صعصعة بن صوحان عبدی در نهج البلاغه
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صعصعة بن صوحان عبدی است. صعصعة بن صوحان عبدی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: صعصعة بن صوحان عبدی در تاریخ اسلامی - صعصعة بن صوحان عبدی در نهج البلاغه - پرسش مرتبط نداردمقدمه
صَعصَعة بن صَوحان عبدی از جمله تابعین و یاران خاص امام علی (ع) است. او در همه جنگ‌ها در رکاب امام (ع) حضور داشت. در زمان خلیفه سوم از جمله متعرضان به سیاست‌های عثمان بود، به‌گونه‌ای که خلیفه او را به شام تبعید کرد.
سیدرضی در نهج البلاغه از صعصعة بن صوحان عبدی به‌عنوان خطیبی توانا و متبحر یاد می‌کند. صعصعة بن صوحان عبدی مردی با سخاوت و بخشنده بود. امام علی (ع) به سخاوتمندی و، در عین زندگی زاهدانه و مقتصدانه‌اش گواهی می‌دهد. نقل است که صعصعة بن صوحان عبدی خطاب به امام گفت: "ای امیر مؤمنان، سوگند به خدا که تو خلافت را زینت بخشیدی، نه این که خلافت بر تو زینتی افزون داشت. خلافت با تو رفعت و مقام یافت و هرگز بر بلندای مقامت نیفزود..."
نقل است روزی از صعصعة بن صوحان عبدی عبدی که از دوستان نزدیک و وفادار امام (ع) بود و در سخنرانی و شیرین‌بیانی در میان اعراب کمتر نظیرش یافت می‌شد، سخن به میان آمد. حضرت فرمود: "این، سخنرانی است روان و گوینده‌ای است خوشبیان."
خاندان صعصعة بن صوحان عبدی جملگی از ارادتمندان آستان امام علی (ع) بودند که فن خطابه را خوب می‌دانستند. روایت است که صعصعة بن صوحان عبدی پس از شهادت امام در کنار مزار ایشان حاضر شد و دستی بر قلب خویش و دست دیگر بر خاگذارد و به گونه‌ای بر فراق امام گریست که حسنین و دیگر فرزندان نزد او رفتند و او را تسلی دادند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص۵۲۶.