آیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[آیه در قرآن]] - [[آیه در علوم قرآنی]] - [[آیه در کلام اسلامی]] - [[آیه در فقه اسلامی]] - [[آیه در معارف دعا و زیارات]] - [[آیه در معارف و سیره سجادی]] - [[آیه در معارف و سیره رضوی]] | پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[آیه در قرآن]] - [[آیه در علوم قرآنی]] - [[آیه در کلام اسلامی]] - [[آیه در فقه اسلامی]] - [[آیه در معارف دعا و زیارات]] - [[آیه در معارف و سیره سجادی]] - [[آیه در معارف و سیره رضوی]] </div>


==مقدمه==
'''آیه''' پاره‌ای از حروف یا کلمات یا جمله‌های [[قرآن]]، واقع در یک [[سوره]] با فاصله معیّن و جدا از قبل و بعد
'''آیه''' در اصطلاح عبارت است از بخشی از حروف، کلمات یا جمله‌هایی از [[قرآن]] که از لحاظ حد و مرز، طبق اشاره و [[ارشاد]] [[پیغمبر]]{{صل}} از [[کلام]] پیش و پس از آن جدا شده است.


[[آیات]] جمع آیه، در لغت به معانی گوناگونی به کار رفته است (هرچند می‌توان تمام آنها را به معنای نشانه بازگرداند). اینک به برخی از آن‌ معانی اشاره می‌کنیم:
== مفهوم آیه ==
#نشانه: {{متن قرآن|إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ}}<ref>«نشانه پادشاهی او این است که تابوت (عهد) نزدتان خواهد آمد » سوره بقره، آیه ۲۴۸.</ref>.
در ریشه آیه، میان لغویان [[اختلاف]] است. [[ابن فارس]] اصل آن را (اَیَیَ) به معنای مکث و [[انتظار]] می‌‌داند<ref>مقاییس، ج ۱، ص ۱۶۷، «اَیی».</ref>.
#[[معجزه]]: {{متن قرآن|سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ}}<ref>«از بنی اسرائیل بپرس که چه بسیار نشانه روشن به آنان دادیم » سوره بقره، آیه ۲۱۱.</ref>.
#[[عبرت]]: {{متن قرآن|إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«بی‌گمان در این (داستان) برای مؤمنان، نشانه‌ای است» سوره حجر، آیه ۷۷.</ref>.
#[[برهان]] و دلیل: {{متن قرآن|وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}<ref>«و از نشانه‌های او آفرینش آسمان‌ها و زمین است» سوره روم، آیه ۲۲.</ref>.
#کار شگفت: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً}}<ref>«و پسر مریم و مادرش را نشانه‌ای گرداندیم » سوره مؤمنون، آیه ۵۰.</ref>.


[[شناخت]] [[آیات قرآن]] توقیفی است؛ یعنی حدود و مرزهای آیات را باید از طریق [[شارع]] و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} شناخت، و [[اجتهاد]] و اظهار نظر شخصی درباره آن روا نیست.
[[جوهری]] و [[مصطفوی]] ریشه آن را "اَوی، یأوی" به معنای توجّه و قصد می‌‌دانند<ref>الصحاح، ج ۶، ص ۲۲۷۵، «اَیی»؛ التحقیق، ج ۱، ص ۱۸۶، «آیه».</ref>.


با وجود توقیفی بودن [[معرفت]] آیات، درباره بسیاری از آیات [[اختلاف]] نظر هست؛ برای مثال، برخی از [[دانشمندان]]، بعضی از [[حروف مقطعه]] قرآن را آیه‌ای مستقل شمرده‌اند، و برخی همان موارد را آیه نمی‌دانند. و یا برخی تنها مدهامتان را یک آیه یک کلمه‌ای می‌دانند؛ ولی برخی دیگر علاوه بر آن، والنجم، والضحی، والعصر و امثال آن را نیز آیه یک کلمه‌ای به شمار آورده‌اند.
"اَ اْ یَ" قول دیگری است که ابن [[فارس]] [[نقل]] می‌‌کند<ref>مقاییس، ج ۱، ص ۱۶۷، «ا ی ی».</ref>.  


گفته شده [[اختلافات]] مذکور، ناشی از [[اختلاف روایات]] است؛ چون [[رسول خدا]]{{صل}} هنگام [[تلاوت قرآن]] در رأس برخی از آیات توقف می‌کرد تا [[مردم]] را به حد و مرز آنها [[آگاه]] سازد. و [[حضرت]] پس از این [[آگاهی]]، همان آیه را به آیه بعدی وصل می‌کردند (چون این دو آیه به هم مربوط بوده‌اند) که این امر سبب می‌شد بعضی از مردم [[گمان]] کنند آن دو آیه، یک آیه هستند.
[[ابن درید|ابن دُرَیْد]] می‌‌گوید: آیه از اَیْ به معنای آشکار کردن گرفته شده<ref>جمهرة اللّغه، ج ۱، ص ۲۵۰، «آیه».</ref>.  


[[زرقانی]] در [[مناهل العرفان فی علوم القرآن (کتاب)|مناهل العرفان فی علوم القرآن]] از نظریه دیگری یاد کرده است مبنی بر اینکه پاره‌ای از آیات، سماعی و توقیفی، و پاره‌ای دیگر قیاسی است و [[شناسایی]] آن بستگی به کلمه آخر آیه دارد، نظیر آن، قرینه سجع در [[نثر]]، و قافیه [[بیت]] در [[شعر]] است.
[[راغب]] آن را با تشدید یاء (اَیّ) به صورت یک احتمال ذکر می‌‌کند و می‌‌گوید: درست آن است که از تَأَیّی، به معنای تثبُّت و [[پایداری]]<ref>مفردات، ص ۱۰۱، «ای».</ref> أخذ شده باشد.


گاهی از روی مجاز و توسع به قسمتی از [[آیه]]، و یا به بیشتر از یک آیه نیز «آیه» اطلاق کرده‌اند. مثلاً [[ابن عباس]] گفت: [[امیدوار]] کننده‌ترین آیه در [[قرآن]] {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلَى ظُلْمِهِمْ}}<ref>« بی‌گمان پروردگارت با وجود ستم مردم آمرزگار آنهاست و به راستی پروردگارت سخت کیفر است» سوره رعد، آیه ۶.</ref> است. در حالی که به اتفاق همگان، بخشی از آیه است. و مانند سخن [[ابن مسعود]] که: محکم‌ترین آیه {{متن قرآن|فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ}}<ref>«پس هر کس همسنگ  ذره‌ای نیکی ورزد، آن را خواهد دید،» سوره زلزال، آیه ۷.</ref>، {{متن قرآن|وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ}}<ref>«و هر کس همسنگ  ذره‌ای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۸.</ref> است. و می‌دانیم که دو آیه است.
لغویان برای آیه چند معنا گفته‌اند:
# گروه؛
# شگفتی؛
# نشانه<ref>البرهان فی علوم القرآن، ج ۱، ص ۳۶۳.</ref>؛
# چیزی که برای رسیدن به [[هدف]] و مقصودی مورد توجّه و وسیله قرار گیرد<ref>التحقیق، ج ۱، ص ۱۷۲، «آیه».</ref><ref>[[مرتضی اورعی|اورعی، مرتضی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص.</ref>.


یکی از بحث‌ها درباره آیه، این است که آیا واژه آیه در اصل [[عربی]] است یا از لغات [[بیگانه]]؟ [[آرتور جفری]] این واژه را از لغات بیگانه قرآن می‌شمارد. گفته شده واژه آیه ریشه [[عبری]] دارد و اصل عبری آن «آته» به معنای نشان تشخیص و نیز به معنای [[معجزه]] است. ولی در آثار [[ابن‌سبکی]]، [[ابن‌حجر]] و [[سیوطی]] در باب معرّبات (واژه‌های غیر عربیِ وارد شده در [[زبان عربی]]) چنین کلمه‌ای ضبط نشده است<ref>زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۲۶۶؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۱،صفحه ۲۳۰؛ زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، جلد۱، صفحه (۳۳۸-۳۴۱)؛ جفری، آرتور،۱۸۹۲-۱۹۵۹م، واژه‌های دخیل در قرآن، صفحه ۱۳۲؛ رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن،صفحه ۵۴۹؛ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائر ذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز،جلد۱،صفحه (۸۵-۸۶)</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص۱۹۰.</ref>
== آیه در [[قرآن]] ==
 
== نخستین و واپسین ==
 
== کوتاه‌ترین و بلندترین آیه ==
 
== اقسام [[آیات]] ==
=== [[محکم و متشابه]] ===
 
=== [[ناسخ و منسوخ]] ===
 
=== تقسیمات دیگر ===
 
== ترتیب [[آیات]] ==
 
== تعداد [[آیات]] ==
 
== تناسب [[آیات]] ==
 
== ویژگی [[آیات قرآن]] ==
 
== نقش و آثار [[آیات قرآن]] ==
 
== برخورد با [[آیات قرآن]] ==
 
== [[تلاوت]] [[آیات قرآن]] ==


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۳۲: خط ۵۴:
== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']]
# [[پرونده:000056.jpg|22px]] [[مرتضی اورعی|اورعی، مرتضی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۴۰: خط ۶۲:
{{قرآن کریم}}
{{قرآن کریم}}


[[رده:آیه]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:اصطلاحات قرآنی]]
[[رده:اصطلاحات قرآنی]]
[[رده:تقسیمات قرآن]]
[[رده:تقسیمات قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۰

آیه پاره‌ای از حروف یا کلمات یا جمله‌های قرآن، واقع در یک سوره با فاصله معیّن و جدا از قبل و بعد

مفهوم آیه

در ریشه آیه، میان لغویان اختلاف است. ابن فارس اصل آن را (اَیَیَ) به معنای مکث و انتظار می‌‌داند[۱].

جوهری و مصطفوی ریشه آن را "اَوی، یأوی" به معنای توجّه و قصد می‌‌دانند[۲].

"اَ اْ یَ" قول دیگری است که ابن فارس نقل می‌‌کند[۳].

ابن دُرَیْد می‌‌گوید: آیه از اَیْ به معنای آشکار کردن گرفته شده[۴].

راغب آن را با تشدید یاء (اَیّ) به صورت یک احتمال ذکر می‌‌کند و می‌‌گوید: درست آن است که از تَأَیّی، به معنای تثبُّت و پایداری[۵] أخذ شده باشد.

لغویان برای آیه چند معنا گفته‌اند:

  1. گروه؛
  2. شگفتی؛
  3. نشانه[۶]؛
  4. چیزی که برای رسیدن به هدف و مقصودی مورد توجّه و وسیله قرار گیرد[۷][۸].

آیه در قرآن

نخستین و واپسین

کوتاه‌ترین و بلندترین آیه

اقسام آیات

محکم و متشابه

ناسخ و منسوخ

تقسیمات دیگر

ترتیب آیات

تعداد آیات

تناسب آیات

ویژگی آیات قرآن

نقش و آثار آیات قرآن

برخورد با آیات قرآن

تلاوت آیات قرآن

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. مقاییس، ج ۱، ص ۱۶۷، «اَیی».
  2. الصحاح، ج ۶، ص ۲۲۷۵، «اَیی»؛ التحقیق، ج ۱، ص ۱۸۶، «آیه».
  3. مقاییس، ج ۱، ص ۱۶۷، «ا ی ی».
  4. جمهرة اللّغه، ج ۱، ص ۲۵۰، «آیه».
  5. مفردات، ص ۱۰۱، «ای».
  6. البرهان فی علوم القرآن، ج ۱، ص ۳۶۳.
  7. التحقیق، ج ۱، ص ۱۷۲، «آیه».
  8. اورعی، مرتضی، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص.