آیا ولایت تکوینی متعلق به خداوند است؟ (پرسش)
| آیا ولایت تکوینی متعلق به خداوند است؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل اصلی | مهدویت |
آیا ولایت تکوینی متعلق به خداوند است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آقای علی اصغر رضوانی، در کتاب «موعودشناسی و پاسخ به شبهات» در این‌باره گفته است:
- «برخی می‌گویند از آیات قرآن استفاده می‌شود که ولایت تنها متعلق به خداوند است. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَهُوَ يُحْيِي الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ﴾ [۱] و نیز در جای دیگر می‌فرماید: ﴿وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللَّهِ مِن وَلِيٍّ وَلا نَصِيرٍ﴾ [۲]
- از جمع بین این آیات و آیات دیگر استفاده می‌شود که ولایت در اصل برای خداوند متعال است و دیگران به جهت قرب به خدا و به اذن او از این مقام بهره مند می‌شوند. لذا در سوره مائده می‌خوانیم: ﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ﴾ [۳]. و نیز در سوره تحریم می‌خوانیم: ﴿وَإِن تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَجِبْرِيلُ وَصَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمَلائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ﴾ [۴] »[۵].
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ «آیا آنها غیر از خدا را ولی خود برگزیدند؟! در حالی که ولی فقط خداوند است و اوست که مردگان را زنده می‌کند و اوست که بر هر چیزی تواناست.» سوره شوری، آیه ۹
- ↑ «و برای شما به جز خدا، ولی و یاری کننده‌ای نیست» سوره شوری، آیه ۳۱
- ↑ «سرپرست و ولی شما تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند، همان ها که نماز را برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵
- ↑ «و اگر بر ضد او پیامبر(ع) دست به دست هم دهید کاری از پیش نخواهید برد؛ زیرا خداوند ولی اوست و همچنین جبرئیل و مؤمنان صالح و فرشتگان بعد از آنان پشتیبان اویند.» سوره تحریم، آیه ۴
- ↑ رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۲۶۱.