انصار در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث انصار است. انصار از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: انصار در قرآن - انصار در نهج البلاغه - انصار در فقه سیاسی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
انصار: یاوران[۱]. اصل آن "نصر" به معنای یاری در قبال مخالف[۲] و خیر دادن[۳].
﴿وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ﴾[۴].
انصار در اصطلاح خاص به نصرت دهندگان پیامبر اکرم (ص) در مدینه یا به اصحاب مدنی ایشان اطلاق می‌گردد که در فضیلت آنان آیاتی چند در قرآن کریم وارد شده است: ﴿لَقَدْ تَابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ﴾[۵] این طبقه از اصحاب پیامبر (ص) در امر خلافت و جانشینی آن حضرت با مهاجرین دچار اختلاف شدند و نقش مهمی در تکوین تاریخ اسلام و دولت پیامبر (ص) ایفا کردند[۶].
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۲۰.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱۲، ص۱۴۰.
- ↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۵، ص۴۳۵.
- ↑ «و نخستین پیش‌آهنگان مهاجران و انصار» سوره توبه، آیه ۱۰۰.
- ↑ «خداوند بر پیامبر و مهاجران و انصاری که از او هنگام دشواری پیروی کردند بخشایش آورد سپس توبه آنان را پذیرفت» سوره توبه، آیه ۱۱۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۱۲۷.