زبور: تفاوت میان نسخه‌ها

===چیستی زبور===

*زبور از نظر لغوی به معنای نوشته و کتاب و در اصطلاح نام کتابی است که بر [[حضرت داوود]]{{ع}} از [[پیامبران بنی‌اسرائیل]] نازل گشت. زبور به زبان عبری است و سراسر، [[اندرز]] و [[دعا]] و [[مناجات]] با [[خداوند متعال]] و [[تجلیل]] [[مقام]] ربوبی است و پس از تورات‌ [[نزول]] شده است<ref>اعلام القرآن‌، ص۳۴۶ ـ ۳۴۷؛ معارف و معاریف‌، ج۳، ص۱۱۱۳.</ref>. بنابر [[روایات اسلامی]]، وجه تسمیۀ این کتاب آن است که به صورت مجموعه‌ای مکتوب بر [[الواح]] فرود آمده است<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۱۴، ص۳۳.</ref>. [[قرآن کریم]] سه بار از زبور یاد کرده و از برخی ویژگی‌های آن سخن گفته است. در [[آیات قرآنی]] تصریح شده است زبور، کتاب [[داوود]]{{ع}} است<ref>{{متن قرآن|إِنَّا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ كَمَا أَوْحَيْنَا إِلَى نُوحٍ وَالنَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ وَأَوْحَيْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالْأَسْبَاطِ وَعِيسَى وَأَيُّوبَ وَيُونُسَ وَهَارُونَ وَسُلَيْمَانَ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا}}«ما به تو همان‌گونه وحی فرستادیم که به نوح و پیامبران پس از وی،  و به ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط  و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان وحی فرستادیم و به داود زبور دادیم» سوره نساء، آیه ۱۶۳.</ref>.<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۷۵.</ref>

*[[حضرت داوود]]{{ع}} بعد از [[حضرت موسی]]{{ع}} به [[پیامبری]] رسید و به [[شریعت]] [[حضرت موسی]]{{ع}} بود. [[قرآن]] فرموده است: «برخی از [[پیامبران]] را بر برخی دیگر [[برتری]] بخشیدیم و به [[داوود]]، زبور را دادیم»<ref>{{متن قرآن|وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَى بَعْضٍ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا}}«و پروردگار تو به هر کس که در آسمان‌ها و زمین است داناتر است و بی‌گمان ما برخی از پیامبران را بر برخی (دیگر) برتری بخشیدیم و به داود، زبور دادیم» سوره اسراء، آیه ۵۵.</ref>. از این [[آیه]] استفاده می‌‌شود زبور از [[دلایل]] [[برتری]] [[داوود]]{{ع}} بر بسیاری [[پیامبران]] است. از [[منابع تاریخی]] و [[دینی]] بر می‌آید [[داوود]]{{ع}} [[حکومت]] و کشوری [[عظیم]] داشته است؛ ولی [[خداوند]]، [[قدرت]] و هیبت و [[سلطنت]] [[داوود]]{{ع}} را [[دلیل]] [[برتری]] او نمی‌داند؛ بلکه در این باره از زبور یاد می‌کند<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۲، ص ۱۶۱.</ref>.<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۷۵.</ref>

===زبور کتابی [[اخلاقی]]===

*باید توجه داشت [[کتاب‌های آسمانی]] بر دو دسته‌اند: یک دسته [[احکام]] [[تشریعی]] ویژه‌ای دارند و از آیینی نو سخن می‌گویند و دیگر، کتاب‌هایی که [[احکام]] جدیدی در خود ندارند؛ بلکه بیش‌تر به موضوعات و مسائل [[اخلاقی]] می‌پردازند. زبور از دستۀ دوم است<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، ج ۴، ص ۲۱۴.</ref>. [[گواه]] بر این [[حقیقت]] این است که، [[مزامیر]] در ضمن‌ [[عهد]] عتیق‌ و پس از [[تورات]] جای دارد و حالت مستقل ندارد<ref>کتاب مقدس‌، ۸۳۰.</ref>.

[[یهودیان]] و [[مسیحیان]] خود معترف ‌اند که از ۱۵۰ مزمور در [[عهد عتیق]]، تنها ۷۱ یا ۷۳ مزمور را می‌توان به [[داوود]]{{ع}} نسبت داد و دیگر [[مزامیر]] در سالیان دیگر افزوده شده‌اند<ref>قاموس کتاب مقدس‌، ۸۰۰ ـ۷۹۶؛ تاریخ مختصر ادیان بزرگ‌، ص ۲۷۹ ـ ۲۸۰.</ref>. [[مزامیر]] از آغاز تا انجام به صورت [[شعر]] است و بخش بزرگ آن به [[دعا]] و [[پرستش]] می‌پردازد. [[مزامیر]] را نمی‌توان مجموعه‌ای مدون از آموزه‌های الهیاتی دانست. الهیات [[مزامیر]]، بیش‌تر بر حالت اعتراف و مبتنی بر [[حمد]] و ثنا است نه نظام‌مند و استدلالی، از این رو نمی‌توان با خلاصه کردن این الهیات یا [[بیان]] آن به گونۀ عینی، تصویری درست از آن به دست داد؛ زیرا هر گونه جمع‌بندی [[مزامیر]]، مشکلاتی ایجاد می‌‌کند. [[مزامیر]]، مجموعه‌ای بزرگ از قطعات مستقل و مختلفی است که برای اهداف گوناگون و در قرون متمادی نوشته شده‌اند با فراهم آوردن تلخیصی از [[مزامیر]] نه تنها کامل نمی‌شود بلکه از پاره‌ای جهات هم تصنعی جلوه می‌کند<ref>دائرة المعارف کتاب مقدس‌، ۱۹۶.</ref>. این همه، حکایت از آن دارد که کتاب زبور فعلی را نمی‌توان یک کتاب [[شریعت]] و کاملًا آسمانی پنداشت<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۷۶.</ref>.

===زبور و [[مهدویت]]===

*کتاب زبور جزء اموالی است که [[میراث]] [[انبیاء]] محسوب می‌‌شود و به [[پیامبر اسلام]]{{صل}} رسیده و اکنون نزد [[امام زمان]]{{ع}} است و در [[زمان ظهور]] آن [[حضرت]]، کتاب زبور را به همراه سایر [[کتب آسمانی]] از غاری در [[انطاکیه]] خارج خواهد نمود. در کتاب زبور فعلی که میان کتب [[عهد عتیق]] پراکنده است به [[ظهور منجی]] در [[آخرالزمان]] اشاره می‌‌کند و [[قرآن کریم]] نیز این [[بشارت]] را یادآور شده است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور  پس از تورات  نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. در زبور نیز بدین گونه یاد شده است: «شرورها نابود می‌‌شوند و کسانی که به [[خداوند]] تکیه دارند [[وارث زمین]] خواهند شد»<ref>عهد عتیق: کتاب مزامیر، مزمور ۳۷.</ref>.<ref>ر.ک: حیدرزاده، عباس، فرهنگنامۀ آخرالزمان، ص ۳۲۹.</ref> از این [[حقیقت]] روشن می‌‌شود بخش‌هایی از زبور هنوز در [[کتاب مقدس]] وجود دارد که از [[تحریف]] دور مانده است<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، ج۱۳، ص ۵۲۰.</ref>.<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۷۶.</ref>