کفر
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل کفر (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
کُفر: انکار خدا، بی‌اعتقادی به آفریدگار. اصل معنای آن "پوشاندن" است. به ناسپاسی نسبت به نعمت‌های خداوند نیز چون نوعی پوشاندن و بی‌توجهی نسبت به آن‌هاست، کفر نعمت یا کفران نعمت گفته میشود. کفاره گناه هم از آن جهت گفته میشود که آثار و پیامدها یا عقوبت گناه را از بین می‌برد. بزرگترین کفر، انکار خداوند یکتا یا انکار دین و شریعت او و نبوت انبیاست. کفار در طول تاریخ، دعوت توحیدی پیامبران را نمی‌پذیرفتند و به خدا و نبوت و وحی و قیامت اعتقاد نداشتند. همچنان که کفر به خدا، انحرافِ اعتقادی است، به تعبیر قرآن "کفر به طاغوت" و بیزاری و عدم تبعیت از قدرت‌های خودکامه و بت و خداهای ساختگی، شرط ایمان است. مادیون که متافیزیک (ماورای طبیعت) را قبول ندارند و جز به آنچه محسوس و ملموس است عقیده ندارند، کافرند و نجس محسوب میشوند. کسانی هم که ضروریات دین را انکار کنند، کافر محسوب میشوند. خداوند در قرآن به کافران وعده عذاب جهنم داده است و به پیامبر و مسلمانان فرمان داده که با سران کفر و با کافران بجنگد و در مقابلشان نرمش نشان ندهند[۱].
مقدمه
- معنای لغوی "کفر"، پوشش و پوشاندن است. از این رو، مردم عرب، شب را "کافر" می‌گویند؛ زیرا اشیاء را می‌پوشاند و پنهان می‌کند و نیز به کشاورز که بر زمین بذر می‌پاشد و بذرها را در آن پنهان می‌سازد. برگ‌هایی نیز که میوه‌های درخت را می‌پوشانند، "کافور" خوانده میشوند[۲][۳].
- کفر در اصطلاح دینی تعریف‌های متعددی دارد: یکی، باور نداشتنِ آنچه باید باورش کرد؛ همانند توحید و نبوت و معاد و ضروریات دین[۴]. دیگر، انکار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است[۵].
- اما تعریف جامع کفر عبارت است از: انکار الوهیت، توحید، رسالت و ضروری دین- با التفات به ضروری بودن آن- اگر به انکار رسالت بینجامد[۶]. کفر، نقیض ایمان است و ماهیت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت[۷][۸].
- قرآن کریم کفر را به معنایی غیر از آنچه گذشت نیز به کار گرفته است. در این معنا، کفر نه تنها مذموم نیست که از واجبات بس سترگ است: ﴿فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى﴾[۹]. در اینجا کفر به معنای رد طاغوت و ایمان به خدا است. از این آیه بر می‌آید که مؤمن باید به باطل کفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد[۱۰][۱۱].
کافر
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص:۱۹۰.
- ↑ مفردات، ۴۳۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
- ↑ الایمان و الکفر فی الکتاب و السنة، ۴۹.
- ↑ قواعد المرام، ۱۷۱؛ ارشاد الطالبین، ۴۴۳.
- ↑ العروة الوثقی، ۱/ ۵۴.
- ↑ فرهنگ مطهر، ۶۶۳.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.
- ↑ «پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است» سوره بقره، آیه ۲۵۶.
- ↑ آشنایی با قرآن، ۲/ ۷۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۸۵.