [[خدا]] را می‌پرستیدند<ref>صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، ص۳۴۴؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص۳۳۲؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۱۸، ص۱۷۷.</ref>.

ذکر نام ایشان در [[زیارت]] نامه‌های [[ائمه]] {{عم}} نشان دهنده [[مقام]] بلند ایشان در نزد [[اهل بیت]] {{عم}} است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۴، ص۵۷۷؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۹۷، ص۱۷۴.</ref>. اهل بیت {{عم}} نیز در برخی خطبه‌های خویش، به نسبت داشتن خود با خدیجه {{س}} [[افتخار]] می‌کردند<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۳۰۵؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۷۴.</ref>.<ref>[[اعظم رحمت آبادی|رحمت آبادی، اعظم]]، [[حضرت خدیجه (مقاله)| مقاله «حضرت خدیجه»]]، [[دانشنامه فاطمی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فاطمی ج۱]]، ص ۸۷.</ref>