منظور از انتظار امام و امت چیست؟ (پرسش)
| منظور از انتظار امام و امت چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت |
| مدخل اصلی | رابطه میان انتظار امام و امت |
منظور از انتظار امام و امت چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین مهدی حکیمی، در کتاب «منتظر چشم به راهی فریادگر» در این‌باره گفته است:
- «یکی از مسائل مهم در مورد انتظار رابطه میان انتظارِ امام و امت است. در مسأله انتظار، امت همیشه در حال انتظار است و «منتظِر» می‌باشد و امام که «منتظَر»[۱] مردم است خود نیز «منتظِر» و چشم به راه دستور قیام می‌باشد تا پیام الاهی در رسد و رستاخیز بزرگ خویش را آغاز کند و جهان گرفتار و پر از ظلم و ستم را رهایی بخشد و عدل و داد را جهانی سازد و رسالت الاهی خویش را که برای آن این همه صبر کرده است به انجام رساند. اینجاست که می‌نگریم انتظار امت و امام پیوند می‌یابد و انتظار بزرگ برای آینده‌ای روشن را پدید می‌آورد.
- انتظار، با روان‌ها و اندیشه‌هایی که در حال انتظارند و با شور و سوز منتظران، ارتباط دارد و عمق و گستردگی آن در همین رابطه مشخص می‌گردد. هر کس با پایگاه اهداف فکری و آرمانی و اهداف و امیدهایی که دارد، در انتظاری متناسب با آن اهداف و افکار به سر می‌برد و هر چه هدف و آرمان والاتر و گرامی‌تر باشد انتظارِ تحقق و فرارسیدن آن روزگار، شورانگیز‌تر است. بنابر همین اصل، انسان‌های بزرگ و با احساسی که در پی آرمان‌های انسانی می‌باشند و به دنبال ساختن جامعه‌ای الاهی و انسانی هستند و در فکر انسان محروم و محرومیت‌ها و سختی‌ها و گرفتاری‌های او می‌باشند، انتظاری به فراخور این افکار و اندیشه‌ها دارند؛ انتظاری بزرگ و با احساس دوران و نویدبخش و در عین حال انتظاری تلخ و جانگداز، تا هر چه زودتر دورانِ آن فرارسد و این آرمان بزرگ تحقق یابد. نمونه واقعیِ این انسان‌های بزرگ انبیاء و مصلحان بزرگ جامعه‌های انسانی می‌باشند؛ آنان که به سعادت انسان‌ها می‌اندیشند و همیشه در انتظار تحققِ چنین جامعه‌ای با چنین اهدافی بوده‌اند و چشم به راه تحقق آرمان والای حقوق انسان و ارزش او داشته‌اند و در این راه تلاش‌ها و کوشش‌های فراوان کرده‌اند و این کوشش‌ها و تلاش‌هایشان هماهنگ با عظمت آرمان‌شان بوده است. از این رو، در تمام دوران حیات با عظمتشان و در هر مکان و با هر آن شرایطی با این امر مهم زیسته‌اند در انتظار تحقق این امور بوده‌اند تا آنجا که در راهِ رسیدن به جامعه‌ای الاهی و انسانی از جان خویش نیز گذشته‌اند. پیروان آنان نیز در این انتظار با رهبرانشان هم‌آوا بوده‌اند و چشم به آینده داشته‌اند و پایان دوران سیاهِ درد و رنج و فقر و کمبود و نادانی را می‌خواسته‌اند.
- در دوران ما نیز انتظار امت با انتظار امام پیوند می‌یابد و مفهومی همانند دارد. انتظار امام که برای سامان بخشیدن به همه نابسامانی‌ها در طول قرن‌ها و عصرهاست و چشم به راه پایان خوش تاریخ؛ زیرا غیبت طولانی او برای برپایی حکومت آرمانی جامعه بشری است و برپاکننده عدل و داد در سراسر گیتی و نگران ظلم‌ها و بیدادها که بر فرد فرد انسان‌ها می‌رود. او که در دوران طولانی زندگی خویش، و از نخستین لحظات غیبت خویش تاکنون (و تا آینده‌ای که جز خدا مرز پایانی آن را کسی نمی‌داند)، با حساس‌ترین قلب، غم‌های بزرگ بشریت را احساس کرده است و از اندوه‌ها بزرگ و فراوانی که جامعه بشری را فرا گرفته، اندوهگین گشته، و از ظلم‌ها و ستم‌هایی که بر انسان‌های مظلوم روا داشته می‌شده، رنج برده است و ماتم بی‌خانمانی‌ها را داشته و با قلب مهربان خویش طعم تلخ تمامی ظلم‌ها، تبعیض‌ها و تحمیل‌ها و... را بر بشریت چشیده است، در چه انتظاری به سر می‌برد؟
- امام مهدی(ع) می‌داند که با قیام خود، چه حوادثی پدید می‌آید و چه دگرگونی و تحولی در زندگی رخ می‌دهد و انسان‌ها به چه آسایشی دست می‌یابند و رنج‌ها و دردها، ظلم‌ها و ستم‌ها، تحمیل‌ها و تبعیض‌ها، محرومیت‌ها و گرسنگی‌ها، و گمراهی‌ها و نابسامانی‌ها پایان رهایی می‌پذیرد پس هر لحظه در انتظارِ به وقوع پیوستن این ره‌آوردهای مهم و رهایی‌بخش است. انسانِ منتظر نیز در دوران غیبت احساسی چون امام خویش دارد و چون او می‌اندیشد و همانند پیشوای خود در انتظاری احساسمند به سر می‌برد. با چنین انتظاری، با امام خویش همسو و هم‌جهت و هم‌دل می‌گردد و با احساس و درکِ سوزها و شورهای امام به او نزدیک می‌شود. اگر از این سوزها و رنج‌ها غفلت کند و چشم به راهِ سرزدن آخرین اُفق نباشد، از آرمان‌های امام خود بیگانه است و از راه و کار و هدف‌های او فاصله دارد. پس انتظار و امید به آینده‌ای روشن و به سود بشریت مظلوم و حیات دوباره دین خدا، نقطه یگانگی انتظار امام و امت است. حضور در متن جریان‌ها و حوادث پیش از ظهور است که مایه یادآوری هدف‌ها و آرمان‌های امام موعود(ع) و زمینه آگاهی و هوشیاری است. و کناره‌گیری از مسائل جامعه و یأس و بدبینی نسبت به فرجام شایسته انسان، روی‌گردانی از حالت سازنده انتظار و امید است و این خاستگاه و زمینه اصلی غفلت و بی‌خبری و بی‌تفاوتی نسبت به حوادث پیش از ظهور می‌باشد. همان حوادثی که امام غایب نگران آنهاست و از آنها سخت غمگین می‌گردد و آرزوی آن را دارد که هر چه زودتر قیام کند و به این تباهی‌ها و فسادها پایان بخشد. پس منتظران راستین چگونه می‌توانند نسبت به این حوادث و جریان‌ها که قلب امام را می‌آزاد و او را سخت می‌رنجاند بی‌تفاوت باشند و خود را منتظر واقعی آن امام بزرگ نیز بدانند؟ با توجه به این اصل است که جامعه منتظر باید همانند امام خود، دارای انتظاری با احساس و بزرگ باشد، که تمام دردها و رنج‌ها و محرومیت‌ها و نابسامانی‌ها و... را در درون خویش احساس کند و برای برطرف کردن آنها اقدام نماید و هیچ مانعی هر چند بزرگ و یأس‌آفرین او را مأیوس و ناامید نسازد و از اقدام و حرکت باز ندارد و چون امام خود استوار و تزلزل‌ناپذیر بایستد و با هر ناهنجاری و نامردمی بستیزد و ستمگران سیاسی و اقتصادی و نظامی را سرجایشان بنشاند و زمینه‌ساز گسترش عدل جهانی و نهایی گردد.
- منتظران راستین امام باید از این صلابت و استواری امام، استواری و نستوهی بیاموزند و همانند رهبر خویش از قدرت‌های بزرگ نظامی و سیاسی و اقتصادی نهراسند و با امید و توجه به قدرت الاهی در مقابل طاغوتیان و ستمکاران بایستند، تا با آن کانون بیکران معنویت و قدرت الاهی پیوند روحی و قلبی بیابند و از او نیرو بگیرند و در برابر هیچ حادثه ناهنجاری دچار یأس و شکست نگردند و خصلت والای انتظار و امید را از دست ندهند، زیرا آن امام استوار و نستوه چنین می‌فرماید: - به یقین خدا با ماست، پس نیازی به دیگری نیست، و حق با ماست، پس از کناره‌گیری کسانی چند بیمی نیست... [۲]»[۳].
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ «منتظِر» اسم فاعل است به معنی کسی که در انتظار چیزی یا امری باشد و «منتظَر» اسم مفعول است به معنی کسی با امری که مورد انتظار واقع شود.
- ↑ بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۷۸.
- ↑ حکیمی، مهدی، منتظر چشم به راهی فریادگر، ص ۵۳.