وکالت: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[ابوالحسن علی بن محمد سمری]]

*[[شیعیان]]، پرسش‌های مکتوب و شفاهی خود را از آنها می‌پرسیدند و آنها پاسخ سؤالات را از [[حضرت]] به صورت [[توقیع]] و یا شفاهی می‌گرفتند و به [[شیعیان]] می‌رساندند. در این دوران [[حضرت]]، جز با [[نایبان خاص]] خود تماس نمی‌گرفتند، مگر در موارد استثنائی. البته [[امام زمان]]{{ع}} وکلای دیگری نیز در مناطق مختلف مانند: [[بغداد]]، [[کوفه]]، [[اهواز]]، [[همدان]]، [[قم]]، [[ری]]، [[آذربایجان]]، [[نیشابور]] و... داشتند که به واسطه این چهار نفر که در رأس سلسله مراتب وکلای [[امام]] بودند، امور [[مردم]] را به عرض [[حضرت]] می‌رساندند و از سوی [[امام]] درباره آنان، توقیع‌هایی صادر می‌شده است<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۱۶.</ref>.

*وی در میان همگان مشهور و یک چهره شناخته شده بود. او از [[اصحاب]] سه [[امام]] ([[امام هادی]]، [[امام عسکری]] و [[حضرت]] [[حجّت]]{{ع}}) بود و در سال ۲۶۰ ه.ق [[امام حسن عسکری]]{{ع}} [[نیابت]] او را، از [[امام عصر]]{{ع}} به جمعیتی که برای اطلاع و خبر گرفتن از [[امام]] [[آینده]] حضور [[حضرت]] رسیده بودند، اعلام کردند<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۱۶.</ref>.

===[[نایب دوم]]: [[محمد بن عثمان]]===

*او [[فرزند]] [[نایب]] اوّل و در بسیاری از [[توقیعات]] که برای پدرش صادر شده بود، به [[وثاقت]] پسر نیز، تأکید شده است. در عین حال، از [[ناحیه]] [[حضرت]] برای شخص او توقیعاتی صادر شده است. دوران [[نیابت]] وی مقارن با ادامه [[خلافت]] [[معتمد]] و [[خلافت]] [[معتضد]] و ده سال از [[خلافت]] [[مقتدر]] بود و در سال ۳۰۵ [[وفات]] یافت<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]،[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۱۷.</ref>.