شفاعت در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شفاعت]] از ریشه «شفع» به معنای جفت و قرین شدن است و چون در شفاعت فردی که مقام بالاتری دارد و دارای قوت در امری است، فرد [[ضعیف]] را جفت و قرین خود می‏‌کند تا از این طریق به او نفعی برساند، اعم از [[دنیوی]] و [[اخروی]]، به او [[شفیع]] اطلاق کرده‌‏اند<ref> المیزان، ج۱، ص۱۵۷.</ref>.

از بدیهیات [[مذهب شیعه]]، [[شفاعت]] کردن [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{عم}} و دیگر مقرّبان درگاه الهی، همچون [[عالمان]]، [[صالحان]] و [[شهدا]] است؛ البته شفاعت کبری از آنِ [[پیامبر اعظم]] {{صل}} می‌‏باشد<ref>مکیال المکارم، ج۱، ص۳۱۰ ـ ۳۱۳.</ref>، چنان که [[قرآن کریم]] نیز ـ برحسب آنچه در [[روایات]] آمده ـ از جمله [[شفیعان]] [[روز قیامت]] برای افرادی است که به آن چنگ زده‏‌اند<ref>الکافی (کلینی، ج ۲، ص۵۹۷ ـ ۵۹۹.</ref>.

شفاعت در اسقاط حدود و یا [[تخفیف]] در آن پس از ثبوت نزد [[حاکم شرع]]، جایز نیست؛ بلکه حدّ ثابت باید بدون تأخیر اجرا شود<ref>جواهر الکلام، ج۴۱، ص۳۹۵؛ تحریرالوسیلة، ج۲، ص۴۶۹.</ref>.

وساطت [[قاضی]] در صرف نظر کردن صاحب [[حق]] از حق خود بعد از ثبوت آن و نیز دست برداشتن مدّعی از دعوای خویش قبل از ثبوت آن [[مکروه]] است<ref>جواهرالکلام، ج۴۰، ص۱۴۸.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴ (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴]]، ص۶۸۵-۶۸۶.</ref>

# [[پرونده:1368945.jpg|22px]] [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴ (کتاب)|'''فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴''']]