صدق در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[صدق]] در اصل، وصف گفتار مطابق با واقع است؛ ولی به معنای عام، [[افعال]] را نیز می‌توان با آن وصف کرد. مثلاً وقتی گفته می‌شود «او در [[جهاد]] صادق بود» یعنی آن عمل (جهاد) را به نحو احسن و کامل به جا آورد<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ماده صدق.</ref>. صدق به معنای اصلی خود، [[فضیلت اخلاقی]] است که در برابر [[کذب]]، سرچشمه [[رذیلت‌های اخلاقی]]، قرار می‌گیرد. اما صدق به معنای عام، از جهت [[فضیلت]]، تابع موصوف خود است؛ یعنی اگر عملی [[اخلاقی]] باشد، نوع صادقانه آن فضیلتی دیگر به حساب می‌آید. جهاد در راه [[خداوند]]، کاری ستوده است، ولی صورت کامل و بی‌عیب و نقص آن، فضیلت دیگری دارد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرمایند: «صدق و [[راست‌گویی]] [[آدمی]] را [[رستگار]] می‌کند، و [[دروغ]] او را [[خوار]] و نگون‌بخت»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۶.</ref>.