سفر امام حسین از مدینه تا مکه: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب [[الفتوح (کتاب)|الفتوح]] درباره [[وصیت امام]] حسین{{ع}} به برادرش [[محمد بن حنفیه]] آمده است: حسین{{ع}} فرمود: «تو - ای برادرم - منعی نیست که در مدینه بمانی و از سوی من، مراقب امور باشی و چیزی از [[اخبار]] آنان را از من مخفی مداری». [[راوی]] می‌گوید: آن‌گاه حسین{{ع}}، کاغذ و قلمی خواست و نوشت: «به [[نام خداوند]] [[بخشنده]] [[مهربان]]. این است آنچه [[حسین بن علی بن ابی طالب]]، به برادرش محمد بن حنفیه فرزند [[علی بن ابی طالب]]{{ع}}، [[وصیت]] می‌کند: به [[راستی]] که [[حسین بن علی]]، [[شهادت]] می‌دهد که جز خدای یگانه، خدایی نیست و همتایی ندارد، و به راستی که [[محمد]]، [[بنده]] و فرستاده اوست و [[پیام]] [[حق]] را از جانب او ([[خدا]]) آورد و به [[راستی]] که [[بهشت]]، حق است و [[دوزخ]]، حق است و [[قیامت]]، بی‌شک، خواهد آمد و [[خداوند]]، بدن‌ها[ی خفته] در قبرها را بر خواهد انگیخت. به [[درستی]] که من از روی [[ناسپاسی]] و [[زیاده‌خواهی]] و برای [[فساد]] و [[ستمگری]]، [[قیام]] نکردم؛ بلکه برای تحقق [[رستگاری]] و [[صلاح]] [[امت]] جدم [[پیامبر]]{{صل}}، قیام نمودم. می‌خواهم [[امر به معروف و نهی از منکر]] نمایم و به [[سیره]] جدم [[محمد]]{{صل}} و پدرم [[علی بن ابی طالب]]{{ع}}، [[رفتار]] کنم.... آنکه مرا به [[حقانیت]] می‌پذیرد، [بداند که] خداوند، سرچشمه حق است [و [[پاداش]] او را خواهد داد] و اگر کسی در این [[دعوت]]، دست رد بر من زند، [[شکیبایی]] می‌ورزم تا خداوند، میان من و این گروه، بر پایه [[حقیقت]]، [[داوری]] کند و به حقیقت، [[حکم]] دهد، که او [[بهترین]] داوری‌کنندگان است. برادرم! این است [[وصیت]] من به تو. جز از خداوند، [[توفیق]]، [[طلب]] نمی‌کنم. بر او [[توکل]] می‌کنم و به سوی او باز می‌گردم. [[درود]] بر تو و هر آنکه از راه درست، [[پیروی]] کند! و نیرو و توانی جز از جانب خداوند [[برتر]] و بزرگ نیست». [[راوی]] می‌گوید: آن‌گاه [[حسین]]{{ع}} [[نامه]] را بست و مهر خود را بر آن زد و آن را به برادرش [[محمد بن حنفیه]] سپرد و با او خداحافظی کرد<ref>{{متن حدیث|أَمَّا أنتَ يا أَخي فَلا عَلَيكَ أنْ تُقيمَ فِي المَدِينَةِ، فَتَكونُ‏ لِي‏ عَيناً عَلَيهِم‏، وَلا تُخفِ علَيَّ شيئاً مِن أُمورِهم. قال [ابن أعثم]: ثمَّ دعا الحُسينُ{{ع}} بِدَواةٍ و بَياضٍ... فَكتَبَ {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} هذا ما أوصى‏ بهِ الحُسينُ بنُ عليٍّ بنِ أبي طالِبٍ لأَخيهِ مُحَمَّدِ ابنِ الحَنَفِيَّةِ المَعروفِ وَلَدِ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ: إنَّ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ يَشهَدُ أنْ لا إلهَ إلَّااللَّهُ وَحدَهُ لا شَريكَ لَهُ، وَأنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ ورَسولُهُ، جاءَ بالحَقِّ مِن عِندِ الحَقِّ، وَأَنَّ الجَنَّةَ حَقٌّ وَالنَّارَ حَقٌّ، وَأنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ لا رَيبَ فيها، وأنَّ اللَّهَ يَبعَثُ مَن فِي القُبورِ، إنِّي لَم أخرُج أشِرَاً ولا بَطِراً، وَلا مُفسِداً، وَلا ظالِماً، وَإنَّما خَرَجتُ لِطَلَبِ النَّجاحِ وَالصَّلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي مُحَمَّدٍ{{صل}}، أُريدُ أنْ آمُرَ بالمَعروفِ، وَأنْهى‏ عَنِ المُنكَرِ، وَأَسِير بسِيرَةِ جَدِّي مُحَمَّدٍ{{صل}}، وَسيرَةِ أبي عليِّ بنِ‏ أبي طالِبٍ{{ع}} فمَن قَبِلَني بِقَبولِ الحَقِّ فَاللَّهُ أوْلى‏ بِالحَقِّ، وَمَن رَدَّ علَيَّ هذا أصْبِرُ حتَّى‏ يَقضِيَ اللَّهُ بَيني وبَينَ القَومِ بِالحَقِّ، ويَحكُمَ بَيني وَبَينَهُم وَهُو خَيرُ الحاكِمينَ؛ هذهِ وَصِيَّتي يا أَخي، وما تَوفيقي إلَّاباللَّهِ، عَلَيهِ تَوكَّلتُ وإلَيهِ أُنيبُ، والسَّلامُ عَلَيكَ وعَلى مَنِ اتَّبعَ الهُدى‏، وَلا حَولَ وَلا قوَّة إلَّا بِاللَّهِ العَلِيِّ العَظِيمِ. قَالَ: ثُمَّ طَوَى الكِتابَ الحُسَينُ{{ع}} وَ خَتَمَهُ بِخَاتَمِهِ، وَ دَفَعَهُ إلى أخِيهِ مُحَمَّدِ ابنِ الحَنَفِيَّةِ ثُمَّ وَدَّعَهُ}} (الفتوح، ج۵، ص۲۱؛ مقتل الحسین{{ع}}، خوارزمی، ج۱، ص۱۸۸).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۲۸۹.</ref>