جز
جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه '
جز (جایگزینی متن - 'جمع آوری' به 'جمع‌آوری') |
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[علمای شیعه]] و [[اهل سنت]] او را [[موثق]]، [[راستگو]] و غیر قابل [[طعن]] می‌‌دانند.<ref> رجال النجاشی ۲/۴۲۵.</ref> با آنکه [[قتل]] او به سبب [[تشیع]] بود،<ref>تاریخ مدینة دمشق ۷۴/۱۵۰.</ref> [[ذهبی]] او را [[تجلیل]] نموده و اشعارش را [[نیکو]]، کتاب‌هایش را سودمند و به خصوص کتاب [[منطق]] او را گرانسنگ و قابل تقدیر معرفی کرده است.<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۲/۱۶.</ref> از مبرّد نحوی هم نقل شده که در میان بغدادی‌ها کتابی همچون [[منطق]] [[ابن سکیت]] نیست.<ref>تاریخ بغداد ۱۴/۲۷۴.</ref> | [[علمای شیعه]] و [[اهل سنت]] او را [[موثق]]، [[راستگو]] و غیر قابل [[طعن]] می‌‌دانند.<ref> رجال النجاشی ۲/۴۲۵.</ref> با آنکه [[قتل]] او به سبب [[تشیع]] بود،<ref>تاریخ مدینة دمشق ۷۴/۱۵۰.</ref> [[ذهبی]] او را [[تجلیل]] نموده و اشعارش را [[نیکو]]، کتاب‌هایش را سودمند و به خصوص کتاب [[منطق]] او را گرانسنگ و قابل تقدیر معرفی کرده است.<ref>سیر اعلام النبلاء ۱۲/۱۶.</ref> از مبرّد نحوی هم نقل شده که در میان بغدادی‌ها کتابی همچون [[منطق]] [[ابن سکیت]] نیست.<ref>تاریخ بغداد ۱۴/۲۷۴.</ref> | ||
ابن سکیت و پدرش [[معلم]] بودند و در [[بغداد]] [[تعلیم و تربیت]] [[کودکان]] را برعهده داشتند، به همین سبب [[امیر]] [[محمد بن عبدالله بن طاهر]] و سپس [[خلیفه]] [[متوکل عباسی]] [[آموزش و پرورش]] [[فرزندان]] خود را به او واگذاشتند و دستمزد خوبی به او می‌‌دادند، <ref>تاریخ مدینة دمشق ۷۴/۱۵۱.</ref> اما زمانی [[متوکل]] از او پرسید: فرزندان من پیش تو [[محبوب]] ترند یا [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{ع}}؟ ابن سکیت از دو فرزند خلیفه بد گفت و خوبی‌های [[حسنین]]{{ع}} را برشمرد و بلافاصله متوکل دستور داد که شکم او را دریدند.<ref> وفیات الاعیان ۶/۳۹۶.</ref> به قولی هم گفت: [[قنبر]] [[خادم]] علی{{ع}} از تو و دو فرزندت بهتر است. آن گاه دستور داد تا زبانش را از پشت سر بیرون کشیدند.<ref>بغیة الوعاة ۲/۳۴۹.</ref> [[قتل]] این عالم [[شیعی]] را به سال ۲۴۳، ۲۴۴ و | ابن سکیت و پدرش [[معلم]] بودند و در [[بغداد]] [[تعلیم و تربیت]] [[کودکان]] را برعهده داشتند، به همین سبب [[امیر]] [[محمد بن عبدالله بن طاهر]] و سپس [[خلیفه]] [[متوکل عباسی]] [[آموزش و پرورش]] [[فرزندان]] خود را به او واگذاشتند و دستمزد خوبی به او می‌‌دادند، <ref>تاریخ مدینة دمشق ۷۴/۱۵۱.</ref> اما زمانی [[متوکل]] از او پرسید: فرزندان من پیش تو [[محبوب]] ترند یا [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{ع}}؟ ابن سکیت از دو فرزند خلیفه بد گفت و خوبی‌های [[حسنین]]{{ع}} را برشمرد و بلافاصله متوکل دستور داد که شکم او را دریدند.<ref> وفیات الاعیان ۶/۳۹۶.</ref> به قولی هم گفت: [[قنبر]] [[خادم]] علی{{ع}} از تو و دو فرزندت بهتر است. آن گاه دستور داد تا زبانش را از پشت سر بیرون کشیدند.<ref>بغیة الوعاة ۲/۳۴۹.</ref> [[قتل]] این عالم [[شیعی]] را به سال ۲۴۳، ۲۴۴ و ۲۴۶ه در ۵۸ سالگی نوشته‌اند.<ref>تاریخ بغداد ۱۴/۲۷۴.</ref> بر این اساس، می‌‌توان سال ولادت وی را دهه هشتاد [[قرن دوم]] گمانه زد. ابن سکیت کتاب‌های زیادی تدوین کرد که بسیاری از آنها امروزه در دست است و کتاب‌هایی را نیز به او منسوب دانسته‌اند.<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی ۳/۶۹۸.</ref> | ||
آثار وی عبارت‌اند از: [[اصلاح]] المنطق الاضداد الالفاظ الاصوات المقصور و الممدود المذکر و المؤنث الوحش (الوحوش) النبات (الشجر و النبات) الامثال القلب و الابدال البحث الزبرج الاجناس الفرق السرج و اللجام فَعَلَ واَفْعَلَ الحشرات الابل النوادر معانی الشعر سرقات الشعراء و ما اتفقوا (تواردوا) علیه المثنی و المبنی و المکنی الایام و اللیالی ما جاء فی الشعر و ما حرّف عن جهته<ref> الفهرست (الندیم) ۷۹.</ref> ما اتفق لفظه واختلف معانه الطیر (منطق الطیر) الارضین والجبال والاودیه التوسعه الفصیح شرح الوسط<ref>کشف الظنون ۱/۵۰۷ و ۲/۱۲۷۲ و ۲۰۰۹.</ref> الانواء الانساب شرح اشعار [[عمرو بن ربیعه]] ابونواس و [[شعر]] فنال کلابی<ref>هدیة العارفین ۲/۵۳۶.</ref> البیان<ref> الذریعه ۳/۱۷۱.</ref> شرح [[دیوان]] [[عروة بن ورد]] حطیئه خنساء مزرّد و [[قیس بن خطیم]] الدعاء الانواع التصغیر [[خلق]] الانسان و معانی الابیات<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی ۳/۶۹۸.</ref> و شرح و جمع‌آوری اشعار دیوان‌های امرءالقیس، [[زهیر]]، [[نابغه]] ذبیانی، اعشی، [[ابوداود]]، [[بشر بن ابی حازم]]، [[اوس بن حجر]]، [[علقمة]] الفحل، [[طرفه]]، عنتره، [[عمرو بن کلثوم]]، [[حارث بن حلزه]]، [[فرزدق]]، اخطل، [[جریر]]، [[عامر بن طفیل]]، سلیک بن سلکه، جامع بن مرحبه، عمرو بن احمر و [[حسان بن ثابت]]<ref> رجال النجاشی ۲/۴۲۶.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص ۸۵۷.</ref> | آثار وی عبارت‌اند از: [[اصلاح]] المنطق الاضداد الالفاظ الاصوات المقصور و الممدود المذکر و المؤنث الوحش (الوحوش) النبات (الشجر و النبات) الامثال القلب و الابدال البحث الزبرج الاجناس الفرق السرج و اللجام فَعَلَ واَفْعَلَ الحشرات الابل النوادر معانی الشعر سرقات الشعراء و ما اتفقوا (تواردوا) علیه المثنی و المبنی و المکنی الایام و اللیالی ما جاء فی الشعر و ما حرّف عن جهته<ref> الفهرست (الندیم) ۷۹.</ref> ما اتفق لفظه واختلف معانه الطیر (منطق الطیر) الارضین والجبال والاودیه التوسعه الفصیح شرح الوسط<ref>کشف الظنون ۱/۵۰۷ و ۲/۱۲۷۲ و ۲۰۰۹.</ref> الانواء الانساب شرح اشعار [[عمرو بن ربیعه]] ابونواس و [[شعر]] فنال کلابی<ref>هدیة العارفین ۲/۵۳۶.</ref> البیان<ref> الذریعه ۳/۱۷۱.</ref> شرح [[دیوان]] [[عروة بن ورد]] حطیئه خنساء مزرّد و [[قیس بن خطیم]] الدعاء الانواع التصغیر [[خلق]] الانسان و معانی الابیات<ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی ۳/۶۹۸.</ref> و شرح و جمع‌آوری اشعار دیوان‌های امرءالقیس، [[زهیر]]، [[نابغه]] ذبیانی، اعشی، [[ابوداود]]، [[بشر بن ابی حازم]]، [[اوس بن حجر]]، [[علقمة]] الفحل، [[طرفه]]، عنتره، [[عمرو بن کلثوم]]، [[حارث بن حلزه]]، [[فرزدق]]، اخطل، [[جریر]]، [[عامر بن طفیل]]، سلیک بن سلکه، جامع بن مرحبه، عمرو بن احمر و [[حسان بن ثابت]]<ref> رجال النجاشی ۲/۴۲۶.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص ۸۵۷.</ref> | ||