بحث:آخر الزمان
آخرالزمان از دیدگاه ادیان
بنیانهای کلی باور به این دوران را همه مذاهب و گروههای بزرگ اسلامی پذیرفتهاند، ولی در راستای وابستگی این دگرگونیها به ظهور و قیام حضرت مهدی موعود (ع) و نیز ویژگیهای شخص آن مصلح جهانی، دیدگاههای ناهمگونی پدید آمده است.
شیعه دوازده امامی، با بهرهگیری از آموزههای پیشوایان معصوم (ع) حضرت مهدی (ع) را موعود امتها و حکومت ایشان را نیکوترین فرجام زندگانی انسانها بر زمین میداند. در این نگاه، با ظهور حضرت مهدی (ع)، افزون بر بهرهمندی مردمان آن دوران، برخی از نیکترین و صالحترین و نیز بدترین و تبهکارترین انسانها که پیشتر از دنیا رفتهاند، به دنیا بازمیگردند، تا شایستگان، از برپایی حکومت عدل و قسط شادمان، و تبهکاران، از آن عدل جهانی آزرده خاطر گردند و دنیا، همچنان بر مدار دادگری خواهد گشت، تا زندگی دنیایی پایان یابد[۱].
آخر الزمان در فرهنگنامه دینی
آخرین بخش از دوران حیات انسانها که پیش از پایان عمر جهان و برپایی قیامت است. در روایات، به دوره قبل از ظهور امام زمان (ع) گفته میشود. از آنجا که حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) برای برپایی عدالت و اجرای دین در سطح جهان است، طبعاً با مفاسد مبارزه خواهد کرد تا جهان اصلاح شود. طبق روایات، در آن دوره، مفاسد و گناهان فراگیر شده، فتنههای گوناگون در همه جا پیش میآید و فسادهای اخلاقی، اقتصادی، سیاسی و انحطاط وضع روحی مردم، شرایط را برای ظهور آن نجاتبخش فراهم میسازد.
به نشانههایی که در احادیث، از اوضاع مردم و زندگیها اشاره شده، "علائم آخرالزمان" گویند و مؤلفانی هم به تألیف کتابهایی پیرامون آخرالزمان بر مبنای روایات اسلامی پرداختهاند و به مؤمنان توصیه کردهاند که در آن روزگار سخت و فاسد، دین و اخلاق خود را حفظ کنند[۲].
فساد در آخرالزمان
مردم آخر الزمان
شامل مباحتی همچون:
- امت اسلام در آخر الزمان؛
- حالات مردم در آخر الزمان؛
- روابط مردم در آخر الزمان؛
- دین مردم در آخر الزمان؛
پانویس
- ↑ سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۱۵ ـ ۲۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگنامه دینی، ص۱۳.