شئون امام پس از ورود به عالم ماده: تفاوت میان نسخه‌ها

تفویض مطلق از نظر مقام تصور می‌تواند به گونه طولی، عرضی و استقلالی در نظر گرفته شود. [[اعتقاد]] به [[تفویض]] و واگذاری امور عالم به طور عرضی و استقلالی به هر کسی، ره‌آوردی جز [[شرک]] به [[خداوند]] یکتا ندارد. از‌این‌رو سخن در [[تفویض]] و واگذاری امور عالم مانند [[خلق]]، [[رزق]] و [[تدبیر]] به گونه طولی به [[امامان]] {{عم}} است. [[شیخ مفید]] به صراحت واگذاری امر [[خلق]] و [[رزق]] به [[امامان]] را اندیشه‌ای غالیانه می‌داند.<ref>محمد بن محمد بن نعمان مفید، تصحیح الاعتقاد، ص۱۳۳-۱۳۴.</ref> مرحوم [[سید مرتضی]] نیز همچون استاد خود، این [[اندیشه]] را دیدگاهی [[باطل]] و پندار [[مفوضه]]، و [[آفرینش]] را کار [[آفریدگار]] متعال برمی‌شمارد.<ref>سید مرتضی علم الهدی، الرسائل، تحقیق مهدی رجایی، ج ۴، ص ۲۱.</ref> البته روشن نیست که مقصود ایشان از [[تفویض]]، [[تفویض]] طولی است یا تفویضی که منجر به [[شرک]] خواهد بود یا هر دو؟ در آثار [[ابوالصلاح حلبی]] مطلبی بر پذیرش یا نپذیرفتن این [[شأن]] دیده نشد. اما کراجکی در یکی از نامه‌های خود مطلبی بیان کرده است که می‌تواند نشان‌دهنده بطلان این نظریه نزد وی باشد. وی تصریح می‌کند که [[امامان]] {{عم}} انسان‌هایی حادث و بندگانی مخلوق‌اند که نه می‌آفرینند و نه روزی می‌دهند <ref>ابوالفتح کراجکی، کنز الفوائد، ص ۲۴۵.</ref> دیگر [[متکلمان]] این دوران نیز در‌این‌باره سخنی نگفته‌اند.