عبدالمحمد آیتی

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

آقای عبدالمحمد آیتی (متولد 1305 ش، لرستان؛ متوفای 1392 ش)، پژوهشگر، نویسنده و مترجم در حوزه‌های دین، تاریخ، ادبیات فارسی و ادبیات عرب است. وی تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانه‌های بروجرد گذراند و در سال ۱۳۲۰ وارد دبیرستانی در زادگاه خویش شد. در سال‌های پایانی دبیرستان به علوم دینی علاقه‌مند و چندی نیز در حوزه‌های علمیه بروجرد به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. سال ۱۳۲۵ به تهران مهاجرت کرد و در دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد و موفق به دریافت درجه کارشناسی ارشد شد. از آن پس به عنوان دبیر به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد و تا سال ۱۳۵۸، زمان بازنستگی، در دبیرستان‌های تهران و برخی شهرستان‌ها به تدریس پرداخت. هم‌چنین به عنوان مدرس در برخی دانشگاه‌ها تدریس کرد. استاد آیتی از سال ۱۳۷۰ به عضویت پیوسته فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی درآمد و ریاست شورای علمی دانشنامه تحقیقات ادبی را عهده‌دار شد. عبدالمحمد آیتی در سال ۱۳۸۲ به‌عنوان چهره ماندگار برگزیده شد. ایشان در طول زندگی علمی خود آثار زیادی به رشته تحریر درآورده است، اما از جمله آثار گران‌قدر او می‌توان به ترجمه قرآن کریم در سال ۱۳۶۷، ترجمه نهج البلاغه در سال ۱۳۷۶ و ترجمه صحیفه سجادیه در سال ۱۳۷۲ اشاره کرد.

استاد آیتی در مقدمه خود بر ترجمه نهج البلاغه می‌نویسد:... دیدم که چشمه فیاضی است، دریغم آمد از آن جرعه‌ای برنگیرم و بهشت پرگلی است، حیف است از شمیم گلی دماغ جان عطرآگین نسازم. دریای پهناوری است که بر روی آن صدها شراع گشوده بود، من نیز زورق خود را بر امواج آن سپردم و اکنون که کار به پایان آمده از بخت بلند خود در شگفتم که این هُمای بلندپرواز چگونه بر سر من خاک‌نشین سایه افکند...
افزون بر این، ترجمه کتاب الغارات نوشته ابواسحاق ابراهیم بن محمد ثقفی که بیانگر برخی از حوادث دوران حکومت امام علی S است و نیز شرح و ترجمه علویات سبع سروده ابن‌ابی‌الحدید (م: ۶۵۵ ق) در مدح و منقبت امام علی S نیز از جمله آثار اوست^[۱].