نماز در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

«تورک» در نماز در اینجا به معنای دست‌ها را روی ران‌ها قراردادن در هنگام ایستادن است که [[فقها]] آن را [[مکروه]] دانسته‌اند<ref>محمدباقر مجلسی، ملاذ الأخیار، ج۴، ص۴۹۶: {{عربی|و هو الاعتماد باليدين على الوركين و يسمى التورك}}؛ (به نقل از شهید).</ref>. تورک را به دو معنای مختلف، [[سنت]] و مکروه دانسته‌اند. سنت آن این است که در تشهد آخر دست‌ها را روی ران و دو ران را کج و نشیمن‌گاه را بر [[زمین]] قرار دهد. مکروه این است که در [[حال]] قیام دست‌ها را روی ران قرار دهد<ref>محمدباقر مجلسی، ملاذ الأخیار، ج۴، ص۴۹۶؛ الأزهری، تهذیب اللغه، ج۱۰، ص۱۹۲؛ ابن‌اثیر جزری (مبارک)، النهایه، ج۵، ص۱۷۶؛ {{عربی|قال التورُّك في الصلاة ضربان، سنة و مكروه و أمّا السّنة فإن يُنحى رجلَيه في التشهد الأخير و يلصق مقعدتَه بالأرض و هو في موضع الورك ما فوق الفخذ و هي مؤنثة و أمّا المكروه فأن يضع يديه على وَرِکَيْه في الصلاة و هو قائم}}.</ref>. البته [[مرحوم مجلسی]] و دیگران تورک نشستن را به گونه‌های دیگر هم بیان کرده‌اند<ref>محمدباقر مجلسی، ملاذ الأخیار، ج۴، ص۴۹۶؛ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۵، ص۲۹۷.</ref>.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۸۷</ref>.

== منابع ==