عمرو بن عاص در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

و نیز می‌فرمود: عمرو عاص همواره ملحد بوده و در الحاد و [[بی‌دینی]] او تردیدی نیست، و معاویه نیز مانند او بوده است: و [[شاهد]] آن همان داستان سری است که بین این دو انجام شد و [[اسلام]] را به [[بازی]] گرفتند. این وضع اینان کجا؟ و [[اخلاق]] علی{{ع}} و شدت علاقه‌اش به [[خدا]] کجا؟ با این حال آن دو از علی{{ع}} عیب‌جوئی می‌کردند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۶۱-۶۵.</ref>.<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۱۵۵-۱۶۰.</ref>

"شگفتا! از پسر [[زن]] بدنام در میان [[مردم]] [[شام]] نشر می‌دهد که من [[اهل]] [[مزاح]] هستم و مردی [[شوخ طبع]] که مردم را سرگرم [[شوخی]] می‌کند. حرفی نادرست گفته و سخنی به [[گناه]] انتشار داده است، [[آگاه]] باشید که بدترین گفتار [[دروغ]] است او سخن به دروغ می‌گوید و [[وعده]] می‌دهد و [[تخلف]] می‌نماید، درخواست می‌کند و [[اصرار]] می‌ورزد، اگر از او چیزی درخواست شود [[بخل]] می‌کند به [[عهد]] و [[پیمان]] [[خیانت]] می‌نماید و پیوند [[خویشاوندی]] را قطع می‌کند، به هنگام [[نبرد]] سرو صدا راه می‌اندازد مادامی که شمشیرها به کار نیفتاده، پس آنگاه که شمشیرها از غلاف بیرون آمده [[جنگ]] شروع گردید، در این هنگام برای رهائی جانش [[بهترین]] و بزرگترین نقشه‌اش آن است که جامه‌اش را بالا زند و عورت خود را آشکار سازد آگاه باشید به [[خدا]] [[سوگند]]، [[یاد مرگ]] مرا از [[شوخی]] و [[سرگرمی]] باز می‌دارد ولی او را [[فراموشی]] [[آخرت]] از گفتن سخن [[حق]] باز داشته است، او حاضر نشد با [[معاویه]] [[بیعت]] کند جز اینکه از او مزدی بگیرد و در برابر از دست دادن دینش [[بهائی]] گرفت"<ref>{{متن حدیث|عَجَباً لاِبْنِ اَلنَّابِغَةِ يَزْعُمُ لِأَهْلِ اَلشَّامِ أَنَّ فِيَّ دُعَابَةً وَ أَنِّي اِمْرُؤٌ تِلْعَابَةٌ أُعَافِسُ وَ أُمَارِسُ لَقَدْ قَالَ بَاطِلاً وَ نَطَقَ آثِماً أَمَا وَ شَرُّ اَلْقَوْلِ اَلْكَذِبُ إِنَّهُ لَيَقُولُ فَيَكْذِبُ وَ يَعِدُ فَيُخْلِفُ، وَ يُسْأَلُ فَيَبْخَلُ، وَ يَسْأَلُ فَيُلْحِفُ، وَ يَخُونُ اَلْعَهْدَ، وَ يَقْطَعُ اَلْإِلَّ فَإِذَا كَانَ عِنْدَ اَلْحَرْبِ فَأَيُّ زَاجِرٍ وَ آمِرٍ هُوَ مَا لَمْ تَأْخُذِ اَلسُّيُوفُ مَآخِذَهَا فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ كَانَ أَكْبَرُ مَكِيدَتِهِ أَنْ يَمْنَحَ اَلْقِرْمَ سُبَّتَهُ أَمَا وَ اَللَّهِ إِنِّي لَيَمْنَعُنِي مِنَ اَللَّعِبِ ذِكْرُ اَلْمَوْتِ وَ إِنَّهُ لَيَمْنَعُهُ مِنْ قَوْلِ اَلْحَقِّ نِسْيَانُ اَلْآخِرَةِ إِنَّهُ لَمْ يُبَايِعْ مُعَاوِيَةَ حَتَّى شَرَطَ أَنْ يُؤْتِيَهُ أَتِيَّةً وَ يَرْضَخَ لَهُ عَلَى تَرْكِ اَلدِّينِ رَضِيخَةً}}؛ نهج البلاغه، کلام ۸۴.</ref>.<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۱۵۵-۱۶۰.</ref>

آنها با آن [[دشمنی]] اگر در امام{{ع}} [[عیب]] پیدا می‌کردند، اشاعه می‌دادند وانگهی این خود [[مدح]] امام است نه [[ذم]] او. و اگر [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} سخت [[کوشش]] می‌کرد که دشمنانش ندانسته به مدح او بپردازند راهی بهتر از این یافت نمی‌شد و در [[حقیقت]] آنها با عیب‎جوئی [[منزلت]] و [[مقام امام]]{{ع}} را بالا بردند آری امام ذوقی لطیف و اخلاقی نرم و ملایم و چهره بشاش و سخنی [[نیکو]] و قیافه‌ای گشاده داشت و این از [[فضائل]] و خصائص او بود<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۲۸ به بعد.</ref>.<ref>[[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[صحابه از دیدگاه نهج البلاغه (کتاب)|صحابه از دیدگاه نهج البلاغه]]، ص۱۵۵-۱۶۰.</ref>

===[[نامه]] دیگر امام{{ع}} به عمرو عاص===

==عاقبت [[عمروعاص]]==

در سال ۳۸ [[هجری]]، [[معاویه]]، [[عمرو عاص]] را به‌سوی [[مصر]] فرستاد تا با [[کارگزار]] [[امام]]، [[محمد بن ابی‌بکر]]، بجنگد. وی نیز [[محمد بن ابی‌بکر]] را به طرز فجیعی به [[قتل]] رساند و بر [[سرزمین]] [[مصر]]، آرزوی دیرینه خویش، [[دست]] یافت. وی تا پایان [[عمر]] در آن [[سرزمین]] [[حکومت]] کرد. سرانجام در سال ۴۲ [[هجری]] [[وفات]] یافت. [[امام علی]]{{ع}} در نامه‌ای به او، وضع و [[عاقبت]] شوم او را برایش تشریح می‌کند<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۹.</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۵۹۱-۵۹۲.</ref>