تعیین امام در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی

مقالهٔ اصلی: امامت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی

راه تعیین امام، از مهمترین مباحث امامت در میان متکلمان فریقین است. شیعیان معتقدند تنها راه تعیین امام، «نص» از سوی خداوند و پیامبراکرم (ص) است؛ اما سایر فرق اسلامی،راههای دیگری را برای تعیین امام ذکر کرده‌اند که از جمله آنها می‌توان به اجماع، شورا و بیعت اشاره کرد.. اندیشمندان و متفکران انقلاب اسلامی نیز با عنایت به تعریف کلامی امامت در شیعه که عبارت است از ریاست عمومی بر مردم در امور دینی و دنیوی، بر این باورند که امامت هم مانند نبوت از امور فرابشری است بدین معنا که انتخاب امام از حد استطاعت بشر خارج بوده و همچون نبوت از طریق وحی و تعیین الهی معین می‌گردد؛ با این تفاوت که انتخاب نبی مستقیماً از ناحیه خود خداست، در حالی که انتخاب امام اگر چه توسط خدای متعال انجام می‌گیرد لکن بدست پیامبر و به واسطه او معرفی می‌شود..

بر همین اساس ایشان معتقدند که تا پیش از عصر غیبت، تعیین رهبر در اسلام به همین دو صورت انجام شده است؛ چه اینکه رهبری پیامبراکرم(ص) به صورت مستقیم از سوی خداوند متعال بوده و آن حضرت منصوب از جانل الهی بودند و رهبری امامان بعد از آن حضرت نیز که جانشینان پیامبراکرم(ص) هستند به واسطه معرفی آن حضرت به مردم بر اساس نصب الهی بوده است. از این رو میتوان گفت: وجه مشترک هر دو نوع رهبری، «فوق انتخابی بودن» و فرابشری بودن آنها است.

اندیشمندان انقلاب اسلامی سپس در پاسخ به پرسش چگونگی تعیین رهبر جامعه اسلامی در عصر غیبت که در آن امام و آخرین ذخیره الهی از نظرها غایب است، به عنوان نایب عام او، معتقدند که در این دوران چاره‌ای جز انتخاب رهبر بر اساس ملاک‌های لازم رهبر اسلامی در شرع نیست. آنها البته بر این نکته تاکید دارند که این انتخاب می‌‌تواند هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم صورت پذیرد، با این حال باتوجه به صلاحیت‌ها و ویژگی‌های خاص رهبری، بهتر است که انتخاب رهبر غیرمستقیم و شبیه انتخابات چند درجه‌ای سیستماتیک حزبی باشد. چرا که از منظر ایشان انتخاب رهبر از جنس تعیین موضوع است و تعیین موضوع نیز شأن فقیهان و مراجع نیست، بلکه کار آنها صدور حکم و فتو و به عبارت دیگر تعیین صلاحیت‌های رهبر است و نه انتخاب رهبر. از این رو تشخیص اینکه چه کسی چنین صلاحیت‌هایی دارد، برعهده فقیه و مرجع نیست.. بدین ترتیب از نظر ایشان در عصر غیبتِ امامِ معصومِ(ع) منصوبِ منصوص،امامت دیگر، نه تعیینی است و نه تحمیلی، بلکه شناختنی، پذیرفتنی و انتخابی است. بدین معنا که امام قدرت خود را از آرای مردم می‌‌گیرد؛ به عبارت دیگر، کسی حق دارد زمامدار مردم باشد که برگزیده آنها یا دست کم پذیرفته آنها، یا مورد حمایتشان باشد. در واقع می‌توان گفت: امت و امامت در عصر غیبت، رابطه‌ای مشخص دارد؛ یعنی بر پایه شناختی آگاهانه است و نه بر پایه تعیین و تحمیل. آرای عمومی باید در حدود حساب شده‌ای که تعیین خواهد شد، در کار اداره کشور نقش داشته باشد و حکومت باید به مردم و رأی مردم متکی باشد. اکثریت مردم آگاهانه و آزادانه اسلام را در مقام دین و آیین زندگی فردی و اجتماعی خود برگزیده و با این گزینش قراردادی اجتماعی را به وجود آورده‌اند که اداره جامعه و همه نهادهای اجتماعی آنها باید برپایه تعالیم اسلام باشد.

بدین ترتیب، به باور ایشان، رهبر جامعه اسلامی نه تنها منتخب مردم (از طریق واسطه) است، بلکه مانند دیگران در برابر قانون یکسان بوده و بلکه لازم است پیش و بیش از همه در رعایت قانون و حدود الهی کوشا باشد..