ابعاد فردی انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::[[امام محمد باقر]] {{ع}} در این باره فرمود: {{متن حدیث|مَنْ مَاتَ وَ هُوَ عَارِفٌ لِإِمَامِهِ كَانَ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ}}<ref>«کسی که بمیرد و [[امام زمان]] خود را بشناسد، همانند کسی است که در [[خیمه]] [[حضرت قائم]] {{ع}} نزد آن [[حضرت]] باشد» بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۴۲، بیروت.</ref>.  در این [[روایت]] و نظایر آن به [[شناخت امام]] اشاره شده است؛ یعنی اجر و [[پاداش]] و [[ارزش]] حقیقی مربوط به [[مسلمان]] منتظری است که [[امام]] خود را بشناسد. روشن است که مراد از [[شناخت امام]] تنها دانستن نام و خصوصیات و صفات آن [[حضرت]] نیست، بلکه باید علاوه بر آنها [[هدف امام]] را بشناسد و [[رفتار]] و گفتارش مورد پسند ایشان باشد و خود را برای پیاده کردن اهداف حیات بخش و [[انسان]] ساز آن [[مصلح کل]]، آماده کرده باشد. چنین شناختی او را از [[بدی‌ها]]، تنگ نظری‌ها، اختلاف‌ها و حسادت‌ها باز می‌دارد و وی را به [[خوبی‌ها]]. و [[کمالات انسانی]] سوق می‌دهد و تحول و انقلابی ژرف در [[فکر]] و عمل او ایجاد می‌کند. [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} در این زمینه فرمود: {{متن حدیث|مَنْ سُرَّ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ وَ لْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ كَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَكَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِيئاً لَكُمْ أَيَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ}}<ref>«کسی که علاقه دارد از [[یاران]] و [[اصحاب حضرت قائم]] {{ع}} باشد، باید [[تقوا]] در خود ایجاد کند و خود را به صفات [[نیک]] و [[محاسن اخلاق]] مزین سازد و سپس در [[انتظار]] آن [[حضرت]] باشد. هر کس این [[آمادگی]] را به دست آورد و [[پیش از ظهور]] از [[دنیا]] برود، به اجر و [[پاداش]] [[یاران]] آن [[حضرت]] نایل خواهد شد. کوشش کنید و [[منتظر فرج]] و موفقیت باشید، ‌ای جماعتی که مورد توجه [[خدا]] هستید، [[پیروزی]] گوارایتان باد!» بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۴۰، بیروت.</ref>؛

::::::دقت در [[روایت]] بالا این نکته را اثبات می‌کند که [[منتظران]] [[مهدی موعود]] {{ع}} باید خود را به صفات [[پسندیده]] آراسته کرده و از [[گناه]] و [[دنیاطلبی]] و تجمّل اجتناب ورزند و با جدیّت و [[تلاش]] پیگیر و [[مبارزه]] با [[هواهای نفسانی]] و خودخواهی‌ها، ملکه [[تقوا]] را در خود ایجاد کنند و چنان در [[تربیت]] و تزکیه [[نفس]] خود بکوشند که از هر جهت، [[بنده]] و [[مطیع]] [[دستورات الهی]] باشد. چنین افرادی می‌توانند خود را جزو [[منتظران]] آن [[حضرت]] به حساب آورند»<ref>[[عبدالرحمن انصاری|ان‍ص‍اری‌؛ع‍ب‍دال‍رح‍م‍ن‌]]، [[در انتظار خورشید ولایت (کتاب)|در انتظار خورشید ولایت]]، ص ۱۲۰.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

:::::#حفظ و افزایش [[توان]] جسمی و فیزیکی فردی لازم در سطح مطلوب و کارآمد به شکلی که [[همراهی]] لازم با تحول فراگیر را برای فرد [[منتظر]] ممکن سازد. انتقال [[پیام]] [[انتظار]] و ارتباط با [[منتظران]] و ایجاد هم‌آهنگی لازم جهت [[زمینه‌سازی ظهور]] بر پایه [[نظام]] طبیعی موجود و لوازم و امکانات در دسترس و عادی و توان‌مندی‌های فردی و عمومی متداول انجام می‌گیرد نه براساس [[نظام]] [[بدیع]] و نو و یا به صورت تصادفی و بدون قاعده و [[قانون]] و یا با تکیه بر نیروی [[معجزه]] و عوامل خارج [[قانون]] [[طبیعت]] و [[خارق العاده]]. بر همین اساس فرد [[منتظر]] در راستای فراهم‌سازی مقدمات این تحول جهانی باید در خود این توان‌مندی‌ها را فراهم آورد و نیروی جسمی و فیزیکی و [[توان]] شخصی خود را جهت [[همراهی]] با [[امام]] خود تحصیل نماید تا عقب نماند.

:::::#تأمین و افزایش نیروی انگیزشی و [[توان]] روانی همراه با [[طهارت]] [[نیت]] و انگیزه لازم جهت [[زمینه‌سازی ظهور]] و [[همراهی]] لحظه‌به‌لحظه با [[امام]] [[منتظر]]{{ع}}. فرد [[منتظر]] افزون بر برخورداری از انگیزه بالا در [[همراهی]] و [[زمینه‌سازی برای ظهور]] باید این فعالیت‌های متنوع را با نیتی [[الهی]] و به منظور تأمین [[رضایت]] [[حضرت حق]] انجام دهد. و الا انجام کاری فیزیکی و تحقق صرفا خارجی و بیرونی در دستگاه [[الهی]] [[اسلام]] مفید و مؤثر نیست تا آن را به عنوان تأثیر یک [[رفتار]] مذهبی و [[اعتقاد]] [[دینی]] برشمرد. [[اندیشه]] [[دینی]] و خدایی [[مهدویت]] به عنوان یک [[اعتقاد]] [[ناب]] به فرد [[معتقد]] انگیزه‌ای بالا و [[خلوص]] نیتی مضاعف جهت تأمین [[زمینه‌های ظهور]] و [[همراهی]] خالصانه می‌بخشد»<ref>[[علی زینتی|زینتی، علی]]، [[انتظار و امنیت روانی (مقاله)|انتظار و امنیت روانی]]، ص۳۰۱-۳۰۳.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::به دیگر سخن، [[هویت]] [[اخلاقی]] [[منتظر]] در ابعاد گوناگون [[شناخت]] و [[ایمان]]، عواطف و منش شخصیتی و [[افعال]] ارزشی تبیین می‌شود. در بعد شناختی در ادامه [[شناخت]] [[پروردگار]] با [[نبوت]] و [[امامت]] آشنا می‌گردد، [[امام زمان]] خویش را می‌شناسد و در این راستا نسبت به اهداف و [[فلسفه]] [[ولایت]] [[آگاهی]] می‌یابد و آنها را پاسخی به عطش درونی خود و در پاسخ به نیازهای فطری خود می‌یابد؛ این [[معرفت]] زمینه [[عشق]] و [[محبت]] را در فرد ایجاد می‌کند. به عبارت دیگر، [[هویت]] [[اخلاقی]] فرد [[منتظر حقیقی]]، ریشه در [[معرفت]] به [[حق]]، [[عدل]]، [[ایمان]] و [[عشق]] به آن دارد.  

::::::به طور خلاصه، بعد [[عاطفی]] [[هویت]] [[اخلاقی]] با بعد شناختی آن در هم تنیده است و [[معرفت]] به [[خدا]]، [[شناخت]] نسبت به [[امام زمان]]{{ع}}، اهداف و [[فلسفه]] [[ظهور]]، زمینه [[عشق]] و [[محبت]] نسبت آنها را در فرد ایجاد می‌کند و این [[عشق]] و [[محبت]] زمینه [[اطاعت]] و [[پیروی]] و [[انتظار حقیقی]] را در فرد ایجاد می‌کند و به فرد انگیزه می‌دهد [[امام]] خویش را [[الگو]] قرار دهد و در راستای اهداف او گام بردارد. بعد [[رفتاری]] [[هویت]] [[اخلاقی]] نمود و بروز بعد معرفتی وعاطفی [[هویت]] [[اخلاقی]] است؛ آن‌چنان که در [[روایات]] [[اهل‌بیت]]{{عم}} ذکر شده است با پشتوانه معرفتی و [[عاطفی]] - که در فرد [[منتظر]] وجود دارد - صفات و ویژگی‌هایی همچون [[تقوا]] و [[خویشتن‌داری]] در برابر آلودگی‌ها، [[حسن خلق]]، [[حسن معاشرت]]، [[دوستی]] با [[دوستان]] [[خدا]] و [[دشمنی]] با [[دشمنان]] [[خدا]]، رسیدگی به حال [[مستضعفان]] [[جامعه]]، تلاش و [[مجاهده]] در روز و [[عبادت]] و [[راز]] و نیاز شبانه، [[صبر]] و [[شکیبایی]] در آنها بروز می‌یابد؛ زیرا فرد [[منتظر]] نه‌تنها الگوی خویش را [[امام زمان]] خویش قرار می‌دهد، بلکه در [[انتظار]] تحقق [[حق]]، [[عدل]] و تمام ارزش‌های متعالی انسانی است و خود را موظف به پای‌بندی و [[زمینه‌سازی]] برای تحقق آنها می‌داند»<ref>[[علی نقی فقیهی|فقیهی، علی نقی]]، [[شعله امیری|امیری، شعله]] و [[فاطمه شریفی|شریفی، فاطمه]]، [[تبیین هویت اخلاقی فرد منتظر و راهکارهای پرورش آن در نوجوانان (مقاله)|تبیین هویت اخلاقی فرد منتظر و راهکارهای پرورش آن در نوجوانان]]، ص ۱۰۵-۱۰۷.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

::::::«از لحاظ فردی، موجب تمرکز افکار و نیروهای [[آدمی]] می‌شود؛ زیرا همه آنها، ناظر به یک [[هدف]]، یعنی [[انتظار ظهور]] هستند و این امر به نوبه خود، موجب [[وحدت]] شخصیت او می‌گردد. در مقابل، می‌توان به پراکنده بودن و متفرق بودن تلاش‌های [[انسان]] اشاره نمود که هیچ نتیجه‌ای در پی نخواهد داشت. این معنا در [[قرآن کریم]] چنین آمده است: «هر آینه سعی و کوشش شما پراکنده است»<ref>لیل(۹۲) آیه ۴.</ref>.

::::::آلپورت در بیان چنین رابطه‌ای می‌نویسد: تلاش برای [[آینده]]، به کل شخصیت [[آدمی]]، [[یگانگی]] و یک‌پارچگی می‌بخشد... به عبارت دیگر، می‌توان با کوشش برای دست یافتن به مقاصد و رسیدن به [[هدف‌ها]]، جنبه‌های شخصیت را یک‌پارچه ساخت و [[جامعیت]] بخشید<ref>روان‌شناسی کمال، ص ۱۹ و ۲۰.</ref>. [[وحدت]] شخصیت، از هرز رفتن توانایی‌ها و قابلیت‌ها، جلوگیری می‌کند و زمینه رشد و [[ظهور]] قدرتی شگرف و فوق العاده را فراهم می‌کند؛ زیرا چنین وحدتی در درون [[آدمی]]، تضادهای درونی را از میان برمی‌دارد؛ همان تضادهایی که برخی [[انسان‌ها]] را پیوسته [[رنج]] داده، توان‌شان را به شدت می‌کاهد»<ref>[[محمد رضا شرفی|شرفی، محمد رضا]]، [[مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار (مقاله)|مقدمه‌ای بر آثار تربیتی و روان‌شناختی انتظار]]، [[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]، ص ۱۳۴.</ref>.

{{پاسخ پرسش  

:::::#[[فرهنگ‌سازی]]: [[انسان]] [[منتظر]] موظف است [[تلاش]] کند تا دیگران هم مانند او [[منتظر]] [[امام زمان]] {{ع}} باشند.

::::::البته آثار دیگری نیز وجود دارد که به همین اندازه اکتفا می‌کنیم»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵.</ref>.

== پرسش‌های مصداقی همطراز ==