دوران حیرت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۱۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • برهه‌ای است که امام زمان (ع)، سایه پدر را از دست داد و خود عهده‌دار منصب امامت شد و در حقیقت، دوران غیبت صغری را دوره حیرت و محنت شیعیان نامیده‌اند[۱]. در این دوران، بر دوستداران اهل بیت (ع) بسیار سخت گذشت. از یک سو فرقه‌ها و نحله‌های گوناگونی پیدا شدند که در رابطه با امامت، افکار و اندیشه‌های متضادی داشتند و مردم را به شبهه و تردید می‌انداختند و شیعیان، به دنبال ملجأ و مرجعی می‌گشتند[۲]، تا بتوانند در این عرصه خطرناک، در پناه او بمانند و از افکار و اندیشه خود به دفاع برخیزند. از سوی دیگر، دشمن احساس کرده بود که امام یازدهم (ع) فرزندی دارد، از این‌روی در صدد دستگیری و نابودی وی برآمده بود.
  • مجموعه این حوادث، فضای حیرت و سرگردانی را دوچندان می‌ساخت و به فرموده امام رضا (ع): "بعد از درگذشت سومین فرزندم امام حسن (ع) فتنه فراگیر و طاقت‌فرسایی فرا می‌رسد که بسیاری از خوبان و نخبگان در آن فرو می‌افتند"[۳]. در آن دوران، دشمنان از هیچ تبلیغ ناروا و سخت‌گیری کوتاهی نکردند. مؤمنان بسیاری دچار حیرت شدند و اختلاف به اندازه‌ای رسید که به نقل شیخ مفید، چهارده انشعاب در شیعه به وجود آمد که از آن میان، فقط‍‌ سه فرقه به وجود مهدی (ع) یقین داشتند. گسترش دامنه شبهات، مؤمنان و اندیشورانی را که بر اساس تفکر شیعی، به غیبت مهدی (ع) پایبند مانده بودند، به نوشتن کتاب‌هایی در این موضوع وا داشت[۴]. اخباری مربوط‍‌ به بیست سال پیش از شروع غیبت کبری (در حدود سال ٣٥٢ ه‍‌.ق) وجود دارد که نشان می‌دهد، حیرت و ناامیدی از بازگشت سریع امام دوازدهم، ویژگی بارز محافل امامیه بوده است. حملات شدید به غیبت و فلسفه آن از سوی معتزلیانی چون ابوالقاسم بلخی[۵]، و زیدیه همچون: ابو زید علوی[۶] و صاحب بن عباد، این حیرت را در میان امامیه، از نیشابور تا بغداد گسترش داد، تا آن‌که شماری عقاید خود را ترک گفتند[۷][۸].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. غیبة نعمانی، ص ۱۸۵.
  2. بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱.
  3. غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.
  4. چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.
  5. المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.
  6. کمال الدین، ج ۱، ص ۱۲۲.
  7. کمال الدین، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.
  8. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۳۳۴.