نیایش هجدهم

این مدخل زیرشاخهٔ بحث صحیفه سجادیه است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

این نیایش امام سجاد S است به هنگامی‌که بلایی از او دور می‌شد یا نیازی از وی روا می‌شد. یکی از جلوه‌های مهربانی خدا دورکردن بلاها، امراض و خطرات از ما بندگان است. متأسفانه بعضی به هنگام خطر و گرفتاری، خدا را صدا می‌زنند اما وقتی خطر رفع شد، او را فراموش می‌کنند. قرآن کریم می‌فرماید: وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ كَأَنْ لَمْ يَدْعُنَا إِلَى ضُرٍّ مَسَّهُ.

امام زین‌العابدین S در این دعا به ما می‌آموزد که هم سپاسگزار خدا باشیم که بلا را از ما دور کرده، هم از بلاهایی که در پیش‌رو است، به خدا پناه می‌بریم و هم در مقابل بلاهایی که تقدیر ماست، صبور و شکیبا باشیم؛ این است مکتب انسان‌سازی اهل‌بیت (ع). به این دعای کوتاه پرمضمون دقت کنید: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ قَضَائِكَ، وَ بِمَا صَرَفْتَ‏ عَنِّي‏ مِنْ‏ بَلَائِكَ...»؛ «ای خداوند حمد باد تو را بر آن حُسن تقدیر که نصیب من ساخته‌ای و آن بلاها که از من بگردانیده‌ای. چنان مباد که این تندرستی که اکنون مرا ارزانی داشته‌ای، همه بهره من از رحمت تو باشد، تا آنچه دوست می‌داشته‌ام سبب شوربختی من شود و دیگری، از آنچه من ناخوش می‌داشته‌ام به سعادت رسد».

«ای خداوند، اگر این تندرستی که مرا نصیب کرده‌ای و من شب و روزم را در آن به سر می‌آورم نشانه بلایی باشد بر دوام یا وبالی پایدار، پس آنچه را که واپس داشته‌ای پیش افکن و آنچه را که پیش افکنده‌ای واپس دار؛ زیرا چیزی که به فنا انجامد بس ناچیز است هرچند فراوان بود، و چیزی که به بقا انجامد بسیار است هرچند اندک نماید. و بر محمد و خاندانش درود بفرست».

این دعای شریف به ما می‌آموزد که نعمت‌های این دنیا اگر به نعیم ابد در روز قیامت نینجامد اهمیتی ندارد و ای بسا همین نعمت‌ها پاداش زودرس این دنیا باشد و نشانه آنکه ما را در آخرت بهره‌ای نیست. پس چه بهتر لذات فانی دنیا را فدای نعمت جاوید آخرت و خشنودی خداوند نماییم.

جستارهای وابسته

• مصیبت
• حاجت

منابع

1. بهشتی، سید جواد، مقاله «نیایش هجدهم»، دانشنامه صحیفه سجادیه