شریعیه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نسخهٔ قابل چاپ دیگر پشتیبانی نمی‌شود و ممکن است در زمان رندر کردن با خطا مواجه شوید. لطفاً بوکمارک‌های مرورگر خود را به‌روزرسانی کنید و در عوض از عمبکرد چاپ پیش‌فرض مرورگر خود استفاده کنید.

مقدمه

شریعیه از غالیان شیعه و پیرو مردی به نام ابو محمد حسن شریعی بودند. او می‌‏گفت: خدای تعالی در کالبد پنج تن داخل شده که عبارت‌اند از: رسول خدا (ص)، علی (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع) و حسین (ع).

شریعیه می‏‌پندارند این پنج تن خدایانند و اضدادی دارند؛ اما درباره آن اضداد اختلاف کرده‌‏اند؛ برخی آن پنج ضد را نیکو می‏‌شمارند؛ زیرا برتری و ارزش کسانی که خدای در آن حلول کرده است، جز به آن اضداد شناخته نشود. عده‏‌ای گویند: "آن ضدها زشت و نکوهیده‏‌اند". شریعی خودش نیز ادعای حلول می‌‏کرد و بعد از او مردی از پیروانش به نام نمیر، پنداشت که خدا در کالبد او در آمده است.

ابو محمد حسن شریعی از صحابه امام علی نقی (ع) و امام حسن عسکری (ع) و نخستین کسی بود که بعد از شهادت امام یازدهم، ادعای بابیت کرد و به الحاد و کفر منسوب شد[۱]. وی در حالی که هیچ‏‌گونه‏ شایستگی برای جایگاه نیابت نداشت، چنین ادعا می‏‌کرد. به علاوه بر خدای تعالی دروغ بست و اموری به امامان (ع) نسبت داد که در شأن آنان نبود و آن بزرگواران از آن امور و نسبت‏‌ها بیزار بودند. توقیعی از سوی حضرت مهدی (ع)‏ در لعن او به دست نائب سوم شرف صدور یافت[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: نعمت اللّه صفری فروشانی، غالیان، ص ۱۳۲
  2. ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۹۷؛ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، ص ۲۵۴ و ۲۵۵
  3. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۰ - ۲۷۱.