سوره فجر
سوره فجر این سوره، در روایت امام صادق(ع) به سورۀ امام حسین(ع) مشهور است و توصیه شده که در نمازهای واجب و مستحب، خوانده شود: «اقْرَءُوا سُورَةَ الْفَجْرِ فِي فَرَائِضِكُمْ وَ نَوَافِلِكُمْ فَإِنَّهَا سُورَةُ الْحُسَيْنِ وَ ارْغَبُوا فِيهَا»[۱].
مقدمه
این نامگذاری، جالب است، "چرا که قیام کربلای حسین(ع)، خود انفجار فجری از ایمان و جهاد بود، در ظلمت شب جور و شرک بنی امیّه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع می‌شود، با خون حسین(ع) و یارانش در عاشورا، اسلام جانی تازه گرفت و حیاتی مجدّد یافت"[۲]. در ذیل روایتی از امام صادق(ع)، علّت نامگذاری این سوره به سورۀ فجر، این بیان شده که سید الشهدا نفس مطمئنّه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه‌اند: «فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّةِ الرَّاضِيَةِ الْمَرْضِيَّةِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ الرضوان [هُمُ الرَّاضُونَ] عَنِ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُم»[۳]. "و الفجر" که سوگند خدای ازلی است روشنگر حقّی است که با آل علی است این سوره به گفتۀ امام صادق(ع) مشهور به سورۀ "حسین بن علی" است[۴][۵].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ سفینة البحار، ج۲، ص۳۴۶؛ عوالم (امام حسین)، ص۹۷.
- ↑ آشنایی با سوره‌ها، جواد محدثی، ص۹۲. در این باره مقاله ادبی-تحلیلی «سوره فجر، سوره امام حسین» را در «روایت انقلاب» ص۱۳۸ بخوانید.
- ↑ عوالم (امام حسین)، ص۹۸.
- ↑ از مؤلف.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۲۵۱.