عبدالحسین امینی: تفاوت میان نسخه‌ها

| وبگاه =

}}

علامه امینی تحصیلات مقدماتی را در مدرسه طالبیه در زادگاه خویش آغاز کرد، اما در عین‌حال [[مکتب]] پدر اولین مکتب‌خانه او بود. پدرش [[ادبیات]] فارسی، [[عربی]]، منطق و تا اندازه‌ای [[فقه]] و اصول را به [[فرزند]] خویش آموخت. در کنار این‌ها، امینی به [[کتاب‌های حدیثی]] و [[اعتقادی]] نیز [[اشتیاق]] فراوان داشت، ولی با این همه، [[قرآن]] و [[نهج البلاغه]] دو کتاب گران‌قدر برای [[آموزش]] او بود. در سن پانزده‌سالگی راهی [[حوزه علمیه]] [[نجف اشرف]] شد و از محضر اساتیدی چون حضرات [[آیات]] [[سید محمد باقر الحسینی فیروزآبادی]]، [[سید ابوتراب خوانساری]]، میرزا [[علی بن عبدالحسین ایروانی]] و میرزا [[ابوالحسن مشکینی]] کسب [[علم]] کرد و تا [[حدود]] ۳۲ سالگی در [[نجف]] مشغول کسب [[معارف الهی]] بود. پس از آن به زادگاه خویش بازگشت و چند صباحی در  تبریز به [[تدریس]] و تحقیق پرداخت. اما جذبه [[نجف]] او را بار دیگر به‌سوی خویش کشاند و عزم سفر کرد و تا آخر [[عمر]] خانه و کاشانه خویش را در آن دیار قرار داد و از محضر علمای بزرگی چون [[آیات]] عظام میرزا [[محمد حسین نائینی]]، [[سید ابوالحسن اصفهانی]]، [[محمد حسین آل‌کاشف الغطاء]]، [[غروی اصفهانی]]، میرزا [[علی شیرازی]]، [[شیخ]] [[علی اصغر ملکی تبریزی]] و [[شیخ]] [[آقا بزرگ تهرانی]] بهره‌ها برد و موفق به کسب درجه [[اجتهاد]] شد. از آن پس [[روح]] جست‌وجوگر و خستگی‌ناپذیرش، او را در مسیر تحقیق و [[پژوهش]] در حوزه‌های مختلف [[علوم دینی]] به‌ویژه عرصه‌های فقهی، کلامی، تقسیری و تاریخی قرار داد و باعث خلق آثار بسیار این دانشمند بزرگ شد؛ آثاری که هر یک دارای ارزش‌های بدیع علمی در حوزه دین‌پژوهی است.