بحث:رابطه علم لدنی با علم غیب معصوم چیست؟ (پرسش)

پرسش: آیا علم لدنی پیامبر (ص) با علم غیب برابر است؟ آیا چنین برابری صحیح است یا تفاوتی بینشان وجود دارد؟

پاسخ : برابر است؛ پيامبر(ص) و امام (ع) علاوه بر علم عادي كه براي نوع بشر قابل تحصيل است از علم لدني و خدادادي (علم غيب ) بهره مندند پيامبر (ص) و امام (ع ) به حسب علو رتبه وجودي شان با لطف و اذن الهي به سرچشمه علم الهي متصل مي شوند و از حقايق حوادث عالم همان گونه كه در متن واقع هستند آگاه مي شو ند يعني علم غيب پيامبر (ص) و امام (ع) از سنخ علم الهي و اتصال به منبع علم الهي است.

علم لدنّی، علمی است که خداوند بدون اکتساب بندگان، به آنان عطا می‏کند؛ یعنی، علومی که بدون استاد وتعلیم و تعلّم، خداوند به افراد عنایت می‏کند؛ مانند علم پیامبران و ائمه(ع) و بعضی از اولیا اما اينكه آيا شامل علوم مادي هم مي شود؟ بله علم لدني صرفا مختص امور معنوي نيست و شامل امور و علوم مادي هم مي شود . در واقع علم لدني بدون واسطه و كلاس و درس و تحصيل به فردي افاضه مي شود اما اينكه به دليل اينكه از غيب است و نوع رسيدن به اين مقام از راه معنوي است پس بايد شامل علوم معنوي هم بشود خير اينطور نيست ؛ علم لدني شامل تمامي امور و حوزه هاي علوم ميشود و از اين حيث فرقی بین علوم نیست. مثلا خداوند به حضرت سلیمان علم زبان داده بود که حتی زبان حیوانات را می‏دانست و با مورچگان صحبت می‏کرد و ... اگر در احوالات و زندگي ائمه (ع) دقت كنيم بوضوح مي بينيم كه آنان بتصريح و يا اشاره - بسته به سطح مخاطب خويش - از مسائلي صحبت ميكنند كه مربوط به حوزه علوم مادي مي شود ، مثل طب ، شيمي ، علوم و تكنولوژي ، امور رزمي . قرآن كريم صراحت دارد به اينكه خداوند به حضرت داوود صنعت زره سازي را آموخت : «وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَّكُمْ لِتُحْصِنَكُم مِّن بَأْسِكُمْ فَهَلْ أَنتُمْ شَاكِرُونَ»(1) و به [داوود] فن زره [سازى] آموختيم تا شما را از [خطرات] جنگتان حفظ كند پس آيا شما سپاسگزاريد. اين موارد و امور ديگري كه در خبرها از ائمه هدي عليهم السلام در باره علوم روز ، طب علم شيمي و ... به ما رسيده نشان ميدهد كه علم لدني دايره محدودي ندارد و همه ي علوم را شامل مي شود .

منبع: http://porsemanequran.com/node/24952

پاسخ دیگر

۲. مرکز ملی پاسخ‌گویی به سؤالات دینی.

پژوهشگران مرکز ملی پاسخ‌گویی به سؤالات دینی، در پاسخ به این پرسش آورده‌اند: «در عین حال، قطع شدن وحی، به معنای قطع رابطه خداوند با انسان کامل مانند امام و پیشوای معصوم نیست. آنها به طریق دیگر به منبع غیب اتصال دارند و حقایق را از منبع پرفیض الهی دریافت می‌کنند. آنها به جهت این که پیشوا و امام هستند، علم و دانش‌های خویش را از طرف خداوند دریافت می‌کنند و دارای علم لدنی الهی هستند. این دریافت حقایق و علوم و دانش و اطلاع بر اسرار غیب را، وحی نمی‌گویند؛ بلکه به آن "الهام" می‌گویند. بنابراین، اگر چه وحی قطع شده است، اما الهام الهی که نوع دیگری از وحی می‌باشد، برای امامان وجود دارد. براساس روایات، امامان دست آموز الهام غیبی‌اند و صدای غیب را می‌شنوند؛ اما بر طبق عقیده برخی از بزرگان، فرشته را نمی‌بینند؛ به خلاف پیامبر که سخن فرشته را می‌شنود و گاه خود ملک را نیز می‌بیند. این الهام، نظیر الهامی است که به حضرت خضر، ذوالقرنین، حضرت مریم و مادر موسی شده است. گاهی در قرآن کریم، از این معنا تعبیر به وحی گردیده که البته منظور از آن، وحی نبوت نیست. حضرت رضا(ع) در ضمن حدیث مفصلی درباره امامت فرمود: هنگامی که خدای متعال کسی را به عنوان امام برای مردم برمی‌گزیند، به او سعه صدر عطا می‌کند و چشمه‌های حکمت را در دلش قرار می‌دهد و علم را به وی الهام می‌کند تا در پاسخ به هیچ سؤالی درنماند و در تشخیص حق، سرگردان نشود. پس او معصوم و مورد تأیید و توفیق و تسدید الهی بوده، از خطاها و لغزش‌ها در امان خواهد بود. باید توجه داشت امام کسی است که از وجودی برتر در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قلّه هرم هستی قرار دارد. از این رو، باطن امام نیز همانند باطن پیامبر، با نور ولایت حق روشن بوده، با عالم حقایق و معانی غیبی ارتباط دارد. امام نیز همانند پیامبر، واسطه فیض میان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حریم وحی و شریعت است؛ امّا پیامبر نیست؛ یعنی مقام و شأن و مسؤلیت نبوی و رسالت را به او نداده اند».