قتل نفس زکیه در چه زمان و مکانی خواهد بود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=120%' به '{{عربی')
جز (جایگزینی متن - ' ع ' به '{{ع}} ')
خط ۳۶: خط ۳۶:
در مورد زمان کشته شدن [[نفس زکیه]] نیز [[روایات]] [[دلالت]] بر نزدیک بودن زمان این قتل با [[ظهور]] [[امام زمان]] {{ع}} دارند، حال برخی زمان دقیق آنرا مشخص کرده‌اند و برخی دیگر به نزدیک بودن این دو رخداد اشاره دارند.<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>
در مورد زمان کشته شدن [[نفس زکیه]] نیز [[روایات]] [[دلالت]] بر نزدیک بودن زمان این قتل با [[ظهور]] [[امام زمان]] {{ع}} دارند، حال برخی زمان دقیق آنرا مشخص کرده‌اند و برخی دیگر به نزدیک بودن این دو رخداد اشاره دارند.<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند:<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ص ۶۴۹، باب۵۷، ح۲: «لَيْسَ بَيْنَ قِيَامٍ الْقَائِمِ وَ بَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ إِلَّا خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً»</ref> «میان [[قیام]] [[قائم]] و کشته شدن [[نفس زکیه]] تنها پانزده شب فاصله است.»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند:<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ص ۶۴۹، باب۵۷، ح۲: «لَيْسَ بَيْنَ قِيَامٍ الْقَائِمِ وَ بَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ إِلَّا خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً»</ref> «میان [[قیام]] [[قائم]] و کشته شدن [[نفس زکیه]] تنها پانزده شب فاصله است.»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref>
#[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱: «يَقُولُ الْقَائِمُ ع لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ»</ref> [[حضرت قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، برای آنکه آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، [[حجت]] را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو (...) وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. او همان [[نفس زکیه]] است، چون [[خبر]] این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا به شما [[خبر]] ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند؟ پس آنها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت [[خروج]] می‌کند»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref> و ... .<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۶ ـ ۲۴۸؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۵۸ ـ ۵۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۵۶ ـ ۵۷</ref>
#[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱: «يَقُولُ الْقَائِمُ{{ع}} لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ»</ref> [[حضرت قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، برای آنکه آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، [[حجت]] را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو (...) وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. او همان [[نفس زکیه]] است، چون [[خبر]] این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا به شما [[خبر]] ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند؟ پس آنها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت [[خروج]] می‌کند»<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸</ref> و ... .<ref>ر.ک. [[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۶ ـ ۲۴۸؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص ۵۸ ـ ۵۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۵۶ ـ ۵۷</ref>


===نتیجه‌گیری===
===نتیجه‌گیری===
خط ۷۳: خط ۷۳:
::::##شخص مورد نظر در [[روایت]] یاد شده، در سرزمین [[حرام]] کشته خواهد شد؛ همان‌طور که [[نفس زکیه]] در [[مکه]] به قتل خواهد رسید؛
::::##شخص مورد نظر در [[روایت]] یاد شده، در سرزمین [[حرام]] کشته خواهد شد؛ همان‌طور که [[نفس زکیه]] در [[مکه]] به قتل خواهد رسید؛
::::##کشته شدن این شخصیت با ریشه‌کن شدن مسبِّب قتل او پانزده شب بیشتر فاصله نخواهد داشت؛ همان‌گونه که - بر اساس [[روایت]] معتبـر [[امام صادق]] {{ع}} - میان [[قتل نفس زکیه|کشته شدن نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} و قطع ریشه‌های [[ظلم]] و [[تباهی]] نیز همین فاصله وجود دارد. گفتنی است بر خلاف تصور برخی از نویسندگان که به [[دلیل]] [[بیان]] پایان یافتن [[حکومت]] بنی‌فلان در این [[روایت]]، آن را مربوط به گذشته [[تاریخ]] پنداشته‌اند‌<ref>تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص۱۵۱.</ref>، به نظر می‌رسد ارتباط این [[روایت]] با [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} بیش‌تر باشد؛ زیرا از یک‌سو آن‌چه می‌تواند مؤید دیدگاه نویسنده یاد شده باشد، عبارت بنی‌فلان است که به [[بنی عباس]] [[تفسیر]] شده؛ اما در برابر تنها قرینه یاد شده، قرینه‌ای دیگر، بر ارتباط این [[روایت]] با [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[دلالت]] دارد و آن اشاره به [[ندای آسمانی]] است که از [[نشانه‌های ظهور]] به شمار می‌رود و نیز این ادعا که در آینده شخصی از نسل [[خاندان]] [[بنی عباس]] به [[قدرت]] نخواهد رسید. از این‌رو، این‌که [[روایت]]، مربوط به گذشته [[تاریخ]] بوده است، تنها یک استبعاد است و هیچ [[دلیل]] مستندی آن را تأیید نمی‌کند.
::::##کشته شدن این شخصیت با ریشه‌کن شدن مسبِّب قتل او پانزده شب بیشتر فاصله نخواهد داشت؛ همان‌گونه که - بر اساس [[روایت]] معتبـر [[امام صادق]] {{ع}} - میان [[قتل نفس زکیه|کشته شدن نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} و قطع ریشه‌های [[ظلم]] و [[تباهی]] نیز همین فاصله وجود دارد. گفتنی است بر خلاف تصور برخی از نویسندگان که به [[دلیل]] [[بیان]] پایان یافتن [[حکومت]] بنی‌فلان در این [[روایت]]، آن را مربوط به گذشته [[تاریخ]] پنداشته‌اند‌<ref>تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص۱۵۱.</ref>، به نظر می‌رسد ارتباط این [[روایت]] با [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} بیش‌تر باشد؛ زیرا از یک‌سو آن‌چه می‌تواند مؤید دیدگاه نویسنده یاد شده باشد، عبارت بنی‌فلان است که به [[بنی عباس]] [[تفسیر]] شده؛ اما در برابر تنها قرینه یاد شده، قرینه‌ای دیگر، بر ارتباط این [[روایت]] با [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[دلالت]] دارد و آن اشاره به [[ندای آسمانی]] است که از [[نشانه‌های ظهور]] به شمار می‌رود و نیز این ادعا که در آینده شخصی از نسل [[خاندان]] [[بنی عباس]] به [[قدرت]] نخواهد رسید. از این‌رو، این‌که [[روایت]]، مربوط به گذشته [[تاریخ]] بوده است، تنها یک استبعاد است و هیچ [[دلیل]] مستندی آن را تأیید نمی‌کند.
::::#[[امام باقر]] {{ع}} در روایتی فرموده‌اند: "[[قائم|حضرت قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، برای آن‌که آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، [[حجت]] را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو... . وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. او همان [[نفس زکیه]] است، چون [[خبر]] این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا به شما [[خبر]] ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند؟ پس آن‌ها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت [[خروج]] می‌کند"<ref>{{عربی|" يَقُولُ الْقَائِمُ ع لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ "}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱.</ref>. از این [[روایت]] نیز اتصال و نزدیک بودن [[شهادت]] [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} استفاده می‌شود؛ زیرا پس از رسیدن [[خبر]] [[شهادت]] وی به [[امام مهدی]] {{ع}}، اقدامات آن حضرت صورت می‌گیرد و حضرت با ۳۱۳ نفر به [[مسجد الحرام]] می‌آیند و [[ظهور]] آن حضرت آغاز می‌شود. بنابراین، اتصال و [[قرب]] زمانی کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} روشن و [[آشکار]] است.
::::#[[امام باقر]] {{ع}} در روایتی فرموده‌اند: "[[قائم|حضرت قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، برای آن‌که آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، [[حجت]] را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو... . وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. او همان [[نفس زکیه]] است، چون [[خبر]] این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا به شما [[خبر]] ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند؟ پس آن‌ها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت [[خروج]] می‌کند"<ref>{{عربی|" يَقُولُ الْقَائِمُ{{ع}} لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ "}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱.</ref>. از این [[روایت]] نیز اتصال و نزدیک بودن [[شهادت]] [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} استفاده می‌شود؛ زیرا پس از رسیدن [[خبر]] [[شهادت]] وی به [[امام مهدی]] {{ع}}، اقدامات آن حضرت صورت می‌گیرد و حضرت با ۳۱۳ نفر به [[مسجد الحرام]] می‌آیند و [[ظهور]] آن حضرت آغاز می‌شود. بنابراین، اتصال و [[قرب]] زمانی کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} روشن و [[آشکار]] است.
::::#[[امام باقر]] {{ع}} در [[حدیث]] دیگری فرموده‌اند:"اگر [[امر]] بر شما مشتبه شود، [[عهد]] [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}}، [[پرچم]] و سلاح او، و [[نفس زکیه]] که از فرزندان [[امام حسین]] {{ع}} است، بر شما مشتبه نمی‌شود [این [[امر]] برای [[شناخت]] [[امام مهدی]] {{ع}} برایتان کافی است] و اگر اینها نیز برایتان مشتبه شد، [[ندای آسمانی]] که به اسم و [[کار]] او ندا می‌دهد، برایتان مشتبه نخواهد شد" {{عربی|" مَا أَشْكَلَ عَلَيْكُمْ فَلَمْ يُشْكِلْ عَلَيْكُمْ عَهْدُ نَبِيِّ اللَّهِ ص وَ رَايَتُهُ وَ سِلَاحُهُ وَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ فَإِنْ أَشْكَلَ عَلَيْكُمْ هَذَا فَلَا يُشْكِلُ عَلَيْكُمُ الصَّوْتُ‏ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِهِ وَ أَمْرِهِ "}}<ref>تفسیر العیاشی، ج۱، ص۶۵، ح۱۱۷.</ref>. در این [[حدیث]]، [[امام مهدی|امام]] {{ع}} کشته شدن [[نفس زکیه]] را در کنار [[عهد]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}}، [[پرچم]] و سلاح آن حضرت و سپس در کنار [[ندای آسمانی]]، نشانه‌ای برای [[شناخت]] و تشخیص [[امام مهدی]] {{ع}} از میان [[مدعیان دروغین]]، [[بیان]] می‌فرماید. بی‌تردید، قتل [[نفس زکیه]]، در صورتی می‌تواند معیار [[شناخت]] آن حضرت باشد که این دو حادثه (کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}}) نزدیک به یکدیگر رخ دهد؛ چه این‌که فاصله زمانی بسیار، سبب خواهد شد که چنین اثری بر آن مترتب نگردد. گفتنی است، میان مطلق [[علائم]] و [[علائم]] [[شناخت]] حضرت، تفاوت است. [[علائم ظهور]] به شکل عام آن لزوماً برای [[شناخت]] [[امام مهدی]] {{ع}} نیستند بلکه نزدیک بودن [[ظهور]] را نشان می‌دهند و در نتیجه برای درک روز پرشکوه [[ظهور]] عامل امیدبخشی، خودسازی و [[زمینه‌سازی]] باشند، و به همین [[دلیل]]، [[علائم ظهور]] ممکن است از نظر زمانی با [[ظهور]] فاصله زیادی داشته باشند. اما علائمی که کارکردشان [[تعیین]] هویت و تشخیص [[امام مهدی]] {{ع}} هستند، باید نزدیک [[ظهور]] رخ دهند تا این خاصیت در آن‌ها تحقق پذیرد.
::::#[[امام باقر]] {{ع}} در [[حدیث]] دیگری فرموده‌اند:"اگر [[امر]] بر شما مشتبه شود، [[عهد]] [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}}، [[پرچم]] و سلاح او، و [[نفس زکیه]] که از فرزندان [[امام حسین]] {{ع}} است، بر شما مشتبه نمی‌شود [این [[امر]] برای [[شناخت]] [[امام مهدی]] {{ع}} برایتان کافی است] و اگر اینها نیز برایتان مشتبه شد، [[ندای آسمانی]] که به اسم و [[کار]] او ندا می‌دهد، برایتان مشتبه نخواهد شد" {{عربی|" مَا أَشْكَلَ عَلَيْكُمْ فَلَمْ يُشْكِلْ عَلَيْكُمْ عَهْدُ نَبِيِّ اللَّهِ ص وَ رَايَتُهُ وَ سِلَاحُهُ وَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ فَإِنْ أَشْكَلَ عَلَيْكُمْ هَذَا فَلَا يُشْكِلُ عَلَيْكُمُ الصَّوْتُ‏ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِهِ وَ أَمْرِهِ "}}<ref>تفسیر العیاشی، ج۱، ص۶۵، ح۱۱۷.</ref>. در این [[حدیث]]، [[امام مهدی|امام]] {{ع}} کشته شدن [[نفس زکیه]] را در کنار [[عهد]] [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}}، [[پرچم]] و سلاح آن حضرت و سپس در کنار [[ندای آسمانی]]، نشانه‌ای برای [[شناخت]] و تشخیص [[امام مهدی]] {{ع}} از میان [[مدعیان دروغین]]، [[بیان]] می‌فرماید. بی‌تردید، قتل [[نفس زکیه]]، در صورتی می‌تواند معیار [[شناخت]] آن حضرت باشد که این دو حادثه (کشته شدن [[نفس زکیه]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}}) نزدیک به یکدیگر رخ دهد؛ چه این‌که فاصله زمانی بسیار، سبب خواهد شد که چنین اثری بر آن مترتب نگردد. گفتنی است، میان مطلق [[علائم]] و [[علائم]] [[شناخت]] حضرت، تفاوت است. [[علائم ظهور]] به شکل عام آن لزوماً برای [[شناخت]] [[امام مهدی]] {{ع}} نیستند بلکه نزدیک بودن [[ظهور]] را نشان می‌دهند و در نتیجه برای درک روز پرشکوه [[ظهور]] عامل امیدبخشی، خودسازی و [[زمینه‌سازی]] باشند، و به همین [[دلیل]]، [[علائم ظهور]] ممکن است از نظر زمانی با [[ظهور]] فاصله زیادی داشته باشند. اما علائمی که کارکردشان [[تعیین]] هویت و تشخیص [[امام مهدی]] {{ع}} هستند، باید نزدیک [[ظهور]] رخ دهند تا این خاصیت در آن‌ها تحقق پذیرد.
::::#[[محمد بن صامت]] از [[امام صادق]] {{ع}} می‌پرسد: "آیا پیش از [[ظهور]] علامتی وجود دارد؟ حضرت فرمودند: بله. پرسیدم آن‌ها چه هستند؟ [[امام]] فرمودند: آن علامت‌ها عبارتند از هلاک شدن عباسی، [[قیام سفیانی]]، کشته شدن [[نفس زکیه]]، [[خسف بیداء]] و [[ندای آسمانی]]. به [[امام]] عرض کردم: فدایت شوم! می‌ترسم این [[امر]] طولانی شود! حضرت فرمودند: [[خیر]] چنین نخواهد شد؛ زیرا اینها همانند رشته منظمی به دنبال یک‌دیگر رخ می‌دهند"<ref> {{عربی|"مَا مِنْ عَلَامَةٍ بَيْنَ يَدَيْ هَذَا الْأَمْرِ فَقَالَ بَلَى قُلْتُ وَ مَا هِيَ قَالَ هَلَاكُ الْعَبَّاسِيِّ وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ وَ الْخَسْفُ بِالْبَيْدَاءِ وَ الصَّوْتُ مِنَ السَّمَاءِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخَافُ أَنْ يَطُولَ هَذَا الْأَمْرُ فَقَالَ لَا إِنَّمَا هُوَ كَنِظَامِ الْخَرَزِ يَتْبَعُ بَعْضُهُ بَعْضا"}}الغیبة للنعمانی، ص۲۶۹، باب۱۴، ح۲۱.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} در این [[حدیث]]، فاصله طولانی میان این علامت‌ها را نفی و تصریح می‌فرمایند که [[هلاکت]] عباسی، [[خروج]] [[سفیانی]]، کشته شدن [[نفس زکیه]]، [[خسف بیداء]] و [[ندای آسمانی]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} بدون فاصله زمانی و هم‌چون رشته‌ای منظم یکی پس از دیگری اتفاق خواهد افتاد.
::::#[[محمد بن صامت]] از [[امام صادق]] {{ع}} می‌پرسد: "آیا پیش از [[ظهور]] علامتی وجود دارد؟ حضرت فرمودند: بله. پرسیدم آن‌ها چه هستند؟ [[امام]] فرمودند: آن علامت‌ها عبارتند از هلاک شدن عباسی، [[قیام سفیانی]]، کشته شدن [[نفس زکیه]]، [[خسف بیداء]] و [[ندای آسمانی]]. به [[امام]] عرض کردم: فدایت شوم! می‌ترسم این [[امر]] طولانی شود! حضرت فرمودند: [[خیر]] چنین نخواهد شد؛ زیرا اینها همانند رشته منظمی به دنبال یک‌دیگر رخ می‌دهند"<ref> {{عربی|"مَا مِنْ عَلَامَةٍ بَيْنَ يَدَيْ هَذَا الْأَمْرِ فَقَالَ بَلَى قُلْتُ وَ مَا هِيَ قَالَ هَلَاكُ الْعَبَّاسِيِّ وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ وَ الْخَسْفُ بِالْبَيْدَاءِ وَ الصَّوْتُ مِنَ السَّمَاءِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخَافُ أَنْ يَطُولَ هَذَا الْأَمْرُ فَقَالَ لَا إِنَّمَا هُوَ كَنِظَامِ الْخَرَزِ يَتْبَعُ بَعْضُهُ بَعْضا"}}الغیبة للنعمانی، ص۲۶۹، باب۱۴، ح۲۱.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} در این [[حدیث]]، فاصله طولانی میان این علامت‌ها را نفی و تصریح می‌فرمایند که [[هلاکت]] عباسی، [[خروج]] [[سفیانی]]، کشته شدن [[نفس زکیه]]، [[خسف بیداء]] و [[ندای آسمانی]] و [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} بدون فاصله زمانی و هم‌چون رشته‌ای منظم یکی پس از دیگری اتفاق خواهد افتاد.

نسخهٔ ‏۱۳ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۳۹

الگو:پرسش غیرنهایی

قتل نفس زکیه در چه زمان و مکانی خواهد بود؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / مقدمات ظهور امام مهدی / نشانه‌های ظهور امام مهدی
مدخل اصلیقتل نفس زکیه
مدخل وابسته؟

قتل نفس زکیه در چه زمان و مکانی خواهد بود؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ جامع اجمالی

* پاسخ جامع به این پرسش، برگرفته از تمامی پاسخ‌ها ودیدگاه‌های متفرقه اندیشمندان و نویسندگانی است که تصویر و متن سخنان آنان در ذیل دیده می‌شود:
صدر آیتی صادقی هاشمی شهیدی سلیمیان رمضانیان زمانی

از جمله علائم حتمی ظهور قتل نفس زکیه است.[۱] در مورد اینکه نفس زکیه کیست و به چه کسی اطلاق می‌شود نظرات مختلفی بیان شده است:[۲] مانند اینکه نفس زکیه همان محمد بن عبدالله محض ملقب به نفس زکیه است که در زمان بنی العباس به قتل رسید.[۳] و یا نفس زکیه فردی است که قبل از ظهور امام زمان(ع) قیام می‌کند و در کنار کعبه ما بین رکن و مقام کشته می‌شود و از اولاد امام حسن مجتبی (ع) است.[۴] و یا گفته شده حسینی نسب است.[۵] و یا اینکه نفس زکیه مجاهدی است از زمره بسترسازان ظهور که رهبری عده‌ای از عاشقان امام مهدی (ع) را بر عهده دارد و در راه حضرت در میان هفتاد تن از علمای زمانه در منطقه‌ای پشت شهر کوفه یعنی نجف اشرف، به شهادت می‌رسد.[۶] نظر چهارم این است که نفس زکیه شخصی است به نام محمد بن الحسن که میان رکن کعبه و مقام ابراهیم کشته خواهد شد. از فحوای این نظریه چنین استنباط می‌شود که نفس زکیه در واقع همان سید حسنی است.[۷] و نیز گفته‌اند نفس زکیه سیدی والا تبار و حسینی‌نسب است و هموست که مظلومانه در ۲۵ ذی الحجه سر مبارکش در حرم امن الهی مکه مکرمه از تن جدا می‌شود.[۸] اما بر اساس روایات و نظر مشهور نفس زکیه بیشتر به مورد دوم اطلاق می‌شود که در زمان خود حضرت ما بین رکن و مقام او را به قتل می‌رسانند. نفس زکیه سفیری از سوی حضرت مهدی‌(ع) است که مردمان مکه را به ایشان دعوت می‌کند.[۹]

مکان کشته شدن نفس زکیه

بر این اساس برخی از روایات اشاره به مکان و زمان کشته شدن نفس زکیه کرده‌اند. اما در مورد مکان دو دسته روایت داریم، برخی از آنها محل کشته شدن نفس زکیه را مکه می‌دانند و برخی از آنها ما بین رکن و مقام و البته این دو تعارضی با همدیگر ندارند چرا که روایات دستۀ دوم مکان دقیق قتل او را بیان کرده‌اند،[۱۰] برخی از این روایات عبارت است از:

  1. امام باقر(ع) می‌فرمایند:[۱۱] «امام مهدی (ع) مردی از یارانش را فرامی‌خواند و می‌فرماید: به سوی اهل مکه برو و به آنان بگو: ای مردم مکه! من فرستاده فلان هستم و پیام او چنین است: ما خاندان رحمت و جایگاه رسالت و خلافت هستیم... وقتی سخن این جوان تمام می‌شود، به او هجوم می‌آورند و او را در میان رکن و مقام سر می‌برند؛ و او همان نفس زکیه است.»[۱۲]
  2. سلمان در سخنانی از امام صادق (ع) حوادث آینده را چنین پیش‌گویی کرده است:[۱۳] «من شما را از کشته شدن نفس پاک و بی‌گناه و ریخته شدن خون او در میان رکن و مقام خبر می‌دهم؛ او که مانند قوچ سرش بریده می‌شود.»[۱۴]

زمان کشته شدن نفس زکیه

در مورد زمان کشته شدن نفس زکیه نیز روایات دلالت بر نزدیک بودن زمان این قتل با ظهور امام زمان (ع) دارند، حال برخی زمان دقیق آنرا مشخص کرده‌اند و برخی دیگر به نزدیک بودن این دو رخداد اشاره دارند.[۱۵]

  1. امام صادق(ع) فرمودند:[۱۶] «میان قیام قائم و کشته شدن نفس زکیه تنها پانزده شب فاصله است.»[۱۷]
  2. امام باقر(ع) فرمودند:[۱۸] حضرت قائم (ع) به یارانش می‌فرماید: ای قوم من، مردم مکه مرا نمی‌خواهند، برای آنکه آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، حجت را بر آنان تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. پس یکی از یارانش را فرامی‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل مکه برو (...) وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان رکن و مقام او را سر می‌برند. او همان نفس زکیه است، چون خبر این ماجرا به امام مهدی (ع) می‌رسد، به یاران خویش می‌فرماید: آیا به شما خبر ندادم که اهل مکه ما را نمی‌خواهند؟ پس آنها حضرت را رها نمی‌کنند تا آن حضرت خروج می‌کند»[۱۹] و ... .[۲۰]

نتیجه‌گیری

در نتیجه: از علائم حتمی ظهور قتل نفس زکیه است؛ نفس زکیه در مکه میان رکن و مقام، پانزده شب قبل از ظهور کشته می‌شود.[۲۱].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک. محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ص ۴۳۸ ـ ۴۳۹؛ هاشمی شهیدی، سید اسدالله، زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص ۸۰، ۸۱، ۲۶۹ و ۲۷۰؛ موسوی‌نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ج ۲، ص ۵۳، ۵۴؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید، ص ۲۱۴؛ رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۸۷؛ رضوانی، علی ‎اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۵۲۳؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص ۲۸۱ ـ ۲۸۳
  2. ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، تأملی نو در نشانه‌های ظهور، ص۱۱، ۱۲؛ رضوانی، علی ‎اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات: ص ۵۲۳؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص ۲۸۱ ـ ۲۸۳؛ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص ۲۰۳ ـ ۲۰۶؛ اسماعیلی، اسماعیل، بررسی نشانه‌های ظهور، چشم به راه مهدی، ص ۲۸۱ ـ ۲۸۳؛ زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید، ص۲۱۴
  3. ر.ک. صدر، سید محمد، تاریخ غیبت کبری، ص ۶۳۰ ـ ۶۳۵؛ علی‌زاده، مهدی، نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار، ص ۳۴ ـ ۳۵؛ صادقی، مصطفی، تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص ۱۳۰ ـ ۱۳۱
  4. ر.ک. محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ص ۴۳۸ ـ ۴۳۹؛ سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۲۶ ـ ۲۲۹؛ علی‌پور، مهدی، ظهور، ص ۲۵۲ ـ ۲۶۲؛ پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۳۸۴؛ یوسفیان، مهدی، نگین آفرینش، ج ۱، ص ۱۷۳ ـ ۱۷۷
  5. ر.ک. علی‌زاده، مهدی، نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار، ص ۳۴ ـ ۳۵
  6. ر.ک. هاشمی شهیدی، سید اسدالله، زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص ۸۰، ۸۱، ۲۶۹ و ۲۷۰؛ علی‌زاده، مهدی، نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار، ص ۳۴ ـ ۳۵
  7. ر.ک. محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ص ۴۳۸ ـ ۴۳۹؛ علی‌زاده، مهدی، نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار، ص ۳۴ ـ ۳۵
  8. ر.ک. علی‌زاده، مهدی، نشانه‌های یار و چکامه‌ انتظار، ص ۳۴ ـ ۳۵
  9. ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص۵۶ ـ ۵۷
  10. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  11. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷، ح ۷۱: «فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ ... فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ»
  12. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  13. طوسی، محمد بن حسن، اختیار معرفة الرجال، ص ۹۲: «أَمَا إِنِّي سَأُحَدِّثُكُمْ بِالنَّفْسِ الطَّيِّبَةِ الزَّكِيَّةِ وَ تَضْرِيحِ دَمِهِ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ الْمَذْبُوحِ كَذَبْحِ الْكَبْشِ»
  14. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  15. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  16. ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ص ۶۴۹، باب۵۷، ح۲: «لَيْسَ بَيْنَ قِيَامٍ الْقَائِمِ وَ بَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ إِلَّا خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً»
  17. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  18. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱: «يَقُولُ الْقَائِمُ(ع) لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ»
  19. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص ۲۳۶ ـ ۲۴۸
  20. ر.ک. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۶ ـ ۲۴۸؛ زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص ۵۸ ـ ۵۹؛ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۶ ـ ۵۷
  21. ر.ک. هاشمی شهیدی، سید اسدالله، زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص ۷۷؛ زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص ۵۸ ـ ۵۹؛ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۲ ـ ۱۳۳؛ رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۵۶ ـ ۵۷
  22. منتخب الاثر، ۴۵۴.
  23. ارشاد، ۳۳۶.
  24. ارشاد، ۳۳۶.
  25. صدر، سید محمد، تاریخ غیبت کبری، ص۶۲۹، ۶۳۰.
  26. " أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِآخِرِ مُلْكِ بَنِي فُلَانٍ قُلْنَا بَلَى يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ قَتْلُ نَفْسٍ حَرَامٍ فِي يَوْمٍ حَرَامٍ فِي بَلَدٍ حَرَامٍ عَنْ قَوْمٍ مِنْ قُرَيْشٍ وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ مَا لَهُمْ مُلْكٌ بَعْدَهُ غَيْرُ خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَة"الغیبة للنعمانی، ص۲۶۶، باب۱۴، ح۱۷.
  27. در این هنگام نفس زکیه و برادرش در مکه کشته می‌شوند؛ الغیبة للطوسی، ص۴۶۴، ح۴۷۱.
  28. "وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ مِنَ الشَّامِ وَ الْيَمَانِيِّ مِنَ الْيَمَنِ وَ خَسْفٌ بِالْبَيْدَاءِ وَ قَتْلُ غُلَامٍ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ص بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ "کمال‌الدین و تمام‌النعمة، ص۳۳۰، باب۳۲، ح۱۶.
  29. "وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ مِنَ الشَّامِ وَ الْيَمَانِيِّ مِنَ الْيَمَنِ وَ خَسْفٌ بِالْبَيْدَاءِ وَ قَتْلُ غُلَامٍ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ص بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ وَ جَاءَتْ صَيْحَةٌ مِنَ السَّمَاءِ بِأَنَّ الْحَقَّ فِيهِ وَ فِي شِيعَتِهِ فَعِنْدَ ذَلِكَ خُرُوجُ قَائِمِنَا "مختصر اثبات الرجعة، ص۲۱۶، ح۱۸.
  30. "فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ ... فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ "بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۷۱.
  31. " وَ لِذَلِكَ آيَاتٌ وَ عَلَامَاتٌ ... وَ الْمَذْبُوحُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ ... وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ بِرَايَةٍ حَمْرَاء"مختصر بصائر الدرجات، ص۱۹۹.
  32. "أَمَا إِنِّي سَأُحَدِّثُكُمْ بِالنَّفْسِ الطَّيِّبَةِ الزَّكِيَّةِ وَ تَضْرِيحِ دَمِهِ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ الْمَذْبُوحِ كَذَبْحِ الْكَبْشِ"؛ اختیار معرفة الرجال، ص۹۲.
  33. میان قیام قائم و کشته شدن نفس زکیه تنها پانزده شب فاصله است؛ کمال‌الدین و تمام‌النعمة، ص۶۴۹، باب۵۷، ح۲. (سند این روایت به این صورت است: «محمد بن حسن بن احمد بن ولید، عن محمد بن الحسن الصفار، عن العباس بن معروف، عن علی بن مهزیار، عن عبدالله بن محمد الحجّال، عن ثعلبة بن میمون، عن شعیب الحذّاء عن صالح بن مولی بنی العذراء عن الصادق(: ....» برای اعتبار محمد بن حسن، نک: رجال النجاشی، ص۳۸۳؛ برای اعتبار محمد بن الحسن الصفار، نک: همان، ص۳۴۵؛ برای اعتبارعباس بن معروف، نک: همان، ص۲۸۱؛ برای اعتبار علی بن مهزیار، نک: همان، ص۲۵۳؛ برای اعتبار عبدالله بن محمد الحجّال، نک: همان، ص۲۲۵؛ برای اعتبار ثعلبة بن میمون، نک: همان، ص۱۱۷؛ برای اعتبار شعیب الحداد، نک: همان، ص۱۹۵؛ برای اعتبار صالح بن میثم، نک: همان، ج۹، ص۸۴). گفتنی است که در کتاب کمال‌الدین به جای شعیب الحداد، شعیب الحذاء آمده است که با توجه به این‌که چنین عنوانی در کتاب‌های رجالی وجود ندارد و همین روایت در الغیبة شیخ طوسی و الارشاد شیخ مفید از شعیب الحداد نقل شده، روشن می شود که شعیب الخذاء تصحیف شعیب الحداد است. هم‌چنین در کتاب کمال‌الدین راوی حدیث از امام صادق (ع) صالح موسی بنی‌العذراء است. همین روایت را شیخ طوسی در الغیبة از شعیب الحداد از صالح روایت کرده و شیخ مفید نیز همین حدیث را از شعیب الحداد از صالح بن میثم نقل کرده است. بنابراین به گواهی نقل شیخ مفید صالح موسی بنی العذراء همان صالح بن میثم است.
  34. " أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِآخِرِ مُلْكِ بَنِي فُلَانٍ قُلْنَا بَلَى يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ قَتْلُ نَفْسٍ حَرَامٍ فِي يَوْمٍ حَرَامٍ فِي بَلَدٍ حَرَامٍ عَنْ قَوْمٍ مِنْ قُرَيْشٍ وَ الَّذِي فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ مَا لَهُمْ مُلْكٌ بَعْدَهُ غَيْرَ خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً قُلْنَا هَلْ قَبْلَ هَذَا مِنْ شَيْ‏ءٍ أَوْ بَعْدَهُ فَقَالَ صَيْحَةٌ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ تُفْزِعُ الْيَقْظَانَ وَ تُوقِظُ النَّائِمَ وَ تُخْرِجُ الْفَتَاةَ مِنْ خِدْرِهَا"؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۶۶، باب۱۴، ح۱۷.
  35. تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص۱۵۱.
  36. " يَقُولُ الْقَائِمُ(ع) لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا فَلَا يَدْعُونَهُ حَتَّى يَخْرُجَ "؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱.
  37. تفسیر العیاشی، ج۱، ص۶۵، ح۱۱۷.
  38. "مَا مِنْ عَلَامَةٍ بَيْنَ يَدَيْ هَذَا الْأَمْرِ فَقَالَ بَلَى قُلْتُ وَ مَا هِيَ قَالَ هَلَاكُ الْعَبَّاسِيِّ وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ وَ الْخَسْفُ بِالْبَيْدَاءِ وَ الصَّوْتُ مِنَ السَّمَاءِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخَافُ أَنْ يَطُولَ هَذَا الْأَمْرُ فَقَالَ لَا إِنَّمَا هُوَ كَنِظَامِ الْخَرَزِ يَتْبَعُ بَعْضُهُ بَعْضا"الغیبة للنعمانی، ص۲۶۹، باب۱۴، ح۲۱.
  39. الغیبة للطوسی، ص۴۶۴، ح۴۷۹.
  40. تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص۱۳۵.
  41. الغیبة للطوسی، ص۴۶۴، ح۴۸۰.
  42. التشریف بالمنن، ص۲۷۵، باب۶۳، ح۳۹۹.
  43. خداوند زمین را از ظالمان پاک نخواهد کرد مگر هنگامی که خون حرام ریخته شود؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۳، باب۱۴، ح۵۵.
  44. آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۶ - ۲۴۸.
  45. تاریخ خلیفه، ص ۲۷۶ و ۲۸۳؛ شرح الاخبار، ج ۳، ص ۳۲۵ و تاریخ طبری، ج ۷، ص ۵۵۶ و ۵۵۷.
  46. تاریخ طبری، ج ۷، ص ۵۸۸. این دو گزارش با توجه به روایات علائم ظهور که می‌‌گوید: ‌‌«العجب کل العجب بین جمادی و رجب» (ابن طاووس، التشریف بالمنن، ص ۱۰۵ به نقل از: ابن حماد، الفتن) و هم‌‌چنین لشکریان مهدی (ع) را به اندازه اصحاب پیامبر در جنگ بدر می‌‌داند (نعمانی، الغیبة، ص ۳۲۹) قابل تأمل است.
  47. تاریخ طبری، ج ۷، ص ۵۶۷. نام منصور، عبد اللّه الاکبر بن محمد بن علی است.
  48. درباره اخبار قیام نفس زکیه ر. ک: تاریخ الطبری، ج ۷، ص ۵۵۲ به بعد و ابو الفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص ۲۲۹ به بعد.
  49. مسعودی، مروج الذهب، ج ۳، ص ۳۰۸.
  50. صادقی، مصطفی؛ تحلیل تاریخی نشانه‌های ظهور، ص ۱۳۰- ۱۳۱.
  51. آیا شما را از پایان حکومت بنی فلان آگاه نکنم؟ گفتیم: چرا ای امیرمؤمنان. فرمود: کشته شدن انسانی بی گناه در روز حرام و در شهر حرام (مکّه معظّمه) از قومی‌ از قریش. قسم به کسی که دانه را شکافت و انسان را آفرید، برای آنان بعد از این جنایت، جز پانزده شب حکومت نخواهد بود؛ ارشاد، ج۲، ص۳۷۴.
  52. غیبت، نعمانی، ص۲۵۸، باب۱۴، ح۱۷.
  53. زمانی، سید حسن، نشانه‌های قیام حضرت مهدی، ص ۵۸ - ۵۹.
  54. هاشمی شهیدی، سید اسدالله، زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص ۷۷.
  55. "لَيْسَ بَيْنَ قِيَامِ قَائِمِ آلِ مُحَمَّدٍ وَ بَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ إِلَّا خَمْسَ عَشْرَةَ لَيْلَةً"؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۴۹، ح۲.
  56. "قَتْلُ نَفْسٍ حَرَامٍ فِي يَوْمٍ حَرَامٍ فِي بَلَدٍ حَرَام‏"؛ نعمانی، الغیبه، ص ۲۵۹، ح ۱۷.
  57. "وَ قُتِلَ غُلَامٌ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ "؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۳۱، ح ۱۶.
  58. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۳۲ - ۱۳۳.
  59. صدوق، کمال الدین و تمام النعمۀ، ج ۱، ص ۳۳۰، ح ۱۶.
  60. جوانی از آل محمد (ع) بین رکن و مقام کشته می‌شود، نام او محمد بن حسن نفس زکیه است؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمۀ، ج ۱، ص ۳۳۰، ح ۱۶.
  61. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص: ۵۶-۵۷.