نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Heydari(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۳ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۵۷ توسط Heydari(بحث | مشارکتها)
مراد از ولایت در آیه ولایت چیست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث امامت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.
برخی از علمای اهلسنت، محبت و نصرت را با هم ذکر کردهاند. فخرالدین رازی، سعدالدین تفتازانی و ملاعلی قوشچی از این دستهاند[۳]. این مطلب از کلامزمخشری در تفسیر “الکشاف” نیز به دست میآید، زیرا وی آیه مورد بحث را ناظر به آیاتی دانسته است که پیش از آن از ولایت مؤمنان با اهل کتابنهی کرده است. به گفته وی، در آن آیات نهی شده که مؤمنان با اهل کتاب به گونهای رابطه داشته باشند که مؤمنان با یکدیگر دارند[۴]. سپس در آیه مورد بحث گفته است: به دنبال نهی از موالات کسانی که باید با آنان عداوت ورزید، ذکر کسانی را آورده است که باید با آنان موالات داشت[۵]. بیضاوی در تفسیر آیه ۵۱ که مؤمنان را از ولایت یهود و نصاری نهی کرده و گفته است: “بر یهود و نصاری اعتماد نکنید و با آنان مانند دوستانمعاشرت نکنید”. سپس در ذیل آیه ۵۵ (آیه ولایت) گفته است: “چون از موالات کافران نهی کرده، به دنبال آن کسانی را ذکر کرده است که سزاوار ولایتاند”[۶].
بدون شک، نمیتوان محبت برخی از مؤمنان با اهل کتاب را محبت دینی و ایمانی دانست، زیرا در آن صورت آنان مؤمن نخواهند بود، بلکه محبت مفروض، محبت در امور دنیوی است که روشنترین مورد آن همان یاری دادن به یکدیگر در جنگ با دشمنان است. بنابراین، محبت مطرح شده در عبارتهای یاد شده در حقیقت به نصرت باز میگردد، چنانکه رازی در ادامه گفته است: “چون ولایتی که از آن نهی شده ولایت نصرت است، ولایتی که به آن امر شده است نیز ولایت نصرت است”[۷]»[۸].
«اولا: اصل در معنای ولایت، شدت قرب و در نتیجه، قیام ولی به جای مولی علیه است و معانی دیگر از قبیل نصرت و محبت، بنابه قرینه معلوم میشود؛ چنان که کتابهای لغت مصباح المنیر ومفردات به آن تصریح کردهاند. از آنجا که در آیه دلیلی بر انصراف نداریم، به همان معنای اصلی اکتفا میکنیم.
ثانیاً، ولاء محبت مرتبه نازله قرب است که عمومیت دارد و مؤمنین باید نسبت به یکدیگر چنین ولایتی داشته باشند: ﴿وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ﴾[۹].
در حالی که سیاق آیه با حصر کلمه ﴿إِنَّمَا﴾ و ذکر ولایت الهی و نبوی قبل از ولایت مؤمنین و نیز یکسان قرار دادن ولایت الهی با ولایت نبوی و ولایت مؤمنین خاص، به طور واضح بیانگر آن است که مرتبه عالی ولایت، یعنی ولاء تدبیر و تصرف، مورد نظر است؛ هر چند که در مرتبه نازله، با ولاء محبت نیز سازگار است.
ثالثاً، در وحدت سیاق این آیه با آیات دیگر، دلیل خلاف وجود دارد: اول، جمع آمدن "اولیاء" در آیات ۵۱ و ۵۷ این سوره و مفرد آمدن "ولی" در آیه ۵۵؛ دوم، هر آیه نص در شأن نزول خود است و استفادههای دیگر، ظاهر است. همچنین بنابر نظر مفسرینشیعه و سنی (چنان که در بحث روایی خواهد آمد) شأن نزول آیه درباره صدقه دادنامیرالمؤمنین(ع) در حال رکوع به فقیر است؛ که ولایت خدا و رسول(ص) و امیرالمؤمنین(ع) را طبق نص آیه بر سایر مؤمنین ثابت میگرداند و چنین نصی مقدم بر ظاهر مستفاد از سیاق آیات است.
رابعاً، خداوند در آیه بعد میفرماید: ﴿وَمَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ﴾[۱۰].
در کلمات ائمه(ع)، این آیه شریفه نه تنها دلیلی بر ولایت امیرالمؤمنین(ع) است، بلکه به خاطر جمع آمدن مؤمنون در آن، دلیل بر ولایت سایر ائمه هدی(ع) نیز محسوب میگردد: «قال علی(ع) فی الإحتجاج مع الخوارج... الْهِدَايَةُ هِيَ الْوَلَايَةُ كَمَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- ﴿وَمَنْ يَتَوَلَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغَالِبُونَ﴾[۱۶] وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي هَذَا الْمَوْضِعِ هُمُ الْمُؤْتَمَنُونَ عَلَى الْخَلَائِقِ مِنَ الْحُجَجِ وَ الْأَوْصِيَاءِ فِي عَصْرٍ بَعْدَ عَصْرٍ»[۱۷]»[۱۸]]]]]
↑«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.
↑«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آوردهاند، همان کسان که نماز برپا میدارند و در حال رکوع زکات میدهند» سوره مائده، آیه ۵۵.
↑«آیا پنداشتهاید که به خود واگذاشته میشوید در حالی که هنوز خداوند کسانی از شما را که جهاد کردهاند و جز خداوند و پیامبرش و مؤمنان همرازی نگزیدهاند معلوم نداشته است؟! و خداوند از آنچه انجام میدهید آگاه است» سوره توبه، آیه ۱۶.
↑کمال الدین و تمام النعمة (ط. اسلامیه، ۱۳۹۵ هقی). ج۱، ص۲۷۷.
↑«و هر کس سروری خداوند و پیامبرش و آنان را که ایمان دارند بپذیرد (از حزب خداوند است) بیگمان حزب خداوند پیروز است» سوره مائده، آیه ۵۶.
↑الإحتجاج علی أهل اللجاج (ط. مرتضی، ۱۴۰۳ه.ق)، ج۱، ص۲۴۸.