اقتصاد در عصر ظهور

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۵ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۴۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • در حکومت حضرت مهدى (ع) که مردم به اطاعت خداوند روى مى‌آورند و بر فرمان حجت خدا گردن مى‌نهند، دیگر دلیلى ندارد که زمین و آسمان از برکاتش بر بندگان خدا مضایقه کنند. از این‌رو، باران‌هاى موسمى شروع به باریدن مى‌کند[۱]، رودخانه‌ها پرآب مى‌شود[۲]، زمین‌ها حاصلخیز مى‌گردد و کشاورزى شکوفا مى‌شود[۳]، بیابان‌هایى مانند مکه و مدینه که هرگز سبزى را به خود ندیده است به یک‌باره به نخلستان تبدیل مى‌گردد[۴] و دامدارى گسترش مى‌یابد[۵]. اقتصاد جامعه شکوفا گشته[۶]، فقر و تنگدستى رخت بربسته[۷]، آبادانى همه‌جا به چشم مى‌خورد[۸] و بازرگانى رونقى شایان توجه مى‌یابد[۹].
  • حضرت مهدى (ع) علاوه بر برکت‌هاى زمینى و آسمانى، با تقسیم اموال، بخشش دارایى‌ها، ریشه‌کن کردن فقر رسیدگى به محرومان و مستضعفان، رفاه اجتماعى را به ارمغان مى‌آورد. عمران و آبادانى، گسترش کشاورزى و دام‌پرورى و رونق بازرگانى از سایر کارهاى حضرت است که به شکوفایى اقتصاد جامعه مى‌انجامد. حل مشکلات اقتصادى در رأس برنامه‌هاى حضرت مهدى (ع) است و مهم‌ترین اقدامات وى، مباح اعلام کردن بهره‌ورى شایسته و عادلانه و سازنده از مواهب و نعمت‌هایى که خداوند براى انسان پدید آورده است. نیز اعطاى آزادى‌هاى گوناگون در امور اقتصادى و اجتماعى و صنعتى، براساس حق و عدالت اسلامى و همچنین بهره‌ورى از مواهب و امکانات و نیروهاى طبیعت و میدان دادن به مغزها و اندیشه‌هاى توانا و سازنده و مبتکر است[۱۰].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵.
  2. همان، ص ۳۰۴.
  3. ملاحم ابن طاووس، ص ۱۵۲.
  4. بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۴۹.
  5. همان، ص ۸۱.
  6. عیون الاخبار، ج ۱، ص ۱۲.
  7. عقد الدرر، ص ۱۶۶
  8. الشیعة و الرجعة، ج ۱، ص ۱۶۸.
  9. عیون الاخبار، ج ۱، ص ۱۲.
  10. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۱۴.