رسالت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۶ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۶:۲۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث نبوت است. "رسالت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل رسالت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

واژه‌شناسی لغوی

  • رسالت، اسم مصدر[۱]، ثلاثی مزید باب افعال[۲]، از ریشه "ر - س - ل" و به معنای پیام، کتاب[۳]، پیغمبری[۴]، مأموریت و فرستادگی[۵] و جمع آن، رسائل[۶] و رسالات[۷] است. اصل واحد در تمام کاربست‌ها و مشتقات آن، برانگیختن[۸] و فرستادن چیزی را می‌رساند؛ بدین‌سان که حامل پیغامی باشد[۹] رسالت در اصطلاح دینی، سفارت و وساطت یکی از بندگان خاص میان خدا و بندگان برای زدودن کاستی‌ها و بیماری‌های روحی و تعلیم مصالح دنیایی و آخرتی آنان است که عقل ایشان از فهم آن ناتوان است[۱۰]رسول نیز از ماده "ر - س - ل" به معنای رساله "نامه" و مُرسَل "فرستاده شده"[۱۱] و در اصطلاح دینی، پیام‌آور و فرستاده برای تبلیغ احکام[۱۲] و مطالبی است که به او وحی شده است[۱۳]. فرستاده، در متون دینی، گاهی رسول نامیده شده است و زمانی مرسَل. به دیده برخی، اگر تنها شخص حامل پیغام لحاظ شود، از او به رسول تعبیر می‌گردد؛ چنانچه رسول با قیدِ "از جانب خدا" لحاظ شود، به مُرسَل تعبیر می‌شود[۱۴]. رسول، جز خواسته خدا را نمی‌خواهد و جز اجرای رسالت و رساندن فرمان الهی به بندگان، هدفی ندارد[۱۵][۱۶]
  • در مورد تفاوت رسالت و نبوت آرا گوناگون است[۱۷]: عده‌ای تفاوت آن دو را در چگونگی وحی می‌دانند. در رسالت، وحی را تنها جبرئیل می‌آورد؛ ولی در نبوت وحی از راه ملک، الهام قلبی یا رؤیای صادقه انجام می‌شود[۱۸] برخی نیز رسول و نبی را عموم و خصوص مطلق دانسته و معتقدند که رسول، مبعوث و مأمور تبلیغ؛ ولی نبی تنها برانگیخته است؛ خواه به تبلیغ امر شده یا نشده باشد[۱۹] اثبات حقانیت ادعای رسالت از راه معجزه، بشارت پیامبران پیشین[۲۰]، بررسی محتوای دعوت و گردآوری قرائن شدنی است.[۲۱][۲۲]
  • بعثت رسول، از جنبه‌های مختلف در قرآن کریم یاد شده است؛ از جمله اهداف رسالت، ایمان به رسالت پیامبران الهی، مخالفان پیامبران، جهان شمولی رسالت برخی پیامبران، راه‌های اثبات رسالت، وحی و منشأ رسالت[۲۳].
  • رسول به معنای مُرسَل است. ارسال یعنی روانه کردن و فرستان ، و مُرسَل به کسی گویند که وی را برای امری روانه می‌سازند[۲۴] این امر، می‌تواند رساندن پیام یا انجام کارِ دیگری باشد[۲۵] رسول را در زبان فارسی به "فرستاده" ترجمه می‌کنیم.
  • اصطلاح رسول و رسالت از ماده "رِسل"، به معنای حرکت تؤام با آرامش، گرفته شده و در اصطلاح قرآنی، به هر کسی اطلاق می‌شود که از طرف خداوند برای ابلاغ پیام به آدمیان یا مأموریت دیگری ارسال شده است [۲۶].

رسالت در اصطلاح

  • اما در اصطلاح، رسول کسی است که از جانب خداوند برانگیخته شده و به سوی دیگران فرستاده می‌شود تا پیام الهی را به آنها رسانده و دستورات خدا را برای دیگران فرستاده می‌شود تا پیام الهی را به آنها رسانده و دستورات خدا را برای مردم اجرا نماید. از این رو، در معنای اصطلاحی رسالت، نه تنها پیام‌آوری بلکه تعلیم، تربیت و مدیریت نیز وجود دارد[۲۷].
  • رسول نیز مشتق از "ر س ل" و به معنای مأمور رساندن پیام به دیگری است [۲۸].
  • اصطلاح رسول و رسالت از ماده "رِسل"، به معنای حرکت تؤام با آرامش، گرفته شده و در اصطلاح قرآنی، به هر کسی اطلاق می‌شود که از طرف خداوند برای ابلاغ پیام به آدمیان یا مأموریت دیگری ارسال شده است [۲۹].

پیشینه رسالت

ضرورت رسالت

حکمت و اهداف رسالت

رسالت و وحی‌یابی

ویژگی‌های پیامبران

واکنش مردم در برابر رسالت پیامبران

منابع

جستارهای وابسته

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع رسالت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. لسان العرب، ج ۱۱، ص ۲۸۳، «رسل».
  2. لسان العرب، ج ۱۱، ص ۲۸۴؛ لغت‌نامه، ج ۷، ص ۱۰۵۸۴، «رسالت».
  3. لغت‌نامه، ج ۷، ص ۱۰۵۸۵.
  4. لغت‌نامه، ج ۷، ص ۱۰۵۸۴.
  5. لغت‌نامه، ج ۷، ص ۱۰۵۸۴.
  6. العین، ج ۷، ص ۲۴۱، «رسل».
  7. فرهنگ علم کلام، ص ۱۲۱.
  8. التحقیق، ج ۴، ص ۱۲۸، «رسل».
  9. التحقیق، ج ۴، ص ۱۳۰.
  10. جامع العلوم، ج ۲، ص۱۳۵؛ شرح العقاید النسفیه، ص۲۰۶.
  11. لسان العرب، ج ۱۱، ص ۲۸۳، «رسل».
  12. التعریفات، ص ۱۴۸، «رسول».
  13. شرح مصطلحات کلامیه، ص ۱۵۹.
  14. التحقیق، ج ۴، ص ۱۳۱-۱۳۲.
  15. التحقیق، ج ۴، ص ۱۱۷-۱۱۹، «رسل».
  16. رضایی، حسن،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱۳، ص:۵۹۸- ۶۰۹.
  17. اعلام النبوه ، ص ۵۱.
  18. التعریفات، ص ۳۰۷.
  19. نک: المیزان، ج ۲، ص ۱۳۹.
  20. التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص ۷۸؛ کشف المراد، ص ۳۷۷-۳۷۹.
  21. محاضرات فی الالهیات، ص ۲۵۸-۲۵۷.
  22. رضایی، حسن،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱۳، ص:۵۹۸- ۶۰۹.
  23. رضایی، حسن،دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱۳، ص:۵۹۸- ۶۰۹.
  24. مجمع البحرین، ج۵، ص۳۸۴.
  25. تهذیب اللغة، ج۱۲، ص۲۷۲.
  26. خسروپناه، عبدالحسین، کلام نوین اسلامی، ص ۲۹.
  27. شرح باب حادی عشر، ص ۱۳۹.
  28. مصباح یزدی، محمد تقی، راه و راهنماشناسی، ص ۵۷.
  29. خسروپناه، عبدالحسین، کلام نوین اسلامی، ص ۲۹.