بی‌وفایی
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل بی‌وفایی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از خصلت‌های مردم کوفه شمرده شده است که هم با علی بن ابی طالب(ع) بی‌وفایی نشان دادند، هم با امام مجتبی(ع)، هم با مسلم بن عقیل و هم با سید الشهدا بیعت کردند و پیمان شکستند. نامه دعوت نوشتند و تیغ کشیدند. این خصلت کوفیانه در ذهن دیگران مانده بود. هنگامی که امام حسین(ع) تصمیم گرفت به کوفه رود، افراد متعددی او را برحذر می‌داشتند و بی وفایی اهل کوفه را یادآور می‌شدند. خود امام حسین(ع) نیز روز عاشورا به این عهد شکنی و بی‌وفایی آنان اشاره کرد و فرمود: وای بر شما ای کوفیان! زشت باد کارتان! ما را به یاری فراخواندید، چون نزد شما آمدیم و ندایتان را پاسخ گفتیم، همان شمشیرها را که با ما هم قسم بود، به روی ما کشیدید یا اهل الکوفة! قبحا لکم و ترحا، بؤسا لکم و تعسا، استصرختمونا والهین ...[۱]. کوفی در خاطره مردم همردیف با بی‌وفا بود. حضرت زینب نیز در خطبه‌اش در کوفه، به کوفیان چنین خطاب کرد: یااهل الکوفة! یا اهل الختل و الغدر که اشاره به همان ریا، تزویر، نفاق و بی وفایی آن مردم بود. این ذهنیت، همچنان باقی است. از شعارهای مردم ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در ایام جنگ تحمیلی، در حمایت از رهبری این بود که ما اهل کوفه نیستیم، امام تنها بماند، ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند[۲].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ موسوعة کلمات الامام الحسین، ص ۴۶۷
- ↑ ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا صفحه ۹۱.