جعفر بن عفان طائی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

ابوعبدالله جعفر بن عفان طائی اهل کوفه[۱] و از اصحاب امام صادق(ع) بود[۲] و روایاتی از حسن بن محبوب نقل کرده است. کسانی چون ابوجعفر شامی و علی بن حسن بن فضال از وی روایت کرده‌اند.[۳] از شعرای شیعه به شمار می‌‌رفت[۴] و در رثای امام حسین و اهل بیت(ع) اشعاری سروده که نمونه‌هایی از آن در اعیان الشیعه آمده است.[۵] کشّی از زید شحام نقل کرده که من و جماعتی از اهل کوفه در حضور امام صادق(ع) بودیم، جعفر بن عفان بر امام وارد شد و امام او را نزد خودش خواند و به وی فرمود: ای جعفر، به من خبر رسیده که درباره امام حسین(ع) شعر سروده‌ای؟ ابن عفان در پاسخ امام عرض کرد: بلی، جانم به فدایت. حضرت فرمود: اشعارت را بخوان. او نیز اشعارش را که در رثای امام حسین(ع)بود، قرائت کرد تا اینکه اشک بر سر و صورت امام و حاضران مجلس جاری گشت. سپس حضرت فرمود: ای جعفر، ملایکه در این جلسه حضور دارند و اشعار تو را شنیده و گریسته‌اند، همان طور که ما گریه کردیم. خداوند بهشت را بر تو و هر کسی که بر حسین(ع)گریه کند یا شعری بگوید، واجب کرده و گناهانشان را می‌‌بخشد.[۶] وی معاصر با سید حمیری، شاعر معروف اهل بیت(ع)[۷] و فردی مورد اعتماد بود.[۸] از وی دویست برگ شعر بر جای مانده [۹] که در برخی منابع به عنوان دیوان از آن یاد شده است.[۱۰] او سرانجام در حدود ۱۵۰ هـ درگذشت.[۱۱].[۱۲]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. تاریخ التراث العربی ۲/۴/۱۰۱.
  2. رجال ابن داوود ۸۶.
  3. جامع الرواة ۱/۱۵۴.
  4. الفهرست (الندیم) ۱۸۸ اعیان الشیعه ۴/۱۲۸.
  5. اعیان الشیعه ۴/۱۲۸ و۱۲۹.
  6. اختیار معرفة الرجال ۲۸۹.
  7. تاریخ التراث العربی ۲/۴/۱۰۱.
  8. تنقیح المقال ۱/۲۱۹.
  9. الفهرست (الندیم) ۱۸۸.
  10. تاریخ التراث العربی ۲/۴/۱۰۱.
  11. اعیان الشیعه ۴/۱۲۸.
  12. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۲۲۶-۲۲۷.