امانت در حدیث

کلمات قصار و امانت

در غررالحکم و دررالکلم در “باب الأمانة”، سخنانی به اقتصار از مولای موحدان، امیر مؤمنان، علی (ع)، بیان شده است که در اینجا تنها به برخی از آنها اشاره می‌شود:

«الْأَمَانَةُ تُؤَدِّي‏ إِلَى‏ الصِّدْقِ»: امانتداری، به راستگویی منجر می‌شود.
«الْأَمَانَةُ صِيَانَةٌ»: امانتداری، حفظ و نگهبانی است (یعنی امانت باید حفظ شود و فاش‌کردن آن خیانت خواهد بود).
«آفَةُ الْأَمَانَةِ الْخِيَانَةُ»: آفت امانتداری، خیانت‌کردن است.
«أَفْضَلُ‏ الْأَمَانَةِ الْوَفَاءُ بِالْعَهْدِ»: افزون‌ترین امانتداری، وفا کردن به عهد است.
«رَأْسُ‏ الْإِسْلَامِ‏ الْأَمَانَةُ»: در رأس اسلام (ایمان)، امانتداری است.
«الْأَمَانَةُ إِيمَانٌ الْبَشَاشَةُ إِحْسَانٌ‏»: امانتداری، ایمان است؛ خوشرویی احسان.
«الْأَمَانَةُ فَوْزٌ لِمَنْ‏ رَعَاهَا»: امانتداری، رستگاری است برای کسی که آن را مراعات کند.
«إِذَا اؤْتُمِنْتَ فَلَا تَخُنْ‏»: هنگامی‌که امانتی به تو سپرده شد، خیانت مکن.
«إِذَا ائْتَمَنْتَ فَلَا تَسْتَخِنْ»: هنگامی که امانتی را سپردی، پس نسبت خیانت مده.
«عَلَيْكَ بِالْأَمَانَةِ فَإِنَّهَا أَفْضَلُ‏ دِيَانَةٍ»: بر تو باد به امانتداری، زیرا این کار، برترین دیانت است.
«فَسَادُ الْأَمَانَةِ طَاعَةُ الْخِيَانَةِ»: فساد امانتداری، فرمانبرداری از خیانت است.
«فَازَ مَنْ‏ تَجَلْبَبَ‏ الْوَفَاءَ وَ ادَّرَعَ الْأَمَانَةَ»: به پیروزی رسیده، کسی که وفاداری را پیراهن، و امانت را زره نموده است.
«كُلُّ شَيْ‏ءٍ لَا يَحْسُنُ نَشْرُهُ أَمَانَةٌ وَ إِنْ‏ لَمْ‏ يُسْتَكْتَمْ‏»: هر چیزی که نشرش نیکو نباشد، امانت خواهد بود، هر چند که پنهان‌داشتن آن طلب نشده باشد.
«مَنْ‏ لَا أَمَانَةَ لَهُ‏ لَا إِيمَانَ لَهُ»: هر که هیچ امانتدار نباشد، ایمانی برای او نخواهد بود.
«مَنِ‏ اسْتَهَانَ‏ بِالْأَمَانَةِ وَقَعَ فِي الْخِيَانَةِ»: هر که امانت را سهل شمارد (و نسبت به آن بی‌تفاوت باشد)، در خیانت قرار خواهد گرفت.
«مَنْ‏ عَمِلَ‏ بِالْأَمَانَةِ فَقَدْ أَكْمَلَ الدِّيَانَةَ»: هر که به امانت عمل کند، در حقیقت دیانت را کامل گردانیده است.
«مِنْ‏ أَحْسَنِ‏ الْأَمَانَةِ رَعْيُ الذِّمَمِ»: از بهترین امانتداری‌ها، رعایت‌کردن عهد و پیمان‌هاست.
«لَا إِيمَانَ‏ لِمَنْ‏ لَا أَمَانَةَ لَهُ‏»: ایمانی نیست برای کسی که امانتدار نیست.
«لَا أَمَانَةَ لِمَنْ‏ لَا دِينَ‏ لَهُ‏»: امانتی نیست برای کسی که دیندار نیست.
«أَدِّ الْأَمَانَةَ إِلَى مَنِ ائْتَمَنَكَ، وَ لَا تَخُنْ‏ مَنْ‏ خَانَكَ‏»: امانت را به کسی که تو را امین دانسته بازگردان، و به کسی که به تو خیانت کرده، خیانت مکن^[۱].

منابع

امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن

پانویس

↑ امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۱۳.

[1] امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۱۳.

[۱]