وصی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وصی''' به معنای کسی که [[حق]] حفظ و تصرف در چیزی به او داده می‌شود وصی از لقب‌های [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} است و [[پیامبر]] بارها او را به عنوان وصی خویش معرفی کرده است. چه در اوایل بعثت و ماجرای اطعام قریش و [[حدیث یوم الدار]] و چه در واپسین روزهای عمر خویش<ref>بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱ تا ۲۶ </ref>. تعبیر {{عربی|اندازه=155%|هذا أخی و وارثی و وصیی}} از آن جمله است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۹۳.</ref>.

*وصایت در [[اسلام]] همان [[خلافت]] و جانسینی [[پیامبر]] است که [[امام علی]] و [[ائمه]] دیگر هم این سمت را داشته‌اند و از [[امام علی|حضرت علی]] در روایات به عنوان سیّد الأوصیاء، سید‌الوصیین، وصی النبی و ... یاد شده است {{عربی|اندازه=155%|ان الفضل الأوصیاء وصی محمد}}<ref>کافی، ج ۱ ص ۴۵۰</ref> اطلاق این لقب برای آن حضرت چنان شهرت داشته که گاهی به تنهایی بکار می‌رفته و با گفتن وصی ذهن‌ها به آن امام متوجه می‌شده است. خود علی در شورای انتخابات خلیفه به آنان فرمود شمارا به خدا قسم آیا برای پیامبر خدا جز من وصی می‌شناسید؟ گفتند نه<ref>بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱</ref>. در اشعار و گفته‌های دیگران هم از آن حضرت با همین لقب بسیار یاد شده است<ref>به مواردی از اشعار شاعران در کتاب «امامت» حسن‌زاده آملی ص ۱۴۶ به بعد و «موسوعة الامام علی بن ابی‌طالب» ج ۲ ص ۱۲۱ مراجعه کنید</ref>. وصیّت و وصایت و وصیّ، بار اعتقادی و ولایی دارد و تعدادی از محقّقان در موضوع [[امامت]]، به نگارش کتاب‌هایی در اثبات وصیّ بودن [[امام علی|علی]]{{ع}} نوشته‌اند که به معنای اثبات [[امامت]] بلافصل اوست<ref>مثل «اثبات الوصية» مسعودی، «اثبات الوصيّه» هشام بن حکم، «اثبات الوصيّة» علامه حلّی و...</ref>. مقام [[وصایت]]، ضرورت [[اطاعت]] از وصیّ را هم همراه دارد. به فرمودۀ [[امام صادق]]{{ع}}: {{عربی|اندازه=155%|اشرک بین الأوصیاء و الرّسل فی الطّاعة}}<ref>«وصیا و پیامبران در اطاعت، مشترک قرار داده شده‌اند.»اصول کافی، ج ۱ ص ۱۸۶</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۹۳.</ref>