حزن در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

== حزن و اندوه برای اولیای دین ==

یادآوری [[غصب حقوق امامان]]{{عم}} از سوی [[حاکمان ستمگر]] و ابراز اندوه بر آن، به‌ویژه در [[عید فطر]] و [[عید قربان]]،<ref>کشف الغطاء، ج ۳، ص۲۶۸</ref> و اظهار اندوه در [[مصائب]] وارد شده بر [[خاندان پیامبر]]{{صل}}، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و بخصوص در [[روز عاشورا]]،<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۴، ص۵۰۰</ref> [[مستحب]] است. [[زیارت]] [[حضرت سید الشّهداء]]{{ع}} با حال [[حزن]] مستحب است.<ref>الدروس الشرعیة، ج ۲، ص۱۲</ref> همچنین بر [[استحباب]] [[روزه]] گرفتن در روز عاشورا به [[انگیزه]] اظهار اندوه بر [[مصیبت]] آن حضرت ادّعای [[اجماع]] شده است، لیکن برخی متأخّران آن را [[حرام]] و بسیاری از معاصران [[مکروه]] دانسته‌اند <ref>مستند العروة (الصوم)، ج ۲، ص۳۰۲ ـ ۳۰۳؛ جواهر الکلام، ج ۱۷، ص۱۰۵؛ العروة الوثقی، ج ۲، ص۲۴۲</ref>.

«تلاوت قرآن با صوت حزین»<ref>المبسوط، ج ۸، ص۲۲۷؛ کشف الغطاء، ج ۳، ص۴۶۱</ref> و [[همدردی]] با مصیبت دیدگان و کاستن از اندوه آنان با کلمات تسلّی‌بخش،<ref>تحریر الوسیلة، ج ۱، ص۹۵</ref> مستحب است.